ทุกท่านเดินจงกลมนั่งสมาธิวันละกี่นาทีคะ

งูๆปลาๆ ตอบสิครับ

 

อ้าวต้องตอบด้วยหรอครับนึกว่าฝึกอบรมจิตจนพร้อมใช้งานแล้ซะอีก บาทฐาน ของทางสายเอกนี้ก้คือ ยังสติให้ถึงพร้อมก่อน ด้วยอาการกำหนดรู้ อาการกำหนดรู้นี้จะตั้งมั่นได้สืบสานต่อเนื่องไปทุกขณะจิตก้ด้วยกำลังแห่งความตั่งมั่นหรือกำลังของสมาธิ จะมีกำลังของสมาธิที่ประกอปด้วยสติได้ ก้ต้องละนิวรได้ ไม่ใช่สมาธิหลับตาที่ไหนนะครับ ตามหลักอานาปานสตินั้นเลยสิ่งใดเกิดรู้สิ่งใดดับรู้ รู้ไห้เท่าทันทุกอิริยาบทก้ด้วยมีสติประกอปไปในทุกๆอิริยาบท ทีนี้รู้ตรงนี้จะฟุ้งไม่ฟุ้ง ก้อยู่ที่จิตมีองปฐมแห่งสมาธิหรือไม่ ย้ำไม่ใช่สมาธิหลับตานั่งนะครับแต่เป็นสมาิที่มีสติจดจ่อในจิตทุกขณะของการกระทำ จิตมีความเป็นสันตติสานต่อกัน สติเข้าไปรู้ะลึกและสานต่อกันได้ด้วยกำลังแห่งสัมมาสมาธิ หรือความตั่งมั่นของสติ ที่สานต่อกันไปพร้อมกับจิต ท่านิวรณ์ยังเกิดมาทำรายความสานต่อของสติได้ ก้เป็นอันว่า สตินั้นยังไม่ตั้งมั่นยังไม่มีองแห่งสมาธิ ก้เรียกได้ว่าจิตยังไม่สัมปยุทธ ยังไม่ถึงพร้อม ด้วย สติ ธัมมวิจยะวิริยะ ปิติ ปัสสัทธิ สมาธิ อุเบกขา หรือ โพชฌงค์ นั่นแหละ จิตที่มีความตั่งมั่นย่อมพร้อมใช้งาน จะคิดจะทำอะไรย่อมประสบผลสำเร็จ แต่ไม่ใช่โดยง่ายหรอกนะครับก้ต้องประกอปด้วยกำลังของใจเองด้วย บารมี ต้องมีความพร้อมตรงนี้ด้วยไม่งั้นจิตหรือใจนั้นๆก้ไร้กำลังจะไปต่อกรอะไรกับใจตัวเองได้ครับ

ส่วนที่จะมีสติแว้ปๆเข้าไปรู้บ้างไม่รู้บ้างนั่น ก้เรียกได้ว่าจิตยังขาดกำลังอีกมาก แล้วการที่สติเริ่มตามรู้ได้ถ้วนทั่วเนี่ยมันพึ่งเริ่มต้นเองนะครับ โพชฌงค์ 7 ตัวนี้มันประกอปด้วยทั้ง สติ สมาธิ และ ปัญญา

โพชฌงค์ หรือ โพชฌงค์ 7 คือธรรมที่เป็นองค์แห่งการตรัสรู้ หรือองค์ของผู้ตรัสรู้ มีเจ็ดอย่างคือ

1. สติ (สติสัมโพชฌงค์) ความระลึกได้ สำนึกพร้อมอยู่ ใจอยู่กับกิจ จิตอยู่กับเรื่อง
2. ธัมมวิจยะ (ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์) ความเฟ้นธรรม ความสอดส่องสืบค้นธรรม
3. วิริยะ (วิริยสัมโพชฌงค์) ความเพียร
4. ปีติ (ปีติสัมโพชฌงค์) ความอิ่มใจ
5. ปัสสัทธิ (ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์) ความสงบกายใจ
6. สมาธิ (สมาธิสัมโพชฌงค์) ความมีใจตั้งมั่น จิตแน่วในอารมณ์
7. อุเบกขา (อุเบกขาสัมโพชฌงค์) ความมีใจเป็นกลาง เพราะเห็นตามเป็นจริง

