เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

โอ ท่านนำทางมาทวงสิทธิ์ ไม่ทันเวลา แต่ผมยินดีมอบ
เพราะเก็บพระกันไว้แล้ว เพียงแต่ซองหมด
ขอส่งของพรุ่งนี้ เรื่องสลิปไม่เป็นไร ไม่ต้องลง
ท่านบอกส่งถึงเว็ปแล้วก็จบ ผมส่งพระตามนั้น
โมทนาที่ได้ทำกุศลกับเว็ปร่วมกันครับ สาธุ

อ้อ อย่าลืมแจ้งคุณน้ำฝน เรื่องที่อยู่

 

เชื่อละยังท่านบก. ป่าเขาลำเนาไพรที่ไหน
ก็พาหลงสู้ป่าคอนกรีตไม่ได้
ผมเคยเอารถจอดเซ็นทรัล เวิล์ด หาไม่เจอเป็นชั่วโมง
ต้องกลับบ้าน รุ่งขึ้นให้ลูกน้องมาหาให้
จอดแล้วลืมจำล็อคที่เป็นอักษร หมายเลข

ชาวคณะหลงค่อนไปทางราชบุรี แถวจอมบึงครับท่านบก.
หลุดจากที่เดิมนิดหน่อย เดี๋ยวลุงแกพากลับได้แหละ

 

ฮ่า ฮ่า น้องเรย์ แฮนดิแคปมีแค่24 สูงสุด ตี72 ก็พาร์ทุกหลุม
มัวแต่เขียนกับจิ้มอย่างนี้ ผมเอาตัวไม่รอดแน่ คุยกันเพลินๆ

ถ้าตะวันออกยังมีฝน ก็ดีีรับ
ตกเฉลี่ยกันไป จะเป็นหน้าไหนก็ช่าง
อีกไม่นานคงต้องกำหนดฤดูกาลกันใหม่

เรื่องพระรอหน่อยนะ

 

เอาเลยท่าน ลงชื่อไว้ให้ก่อน จะถอนทีหลังก็ไม่เป็นไรครับ
เราทำกันสนุกสนาน อย่าเครียด เป็นเรื่องโชคของคนมีโชค

 

ยังหรอกครับน้องบัวฯ
ทำล่วงหน้า ไม่ขัดใจแฟน

ตอบน้องบัวฯแล้ว ขอพักละครับ สวัสดีทุกท่าน

 

กราบสวัสดีค่ะ คุณอา wanwi
หนูขอร่วมบุญพระปิดตาด้วย ยังทันเป็นสำรองหรือไม่คะ ถ้าไม่ทันก็ไม่เป็นไรค่ะ
กราบขอบพระคุณคุณอามากค่ะ

 

ขอขอบคุณ คุณอา wanwi มากครับ

ผมได้รับพระ.....เรียบร้อยแล้วครับ

และขอบคุณมากครับ สำหรับของขวัญ และคำอวยพร

ผมขอให้ คุณอา มีความสุข และสุขภาพดี ตลอดไปครับ

 

ขอลงชื่อร่วมลุ้นด้วยคนครับ คุณอา

 

ชื่อผม ไม่เคยมีใครสะกดได้ตรงเลย คุณอาน่าจะไม่ธรรมดา

 

ขอส่งชื่อร่วมลุ้นด้วยครับ คุณอา

บรรยากาศในเรื่องเล่า พอนึกภาพตามแล้วเสียดาย บรรยากาศป่าดึกดำบรรพ์ คงยากที่คนรุ่นหลังจะได้เห็นอีกแล้วครับ

 

