ขอแนวทางปฏิบัติหน่อยครับ

อยากทราบว่าเราทำอานาปานสติ ถึงจุดนึงแล้ว ความรู้สึก ทางกาย และ ลมหายใจ เบาบางมากแล้ว แล้วควรเพิ่มสติหรือการเพ่งที่ลมหายใจ หรือ ทิ้งสติที่เพ่งลมหายใจ แล้วมา ภาวนาในใจครับ
รบกวนนะครับ หรือใครมี อานาปานสติ ที่เกี่ยวข้องรบกวน ขออ่านหน่อยครับ .

 

อานาปานุสติ คือการมีสติอยู่กับลมหายใจ คำภาวนามีหรือไม่มีก็ได้ แต่สติต้องอยู่กับลมหายใจตลอดเวลาครับ
ถ้าสติหลุดจากลมหายใจ ก็กลับไปอยู๋กับลมหายใจใหม่
พอจิตสงบจนเข้าเขตุของอุปจารสมาธิไปแล้ว นิมิตของลมหายใจจะปรากฏขึ้น เป็นตัวบอกให้รู้ว่ามาถูกทางแล้ว
นิมิตของอานาปานุสตินี้จะไม่เหมือนนิมิตของกรรมฐานตัวอื่น ขึ้นอยู่กับจุดตกกระทบของลมหายใจที่เราไปเฝ้าดูอยู่ ว่าอยู่ที่จุดไหน

ที่อุปจารสมาธิ นิมิตจะมีอาการไหวไปมาเล็กน้อย พอเข้าฌานไปแล้วภาพนิมิตจะนิ่งสนิท พอถึงฌานสี่นิมิตจะมีประกายระยิบระยับออกมาคล้ายมีคนเอากากเพชรมาโรยรอบๆนิมิตแล้วเปิดไฟส่อง

นิมิตอื่นเช่น เห็นนรก เห็นสวรรค์ เห็นคนตายมาหา เห็นอดีต เห็นอนาคต เห็นแล้วก็วางลงไม่ต้องไปสนใจ

ถ้าทิ้งลมหายใจไปแล้วเอาสติไปอยู๋กับคำภาวนา ก็ไม่ผิดหลักการฝึกสมาธิ แต่จะไม่ได้นิมิตของลมหายใจ เพราะสติไม่ได้อยู่กับลมหายใจแล้ว วิธีการทำสมาธิไม่ใช่อานาปานุสติแล้ว

เมื่อเข้าอุปจารสมาธิจะไม่มีนิมิตของลมหายใจ แต่จะมีคำภาวนาปรากฏขึ้นมาเองในใจ ภาวนาเองแบบอัตโนมัติไปเรื่อยๆ เป็นตัวบอกให้รู้ว่าจิตเป็นสมาธิแล้ว แต่ไม่ใช่สมาธิจากอานาปานุสติ

 

ขอบคุณสำหรับขอมูลมากครับศึกษาเป็นแนวทางปฏิบัติ

 

ในส่วนตัวนะครับ เอาจริงๆก็ให้เรารู้ถึงลมหายใจไปครับ มันจะค่อยๆเบาบาง เราจะรู้ตลอดจนลมหายใจหายไป ตอนที่ลมหายใจมันหายไปช่วงแรกๆ อาการมันจะเหมือนกับ การปิดสวิท แป๊ก! อะไรทำนองนี้ คิดอยู่ว่าทำไมลบหายใจมันไม่มีหายใจไม่ออก แต่ ที่จริงแล้วเราหายใจอยู่ครับแต่มันบางเบามาก ครับ อย่าไปตกใจ ถ้าเราจับลมหายใจไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรครับ ให้เราใช้จิตของเรานี่หละรับรู้การหายใจไป เราแค่ประคับประคองอารมไว้อย่าไปตื่นตกใจอะไรทำให้ชินครับ บ่อยๆเดี๋ยวก็ชำนาญ ไม่ต้องไปสนใจว่าเราจะไปฌานไหนอะไรอาการอะไรออกมา เห็นอะไร อย่าไปสงสัยใส่ใจมัน ให้เราประคองไปเรื่อยๆ