โพชฌงค์ 7 เป็นหลักธรรมส่วนหนึ่งของ โพธิปักขิยธรรม 37 (ธรรมอันเป็นฝักฝ่ายแห่งความตรัสรู้ เกื้อหนุนแก่อริยมรรค อันได้แก่ สติปัฏฐาน4 สัมมัปปธาน4 อิทธิบาท4 อินทรีย์5 พละ5 โพชฌงค์7 และมรรคมีองค์ 8) ทั้งนี้ พระสูตรและปาฐะที่เกี่ยวข้องกับโพชฌงค์ 7 โดยตรง ได้แก่ มหากัสสปโพชฌังคสุตตปาฐะ, มหาโมคคัลลานโพชฌังคสุตตปาฐะ, มหาจุนทโพชฌังคสุตตปาฐะ

และยังต้องใช้กำลังของธรมอื่นๆเพื่อให้จิตยกขึ้นเจริญเพื่อตัดละกิเลสได้ ปฐมมรรค ได้หรือยังครับ ธรรมเด็กวัดกวาดใบลาน เริ่มต้นที่สติตั้งมั่นรู้ชัดแจ่มแจ้งละสงสัยละนิวรธรรมแบบกดข่มยังไม่สามารถตัดละให้ขาดเป็นสมุเฉทได้ คือมีสัมมาสติมีสัมมาสมาธิ ที่ตั่งมั่นแล้วพร้อมจะไปสู้กับกิเลสต่อไป

ยังสติ สมาธิ ปัญญา ให้เกิดได้ วิจิกิจฉา ก้ขาดได้เพราะรู้พร้อมถ้วนทั่วทั้งอาการและความเป็น อนิจจัง ไม่เที่ยง ทุขขัง ทนอยู่ไม่ได้ และอนัตตา ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงแต่ประกอปกันขึ้น ไม่ใช่ไม่มีนะครับมีแต่ไม่ใช่ตัวตนที่แท้ ท่า มจด คิดว่าอนัตตานั้นไม่มีสาบสูญไปนั้น เหมือนที่เคยถามครั้งที่แล้วว่าไม่มีแล้วไปไหนยังไม่ใช่นะครับเป็นการรู้เละเข้าใจไม่ได้สาบสูญ ขันธ์ยังดำรง ทุกอย่างก้ยังคงอยู่ เกิดขึ้นตั้งอยู่ประกอปกันขึ้นอย่างนั้นด้วยตัวของมันเอง อวิชาก้ไม่ได้หายไปไหน แต่ เมื่อวิชชา หรือความรู้ หรือปัญญาเกิดขั้น อวิชาก้ชักนำไม่ได้ แต่เราชักนำตนเองได้ ทีนี้จะมีกำลังของปัญญามากน้อยแค่ไหนอวิชาเหลือมากน้อยแค่ไหนก้แล้วแต่ความเจริญในธรรมของแต่ละบุคคล

ปล ท่ายังคิดเรื่องที่ตนไม่ได้ทำต่ออีกเรื่องก้คือเรื่องณาน ท่าคิดว่าการทำณานแล้วฟุ้ง ช่วยอทิบายความแตกต่างของโลกียะณานกับโลกุตระณานว่าต่างกันอย่างไร ให้ผลต่างกันอย่างไร และทำต่างกันอย่างไร มันก้จะตอบไปในตัวเองว่าทำสมถะฟุ้งหรือไม่ฟุ้ง

 

อ้อ มันเป็นยังงี้นี่เอง วิธีทำให้สติเกิดทุกขณะจิต กับ ทำให้สัมมาสมาธิรวม

คุณปรางค์จับประเด็นที่ฮูๆปลาๆ แนะนำได้ไหมขอรับ

 