ผมขอเล่าเรื่องประสบการณ์หลวงปู่โต๊ะด้วยคนครับ เมื่อสิบห้าปีมาแล้วผมได้พระสมเด็จปรกโพธิจากพี่ทำงาน ซึ่งตอนนั้นกิตติคุณหลวงปู่กำลังโด่งดังมากเรื่องโชคลาภ ผมก็ลองอธิษฐานขอให้มีโชคใหญ่ ถ้าสมหวังจะได้ไปเลี่ยมทองให้หลวงปู่ ปรากฎว่าผมได้รับโชคใหญ่จริงๆ ครับ ผมจึงแบ่งครึ่งหนึ่งไปซื้อตลับทองหนักสองบาทกว่าใส่ถวายหลวงปู่เลยครับ แต่ปัตจจุบันตลับไม่อยู่แล้วครับ คนใกล้ตัวที่หลงไว้วางใจลักไปขายแล้ว แต่โชคยังดีที่เขาไม่ได้เอาหลวงปู่ไปด้วย ยังพอทำใจได้ไว้หาเอาใหม่ แต่จนเดี๋่ยวนั้นก็ยังไม่มีปัญญาหามาใหม่ ได้แต่ใส่กรอบเงินให้หลวงปู่ แต่ที่ผมซาบซึ้งในบารมีของหลวงปู่ที่เมตตาในเรื่องสำคัญที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิตของผมคือ.....

 

ในปีที่ผมได้หลวงปู่มา แม่ผมป่วยกระทันหัน จากการลืมกินยาเบาหวานตามเวลาปกติ แต่มากินชดเชยทีหลัง เป็นผลให้น้ำตาลขึ้นสูงมากพอกินยาตามเข้าไป ยาไปลดน้ำตาลให้ลงมาเร็วเกินไปถึงขั้นช๊อคไป พาไปส่งโรงพยาบาลวันที่สองจึงฟื้น แต่เพราะท่านอายุมากแล้วทำให้เกิดโรคแทรกซ้อนลามไปที่ตับเกิดอักเสบ และอาการเลือดไม่แข็งตัว ต้องอยู่ในห้องไอซียูตลอด วันที่สามท่านเกิดอาการทุรนทุรายดิ้นไปมาโดยที่หมอใช้ผ้ามัดมือและเท้าไว้ และทำท่าหายใจไม่ได้ หมอมาดูก็ไม่ทำอะไรบอกเพียงว่าระยะสุดท้ายแล้ว มันเป็นภาพที่เจ็บปวดทรมานสำหรับคนเป็นลูกมาก ผมคิดว่าแม่คงทรมานมาก น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาผมร้องไห้ไม่รู้จะทำยังไง.....

 

แวบหนึ่งของความคิด ผมนึกถึงพระของหลวงปู่ที่ผมห้อยอยู่ ผมถอดสร้อยออกจากคอมาวางที่อกแม่ อธิษฐานอ้างถึงบารมีหลวงปู่และบุญกุศลทั้งหมดที่ผมสร้างสมมา (ปกติผมจะเป็นคนทำบุญตลอด) ขอให้แม่ผมไปอย่างสบายไม่ทุกข์ทรมาน (เพราะผมคิดว่าแม่อาการมากแล้ว หมดหวังที่แม่จะหายกลับคืนมา) แล้วผมก็ออกมาร้องไห้อยู่ข้างนอก เพราะทนดูสภาพทรมานของแม่ไม่ได้ ร้องๆๆๆ โดยไม่อายใคร สักพักเดียวพี่ชายเดินมาหาผม.....

 

พี่ชายถามผมว่า "มึงเอาพระอะไรใส่ให้แม่" แม่ซึ่งมีอาการทุรนทุรายอย่างหนัก สงบนิ่งไปเป็นอาการคนนอนหลับสลึมสะลือหายใจได้ไม่ติดขัด ผมไม่สนใจที่จะตอบคำถามพี่ชาย รีบวิ่งเข้าไปดูแม่เห็นท่านนอนหลับตาหายใจเข้าออกลึกๆ สีผิวของท่านกลับคืนจากขาวซีดปนเหลืองๆ เขียวๆ กลับมาเป็นขาวซีดๆ ตามเดิม หมอเองก็แปลกใจแต่ก็เปรยๆ ว่าคงอยู่ต่อได้อีกวันสองวัน วินาทีนั้นผมเชื่อแน่ว่าต้องเป็นเพราะบารมีของหลวงปู่ที่ช่วยผมตามคำอธิษฐาน และผมตัดสินทันทีบอกพี่และญาติว่าผมจะบวชให้แม่...

