จิตเดิมแท้ คือ จิตที่พร้อมจะบรรลุ แต่ยังไม่ได้บรรลุธรรม

เจริญธรรมเพื่อตีวเองอยู่ดีแระ

 

ทำเพื่อธรรม
กับทำเพื่อตัว ให้ตัวเจริญ
มันต่างกันเยอะฮับ

 

ธรรมเจริญ เจริญในธรรม คืออะไร

ถ้าไม่แฉลบไป มิจฉากระติก

คำว่า ธรรมเจริญ ธรรมฉายแสงอีกครั้งหนึ่ง

คือ

สภาะที่ว่าด้วย สรรพสิ่งเป็นปัจจัยการ
อิทัปปัจจัยตา กลายเป็นสิ่งที่ ปรากฏแก่โลก

คลี่ตา ปุปุชน มลายหายไป เห็นแต่
" ยังกิญจิ สะมุทะยะธัมมัง สัพพันตัง นิโรธะธัมมันติ "

ซึ่ง ไม่ใช่เรื่อง สัตว์ ตัวตย บุคคล เรา เขา

ดังนั้น

ไม่มี สภาพี่!!! ไม่มี พุกกะพุงรอขุดกัสสแปะมาเผา.... <====

 

วันหนึ่งท่านต้องเข้าใจ

 

จะทำประโยชน์ผู้อื่นให้ถึงพร้อม ด้วยความไม่ประมาท
มันก็ต้องทำประโยชน์ตนให้สำเร็จก่อนไม่ใช่เหรอครับ

 

ปรารภธรรมมันก็ต้อง
ยกออกจากทางโลกให้มากที่สุดก่อน
ฮับ(เพราะนี่มันเป็นประโยชน์ตน
สูงสุด)
ส่วนประโยชน์ท่านก็ต้องให้ธรรมเป็น
ทานถึงอานิสงค์จะแรงกว่า
ทานอย่างอื่นๆ

 

วัดป่าโสมพนัส จังหวัดสกลนคร
ถือว่า เป็นสถานที่ที่ฝึก สติปัฏฐานสูตร ได้ดีที่สุดตอนนี้ครับ
ควรที่ผู้ฝึกปฏิบัติธรรม ควรจะไปฝึกสักครั้งหนึ่งก่อนตาย
วิธีฝึกของท่าน ถูกต้องที่สุด ในขณะุนี้
ควรที่วัดป่าทั่วๆไป ควรเอาเยี่ยงอย่าง การสอนของท่าน
มาทำที่วัดตนเองบ้าง

 

สืบทอดอายุ พระพุทธศาสนา

 