เวลาเป็นแค่อุบายเบี้องต้นในส่วนด้านพิธีการ
แต่สมาธิหลักๆคือ เราเน้นเรื่องการเข้าถึงสภาวะ
ดังนั้นต่อไปเวลาจะไม่ใช่ประเด็นหลัก
เช่น เมื่อก่อนนั่ง ๓๐ นาทีสงบ ต่อไปนั่ง ๕ นาทีสงบ
ผลที่ได้ก็คือเท่ากัน ยกเว้นจะต่อยอดสมาธิเป็นอีกเรื่อง...
แม้ว่าต่อไปจะชำนาญ ใช้เวลาแค่ ๑ นาที ก็เข้าได้
แต่ว่า ที่เล่ามาข้างต้นยังเป็นมิจฉาสมาธิอยู่

แต่ต่อไปสมาธิที่แท้จริงก็คือ
สมาธิที่ได้จากการ ลด ละคลายกิเลส
ลด ละคลาย ความยึดมั่นถือมั่นต่างๆ
ซึ่งแน่นอนว่ามันจะต้องมีการเดินปัญญา
และมีความเพียรในการลด ละกิเลสร่วมด้วย
จะไม่ใช่สมาธิ ที่ใช้ความชำนาญ ใช้สมาธิ
ตบะ กำลังจิต อะไรเข้าไปข่ม ไปกระทำ

ซึ่งมันจะเกิดขึ้น ได้ในเวลาลืมใช้ชีวิตปกติ
จะวาง จะว่าง จะคลายตัวได้เอง
ถึงจะเป็นสมาธิที่แท้จริง
เป็นสมาธิระดับใช้งาน
ที่มีแต่จะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
ไม่เสื่อม ไม่ถอย ไม่กระโดด
ข้ามหน้าข้ามหลัง ใช้งานไม่ได้ซักทีนั่นหละครับ
ปล.ทุกอย่างมีวาระ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป..

 

ใช่ค่ะ

 

พอดีมีพระอาจารย์ถามว่าปฏิบัติแบบไหนอยู่ เราตอบว่าได้แค่สวดมนต์ ท่านบอกว่าให้ทำจิตให้สงบ และแนะนำให้ไปเรียนกับลพ.วิริยังค์ มีครั้งนึงบริกรรมจนจิตนิ่งแต่กลัวเลยบริกรรมต่อมันเลยไม่อยู่กับความนิ่งตรงนั้น พอบริกรรมใหม่ มันก้อนิ่งอีก แต่กลัว เลยไม่ไปถึงไหน เวรกำจิงๆ=_=

 

เลยไม่ไปถึงไหน

คุณปรางค์ เดินจงกรม นั่งสมาธิ สวดมนต์ เพื่อจุดประสงค์ใด จะไปไหน

 

อยากไปเกิดเป็นนางฟ้าสวรรค์ชั้นที่6ปรนิมิตสวัสตี ถ้าไปนิพพานไม่ไหวนะ

 

ถึงความสงบ มันไม่ยอมสงบ มันฟุ้งตลอด

 

ลืมบอกว่าปฏิบัติเพราะอยากสวยจร้าา อธิษฐานขอเป็นลูกพระพุทธเจ้าด้วย

 

หยุดความคิดอยากนั่นๆนี่ๆ เช่น อยากไปสวรรค์นิพพาน อยากเป็นลูกพระพุทธเจ้า อยากสวยอยากงาม ไว้ก่อน ดูอารมณ์เฉพาะหน้าคือเดินจงกรม (ซ้าย ขวาๆๆๆๆๆๆๆๆ) กับนั่งสมาธิโดยควบคุมจิตใจให้อยู่กับลมหายใจเข้า-ออก แต่ละขณะๆไป ในชีวิตประจำวัน ก็ควบคุมความรู้สึกนึกคิดให้อยู่กับสิ่งกับงานที่ทำ ณ ตอนนั้นก่อนดีกว่า

ถ้าไม่ไหวจริง เลิกเดินจงกรม เลิกนั่งสมาธิไปเลย กลับทำบุญเบื้องต้น อย่างที่เคยบอกพอ