 

ส่งชื่อด้วยครับ

 

ขอร่วมลงชื่อเข้าชิงรางวัลด้วยครับ

 

ขอร่วมลงชื่อด้วยคนครับคุณอา
ร่วมบุญร่วมสนุกตามคอนเซ็ปครับ

 

เย็นวันนั้นพี่และญาติผู้ใหญ่ก็จัดการพาผมไปพบหลวงพ่อเจ้าอาวาสวัดที่อยู่โรงพยาบาลที่สุด ขออนุญาตบวชกับท่าน ท่านก็ตกลงจัดเครื่องบวชให้ครบครัน แล้วให้ทำบุญชำระหนี้สงฆ์ตามแต่ศรัทธา วันรุ่งขึ้นก็ทำพิธีปลงผม และแห่รอบโบสถ์แล้วเข้าทำพิธีบวชเลย เป็นงานบวชที่รวบรัดและเรียบง่ายที่สุด แต่ผมก็พอใจที่สุดที่ได้บวชโดยเร็ว บวชเสร็จพระพี่เลี้ยงก็พาไปอยู่กุฎิ เป็นกุฎิปูนสองชั้นสร้างอย่างดีและใหญ่โตมาก เป็นทรงบ้านจัดสรรหลังใหญ่เลย ไม่ได้เป็นกุฎิยาวๆ หลายห้อง เจ้าภาพตั้งใจสร้างถวายเป็นกุฎิเจ้าอาวาส แต่ท่านยังไม่ย้ายมาอยู่ ทำเลดีมากเลยอยู่ติดกับเมรุเผาศพ ห้องจำวัดอยู่ชั้นสอง พอเข้าไปตกใจมีโกศบรรจุกระดูกบรรพบุรุษของเจ้าภาพที่สร้างกุฎิถวายวัดตั้งอยู่ในห้อง โกศขนาดค่อนข้างใหญ่สูงประมาณศอก แปลกใจว่าที่ผนังข้างล่างมีป้ายหินอ่อนระบุชื่อเจ้าภาพและการอุทิศให้บรรพบุรุษ ก็นึกว่าคงบรรจุอัฐิท่านไว้ในผนังตรงนั้น แต่ทำไมมาวางไว้ในห้องข้างบน ลักษณะการวางก็วางกับพื้นห้องไม่มีโตะรองรับและเครื่องบูชาอะไร สะดุ้งอีกครั้งตอนที่พระพี่เลี้ยงซึ่งอายุท่านน่าจะ 50 กว่า บอกว่ามาอยู่กุฎิหลังนี้ก็ขยันสวดมนต์หน่อยนะ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะใจจดจ่ออยู่กับอาการป่วยของแม่ คิดแต่ว่าการบวชครั้งนี้เป็นครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต เพราะไม่ได้บวชเพื่อตนเองแต่ต้องการบวชเพื่อเกิดผลบุญสูงสุดกับแม่ ท่านจะได้ไปสู่ที่สบาย ผมก็จัดการไหว้พระและโกศขอให้อนุญาตเข้าพัก ลูกมาบวชครั้งนี้เพื่อทดแทนพระคุณแม่ ขออย่าให้มีสิ่งใดมาแผ้วพาลให้เป็นอันตรายเลย ........

 

ตกเย็นวันนั้นมีพระบวชใหม่เป็นพี่น้องกันมาอยู่กุฎิเดียวกัน ค่อยใจชื้นขึ้นหน่อย เพราะไม่แน่ใจความเข้มแข็งทางจิตของตัวเองเหมือนกัน แต่ปรากฎว่าท่านทั้งสองวันแรกก็ไม่อยู่กุฎิเสียแล้ว เพราะท่านเป็นคนแถวนั้นเลยรู้จักพระทั้งวัด ท่านก็ไปดูโทรทัศน์ที่กุฎิอื่นจนดึกทุกวัน กว่าจะกลับมาจำวัดก็เกือบเที่ยงคืน คืนแรกผมก็ใช้วิธีนั่งเอาหลังชนผนังห้อง เลือกมุมที่อยู่ไกลจากโกศแต่ก็อยู่ใกล้กับเมรุมองผ่านหน้าต่างออกไป เห็นปล่องเมรุอยู่ใกล้ ก็พยายามไม่มองไปทางทิศนั้น สวดมนต์นั่งสมาธิไปตามเรื่องของคนฝึกใหม่ แต่ด้วยใจที่มุ่งมั่นให้แม่ได้บุญจากการบวชมากที่สุด.....