บัวพา ไชยโคตร์1 สัปดาห์ที่ผ่านมา (แก้ไขแล้ว)
จิตของเด็ก ยังไม่เข้าใจธรรมะ
โตขึ้นก็ยิ่งยึดสมมุติพอกพูนไว้ ในระบบความจำเหมือนดินพอกหางหมู
การปฏิบัติธรรมต้องทำใจให้ว่างจากความคิดความดำริ ความคิดมันเป็นกิเลส
ถ้าเราไม่ทวนกระแสความคิด มันก็จะหลงทาง ในความคิดมีอวิชชาแอบแฝงอยู่
จิตยังเห็นสมมุติเป็นสัตว์บุคคลตัวตนเราเขาอยู่ เห็นเป็นตัวเป็นตนอยู่
จึงเอาสมมุตินั้นมาคิดมาดำริ จิต+ สติสัมปชัญญะ ต้องเข้าไปเห็นความคิด
ความดำริบ่อยๆ เห็นอารมณ์บ่อยๆ สละ ละ วางบ่อยๆ จนจิต+สติสัมปชัญญะ
มันแยกตัวออกมาจากสมมุติ ต่อมาจิตก็จะเริ่มเห็นความคิด เห็นอารมณ์ได้เร็วขึ้น
แล้ว จิต+สติสัมปชัญญะ มันจะมาทันกันพอดีกับความคิด ทันกันกับอารมณ์
เห็นปุ๊ปทิ้งปั๊ป ต่อมา จิต+สติสัมปชัญญะ มันก็จะขึ้นไปอยู่เหนือความคิด
เหนืออารมณ์ ความเข้าใจตามหลักธรรมที่กล่าวมานี้มันสำคัญมาก เพราะ
มันจะช่วยยกฐานของจิตขึ้นเลย เกิดการสละสมมุติออกได้เรื่อยๆ และสละได้
รวดเร็วขึ้น ดีชั่วบุญบาปกุศลอกุศลเป็นสมมุติเกิดดับ เป็นของที่เกิดขึ้นจาก
การคิดการดำริ การไปมุ่งแสวงหา สมมุติเหล่านี้อยู่จิตก็ยังไม่หลุดพ้น
องค์พระศาสดา ให้ยึดบุญกุศลนี้ไว้ก่อนก็เพื่อป้องกันไม่ให้จิตตกเข้าไปใน
อบายภูมิสี่ จิต+ สติสัมปชัญญะของปุถุชนนั้น มันยังตกอยู่ใต้กระแสความคิด
ใต้กระแสของอารมณ์ เป็นทาสของความคิด เป็นทาสของอารมณ์ยอมสยบอยู่
ยังยอมทำตามเขาอยู่ ทั้งที่จิตเป็นผู้สร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา ผู้ไม่ได้ฝึกจิตนั้นจะ
เห็นความคิดเห็นอารมณ์ได้ช้า ผู้ที่บรรลุธรรมแล้ว จิต+สติสัมปชัญญะ จะขึ้นมา
อยู่เหนือความคิ เหนืออารมณ์ เป็นนายของความคิด เป็นนายของอารมณ์
ไม่ได้ยอมสยบหมอบราบอยู่ภายใต้ กระแสของสมมุติเกิดดับ เหล่านั้น
จิตสามารถเห็นทุกความคิดที่เกิดขึ้นนั้นได้ตลอดเวลา เห็นเร็วสละเร็ว
ความสุขความทุกข์ทางโลกมันก็เกิดไม่ได้ อารมณ์ปิติสุขอุเบกขาในองค์ฌานนั้น
จิต+สติสัมปชัญญะ มันยังไม่อยู่เหนือความคิด เหนืออารมณ์ จิตจึงไม่หลุดพ้น
จิต+สติสัมปชัญญะ ที่อยู่เหนือความคิด เหนืออารมณ์ได้นั้น มันจะเกิดความรู้สึก
วิเวก สุข โปร่ง โล่ง เบาที่ใจ มันเกิดขึ้นมาของมันได้เอง โดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ
จะยึดสมมุติ จึงจัดเป็นบรมสุข มันเกิดจากสภาวะที่ จิต+สติสัมปชัญญะ อยู่เหนือ
สมมุติได้ มันไม่เหมือนกับสุขที่จิตอยู่ใต้สมมุติเหมือนฝั่งโลกียะ ในบรมสุขนี้
มันจะมีสมาธิกำกับอยู่ตลอดเวลา ในทุกอิริยาบถในรอบวัน ในผู้ที่บรรลุธรรมแล้ว
ความสงบสงัดวิเวกของใจเหล่านี้มันจะทรงตัวอยู่อย่างถาวร (มันมีการตกผลึกแล้ว)
เป็นความสงบของใจที่ไม่ต้องไปรักษาไม่ต้องไปนั่งสมาธิ ไม่ต้องเดินจงกรม
ภายในใจมันสงบนิ่งของมันอยู่อย่างนั้นมันเป็นของมันอยู่อย่างนั้น มันไม่ปรุงแต่ง
โดยมี จิตบริสุทธิ์+สติสัมปชัญญะ เป็นผู้รู้อยู่เห็นอยู่ ทราบอยู่ ดูอยูู แลอยู่
อันนี้เองที่ พระพุทธเจ้า ตรัสว่า
"เวลาโดยส่วนมากในรอบวัน ตถาคตมี สุญญตา เป็น เครื่องอยู่ของจิต"
ผู้ที่บรรลุถึงแล้วจึงพูดว่ามันเป็นสมาธิอยู่ตลอดเวลาทั้งวันทั้งคืน
ยกเว้นไว้แต่ เฉพาะเวลาหลับ เท่านั้น เพราะสติมันไม่ทำงานเวลาที่หลับ
จิตมันวางสมมุติเกิดดับได้หมดแล้ว มันจึงเกิดสมาธิตัวนี้ขึ้นมาได้
ถ้าตายตอนหลับจิตบริสุทธิ์ก็เข้าสู่ มิติพระนิพพาน ไปเลย
เพราะมันไม่ได้มาวุ่นวายกับสมมุติภายนอกในโลกนี้แล้ว
ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้มันเป็น นิพพานดิบ แล้ว
ผู้ใดจิตพัฒนามาถึงระดับนี้จึงสิ้นสงสัย

 

เค้าเรียนรู้ของมีอยู่เพื่อให้รู้ตามความจริง
ผู้แสวงหากะยังเป็นผู้แสวงหาวันยังค่ำ

 

การอธิบายต้อง อธิบายแบบืปัจจัยการ

จิตเด็กน้อยไร้เดียงสา
พร้อมรับเรื่องราว ปรากฏตื่นตา

มาเป็นตัวเรา

 

ที่ซับซ้อนคือเครื่องผูกรัด

 

เราถูกสอนมาว่า การจะถึงพระนิพพาน นั้น เป็นสิ่งที่ยากมาก
แต่ความจริงแล้ว มันไม่ได้ยากขนาดนั้น
มันคือ เส้นผมบังภูเขา เสียมากกว่า
คือ เราจับไม่ถูกว่า พระไตรลักษณะสามอย่าง
ก็คือ นิพพานธาตุ นั่นเอง
เพราะฉนั้นหาก เราเจริญพิจารณาสามอย่างนี้ เนืองๆ
เราก็จะบรรลุธรรมได้เอง โดยอัตโนมัติ

 

ที่ซับซ้อน เพราะ เราเข้าใจไม่ละเอียดละออพอ
หากเราพิจารณาอย่างตั้งใจ ก็ไม่มีอะไรที่ซับซ้อนยากเกินไป

 

ฝึกจิตให้แจ่มใสอยู่เสมอ คือ อารมณ์ของนิพพาน