ชีวิตต้องสู้ คำดูหมิ่นคือยาชูกำลัง... กับพระราชสังวรญาน (พุธ ฐาินิโย)

(คุณแม่พาลูกสาววัยรุ่นอายุ ๒๐ เศษๆ มากราบเรียนปรีกษาปัญหาทางใจของลูกสาวที่หยุดเรียนหนังสือมา ๒ ปี เพราะมีความเครียดในการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนๆ และจะทุกข์มากเมื่อถูกเพื่อนว่า หรือมีปฎิิกิริยากระทบกระทั่งแม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ หลวงพ่อจึงยกตัวอย่างชีวิตของท่านเองมาเป็นอุทาหรณ์ในการสู้ชีวิต)

ชีวิตเราดำเนินมาตามประสาของเด็กบ้านนอกซึ่งไม่มีใครสนับสนุน กระเสือกกระสนมาด้วยลำแข้งของตัวเอง สมัยเป็นเด็กกำพร้าอนาถาอยู่กลางบ้าน จะขึ้นบ้านใครเขาก็ปิดประตู บางทีญาติผู้ใหญ่เห็นเราก็ดุ ฟู่ฟ่าๆ...

...สมัยเด็กๆ เคยเหงาเหมือนกัน แต่ไม่ถึงกับทุกข์ มันไปเหงาตรงที่ว่า พอได้ิยินคนข้างบ้านเขาเอิ้น (เรียก) แม่ พ่อ ล่ะเหงาทันที เราไม่มีพ่อแม่เรียกกับเขา

...ความรู้สึกทุกข์ทรมานตามความรู้สึกสามัญสำนึกธรรมดา มันมีอยู่ตั้งแต่เริ่มรู้เดียงสามา คือความรู้สึกน้อยอกน้อยใจว่าเราขาดพ่อขาดแม่ ขาดความอบอุ่น แม้แต่ไปเล่นกับเพื่อนบ้าน บางทีเขาก็โมโหให้ บางทีเขาก็ด่า "ไอ้ลูกไม่มีพ่อแม่สั่งสอน" อะไรทำนองนี้...

เวลามันเกิดท้อถอย ก็นึกเอาคำดูถูกดูหมิ่้นของเพื่อนบ้านมากระตุ้นเตือน เราจะมาทำลายตัวเองเพราะคนอื่นเขาดูถูกดูหมิ่นได้หรือ เราต้องเหนือกว่าเขา แล้วลงสุดท้ายมันก็มาเป็นอยู่อย่างนี้ มันเหนือกว่าเขาจริงๆ

กระโดดลงจากหลังควายมา มานั่งรถเบนช์ แล้วไปไหนมาไหนก็มีแต่คนยกมือไหว้ ชื่อเสียงโด่งดัง นอกจากจะดังในประเทศแล้ว ยังดังไปต่างประเทศ ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ไปต่างประเทศ เพื่อนฝูงมาชวนไปเผยแพร่ศาสนาต่างประเทศ เพื่อนอีกคนหนึ่งบอกว่าไม่ต้องไป หนังสือของท่าน เทปของท่านไปดังก้องโลก ชาวพุทธไปถึงไหนมันดังไปถึงนั่น ไม่ต้องไปให้มันเมื่อย บางคนเขาว่าอย่างนี้

อันนี้คือประวัติย่อๆ ของหลวงตา หลวงตาเอาสิ่งที่เพื่อนฝูงเขาลบหลู่ดูหมิ่นมาเป็นเครื่องกระตุ้นเตือนใจให้เิกิดทะยานอยาก สอนตัวเองให้เป็นผู้มักใหญ่ใฝ่สูง การที่เราจะเอาสิ่งที่เืพื่อนฝูงเขาล้อเลียนหรือดูถูกดูหมิ่้นมาเป็นเครื่องทำลายตัวเองนี่ หลวงตาว่าไม่ถูกต้อง

เพราะฉะนั้น ยิ่งมีใครมาดูถูกเหยียดหยามเท่าไร มันก็ต้องยิ่งกระตือรือล้น เอาชนะจิตใจเขาให้ได้

พระที่เมืองโคราชนี้ สมเด็จพระธีรญานฯ วัดจักรวรรดิ์ เป็นเด็กกำพร้ามาเหมือนอย่างหลวงตาเหมือนกัน อาศัยพี่สาวอยู่ พี่เขยก็รังแกข่มเหง พอเสร็จแล้วท่านก็ไปบวชเป็นสามเณร ไปเรียนหนังสือได้เปรียญ ๙ ประโยค เป็นเจ้าอาวาสวัดจักรวรรดิ์ราชาวาส ในที่สุดได้เป็นสมเด็จ

เพราะฉะนั้น เราต้องมีมานะ ต้องพยายามเอาชนะให้ได้ ถ้าหากว่ามีปัญหากระทบกระเทือนแล้วเรามาทอดทิ้งธุระหน้าที่ของตนเองเสีย เพื่อนบ้านมันก็ยิ่งดูถูกเหยียดหยามซ้ำำเติมเข้าไปอีก

...อย่าไปสนใจเรื่องของคนอื่น หน้าที่ของเราคือเรียน เรียนให้มันจบ ให้มันได้ดีที่สุด เพื่อนฝูงเขาไม่ได้มาเลี้ยงดูเราหรอก อย่าไปปล่อยให้เขาทำลายเรา ถ้ายิ่งมีปัญหามากเท่าไร เรายิ่งต้องต่อสู้ แต่ไม่ใช่ไปเที่ยวเถียงไปด่าเขา ยิ่งมีคนลบหลู่ดูหมิ่นเหยียดหยามเท่าไร เรายิ่งต้องสร้างมานะในตัวให้มันเข้มแข็งขึ้น

อย่างที่หลวงตาเคยทำมาแล้วนี่!

ที่มา:ฐานิยปูชา ๒๕๕๑ พระราชสังวรญาน (พุธ ฐานิโย)
​

 

ขอกราบโมทนาสาธุครับ สาธุ...