ความแตกต่างระหว่าง คนโง่ คนฉลาด และคนเจ้าปัญญา

ว่าด้วยการบริหารเป้าหมาย


คนโง่....มักใช้ชีวิตอย่างไร้เป้าหมาย
คนฉลาด....มักตั้งเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่และท้าทาย
คนเจ้าปัญญา......ย่อมมีเป้าหมายสูงสุดในชีวิต


คนโง่ มักจะใช้ชีวิตอย่างไร้เป้าหมายวนไปมากลับมาที่เดิม ต้องเริ่มต้นใหม่อยู่ร่ำไป สู่อนาคตที่ไร้ทิศทาง

คนฉลาด มักตั้งเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่และท้าทายจึงไม่พอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ซักที เพราะเป้าหมายยังห่างไกลเสียเหลือเกิน

คนเจ้าปัญญา ย่อมมีเป้าหมายสูงสุดในชีวิตและเป้าหมายน้อยนิดเพื่อสานฝันสู่เป้าหมายอันยิ่งใหญ่ จึงมีบันไดแห่งความสำเร็จเป็นขั้นตอนบรรลุตามลำดับไปทีละขั้น ได้ทั้งกำลังใจและความก้าวหน้าหรรษาไปตลอดเส้นทาง

 

ว่าด้วยความคิด

คนโง่....ทำก่อนค่อยคิด
คนฉลาด....คิดมาจึงทำ
คนเจ้าปัญญา....ทำไปคิดไป

คนโง่ ทำก่อนค่อยคิดนั่นเองทำให้สาเหตุความผิดพลาดมาอย่างเนือง ๆ และต้องเปลืองเวลาไปแก้ปัญหากันอย่างไม่สิ้นสุด

คนฉลาด คิดมากก่อนจึงทำนั่นเองจึงทำให้เขาเพ้อเจ้อก่อนอยู่เป็นประจำ ไหลไปตามความรู้สึกที่จะทำแม้ประสงค์จะทำดี ทำมากกลับได้น้อยเพราะสมองเต็มไปด้วยเขม่าแห่งความคิด มักยึดติดกับความกล้าหาญในการลงมือทำ คิดนั่นคิดนี่จนสุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือทำ

คนเจ้าปัญญา คิดไปทำไปจึงทำได้อย่างที่คิด คิดได้อย่างที่ทำ ประหยัดได้ทั้งผลงานและการบริหารเวลาได้อย่างเหมาะสม ลดความหลอนในเขม่าความคิด ป้องกันความผิดพลาดในความขมขื่นและประสบความสำเร็จ โดยที่ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยมากมาย

 

ว่าด้วยเรื่อง การบริหารความคิด

คนโง่....ชอบไหลไปตามความคิด
คนฉลาด.....ชอบสร้างความคิด
คนเจ้าปัญญา....มักจะบริหารความคิด


คนโง่ ชอบไหลไปตามความคิดจึงมีภาระอันยิ่งใหญ่อย่างไม่รู้ตัวและไม่มีสิ้นสุด

คนฉลาด ชอบสร้างความคิดจึงมีจินตนาการอันสวยหรู ที่ไม่เป็นจริงเป็นจังอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเช่นกัน


คนเจ้าปัญญา มักจะบริหารความคิดสร้างสรรค์ ตบแต่ง ตัดต่อ และละวางอันสมควร จึงได้ประโยชน์จากความคิดสูงสุด

 

ว่าด้วยทัศนคติ

คนโง่..ดูหมิ่นความดี
คนฉลาด...ชอบทำดีและติดดี
คนเจ้าปัญญา...ละชั่วเด็ดขาด ทำดีเป็นนิสัยและไม่ติดดี

คนโง่ มองโลกในแง่ร้ายด้านเดียว จึงได้รับแต่สิ่งที่ชั่วร้ายและชีวิตตกต่ำ ยามพบกับสิ่งที่ดี ก็ไม่เข้าใจมักจะทำผิดพลาดและพลาดโอกาสเสมอ

คนฉลาด มักมองโลกในด้านดีด้านเดียว จึงได้รับแต่สิ่งดี ๆ โดยมาก แต่ถ้าพบกับสิ่งที่ชั่วร้าย ก็จะทนไม่ได้ ทำใจไม่เป็นต้องถอยหนี ดวงใจแตกร้าว

คนเจ้าปัญญา ละแม้ความดี เข้าสู่ความบริสุทธิ์ จึงเห็นที่สุดแห่งความจริง ว่าโลกแห่งนี้นั้น ล้วนมีทั้งคุณและโทษ จึงมีความเป็นกลางอยู่ บริหารสถานการณ์ได้อย่างเข้าใจ และทำใจได้ทุกสถานการณ์

 

ว่าด้วยความโง่และความฉลาด

คนโง่.....ชอบคิดว่าตนองฉลาดแล้ว
คนฉลาด....ชอบคิว่าตนเองโง่
คนเจ้าปัญญา....ย่อมเห็นทั้งความโง่และฉลาดซ้อนทับกันอยู่

คนโง่ ที่ชอบคิดว่าตนเองฉลาดแล้ว จึงดักดานอยู่กับความโง่ของตนตามที่เป็น

คนฉลาด จึงชอบแกล้งโง่ และมักโง่ได้สมปราถนาในที่สุด

คนเจ้าปัญญา ย่อมเห็นทั้งความโง่และความฉลาดซ้อนทับกันอยู่ รู้จักวิธีที่จะยกจิตสู่ปัญญายิ่ง ๆ ขึ้นไป จึงค่อย ๆ หายโง่ และเริ่มฉลาดได้ในที่สุด

 

ว่าด้วยการพูดจา

คนโง่.....ชอบเถียง
คนฉลาด...ชอบถาม
คนเจ้าปัญญา...ชอบนำเสนอ

คนโง่ ชอบเถียงเขาจึงได้แต่การทะเลาะเบาะแว้ง และการบาดหมางนั้นเป็นการตอบแทน

คนฉลาด ชอบถามเขาจึงได้รู้ และมิตรภาพเป็นการตอบแทน

คนเจ้าปัญญา ชอบนำเสนอเขาจึงได้โอกาสและความเจริญเป็นการตอบแทนเช่นกัน

 

ว่าด้วยผู้พูด

คนโง่....ชอบใช้อารมณ์พูด
คนฉลาด....ชอบใช้เหตุผลพูด
คนเจ้าปัญญา...ชอบใช้ธรรมพูด


คนโง่ ชอบใช้อารมณ์พูดจึงกระทบตนและผู้อื่นอยู่เนือง ๆ ผิดพลาดมากและล้มเหลวบ่อย

คนฉลาด ชอบใช่เหตุผลพูดจึงถูกต้องมากแลไร้ความรู้สึก จึงประสบผลสำเร็จอันแห้งแล้ง

คนเจ้าปัญญา ชอบใช้ธรรมะพูด จึงบริสุทธิ์เหนือความถูกผิด และสำเร็จได้บริสุทธิ์เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