เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ตั้งแต่เปิดฉากมา 3-4 ตอนจนถึงวันนี้ ท่านผู้อาวุโสกำลังร่ายมนต์ ชุบชีวิต พี่เอ็กซ์ ให้ฟื้นคืนชีพ ตื่นจากการหลับไหลชั่วนิรันดร์ กลับมาโลดแล่นอีกครั้งในโลกใบใหม่ คำบอกเล่าและบันทึกเก่าๆของชายชาติทหาร ผู้ที่เกิดมาบนโลกใบนี้เหมือนคนทั่วไป แต่เขากลับได้มีโอกาสเลือกและได้ใช้ชีวิตอย่างสุดพิสดาร คุ้มค่า เต็มไปด้วยความเผ็ดแสบ หฤโหด ดิบเถื่อน ระทึกในหัวใจเยี่ยงนี้ เรื่องราวและบันทึกล้ำค่านี้ คงจะยังเป็นเพียงแค่เศษกระดาษเปื้อนหมึกเก่าๆที่รอวันผุกร่อนสลายไปตามกาลเวลา ถ้าไม่ได้ผู้ที่ "มือถึง" นำมาปัดฝุ่นเช็ดถู แล้วถ่ายทอดมันออกมาด้วยจินตนาการ และจิตวิญญาณของผู้ถ่ายทอดระดับ" นักประพันธ์ " ให้โลกได้รับรู้ เป็นงานเขียนและเรื่องราวที่หาอ่านได้ยากยิ่งในยุคนี้ เป็นงานเขียนที่มี มิติซ้อนมิติ อยู่หลายชั้น มันจึงเต็มไปด้วยความมันส์ ตื่นเต้น บีบคั้นอารมณ์ความรู้สึกชวนติดตาม เหมือนคนที่ได้เสพมาลีฮวนน่าเข้าไปอย่างมีความสุข จึงได้แต่เฝ้ารอคอยท่านผู้อาวุโสร่ายเพลงกระบี่อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน.

 

สนุกมากครับ
อ่านลื่นไหลเหมือนน้ำกลิ่งอยู่บนใบบอน....

 

ขอบคุณครับ ยินดีและดีใจที่ชอบ

 

เป็นอีกหนึ่งเม้นท์ที่อ่านด้วยความชื่นใจ
แทบไม่ต้องตอบกลับด้วยถ้อยคำใด...
นอกจากสามคำจำง่ายๆว่า...ขอบคุณครับ..
และแถมอีกประโยค..
เขียนได้เยี่ยมเช่นกันครับ!

 

ยินดีมากเลยที่ได้เป็นเพื่อนทางอักษร
และเป็นผู้อ่านที่เหนียวแน่น
ขอบคุณที่รักการอ่าน...ประหยัด เงิน
ประหยัดเวลาไปทำเรื่องเหลวไหล

 

ยินดีครับ มาเป็นเพื่อนทางอักษรศิลป์กันได้ทุกวัน
จนกว่าผมจะเบื่อ หรือหมดเรื่องเล่า

 

ติดตามให้ตลอดครับ จะพยายามเขียนให้อ่านทุกวัน
ถ้าท่านผบ.กับหลานไม่อาละวาด

 

เสียดายยุคสมัยนั้น คนไทยยังไม่รู้จักอนาคอนด้า
ผมเลยไม่อยากเอามาเทียบกับพี่เหลือมพม่า
เกรงผิดห้วงเวลา ผิดกาละ ทำให้เรื่องจริง
เป็นเรื่องเท็จ กร่อย เซ็ง อ้อ...อนาคอนด้าเขียว
แห่งอเมซอนถูกจัดเป็นงูใหญ่อันดับ2ของโลก...
ไอ้เหลือมพม่า อันดับ3 แต่ผมว่าที่สุดแล้วก็สูสี
อยู่ที่ตัวไหนอายุยาวนานกว่ากัน
อันดับหนึ่งไม่ต้องพูดถึง
สูญพันธุ์ไปโกฏปีแล้วกระมังครับ
ความรู้รอบตัว เอามาเล่านอกรอบเพลินๆ
ขอบคุณการตามติดทุกตอนของท่านครับ

 

วันวานหอมหวานเสมอเมื่อรำลึก
โดยเฉพาะวันคืนดีๆที่ไม่มีหวนคืนมา
ขอบคุณนักอ่านคุณภาพและ
อารมณ์สุนทรีย์อย่างท่านครับ

 

ไว้ลงรูปเป็นจะขนให้ชมครับ
เรื่องถ่ายรูปไม่เป็นไร
มือถือเดี๋ยวนี้เด็ดดวงกว่ากล้องยุคไหนๆ
เรื่องเอารูปลงคอมพ์นี่เรื่องใหญ่

 

โอ...เมื่อคืนดึกมากสุดในรอบปีครับ
พิมพ์ไปเสียวไป กลัวท่านผบ.ลุกมาอาละวาด
โชคดีที่ท่านหลับยาว555

 

ไม่มีป่าดิบเหลือให้พวกเราตะลุยแล้วกระมัง
แร่ด กระซู่ กูปรี(ควายป่า) เลียงผา ฯ
คงเหลือเพียงภาพวาดในหนังสือ
หรือภาพถ่ายครั้งอดีตเมื่อวันวานนานโพ้น
ให้ลูกหลานเราร่ำเรียนและชี้กันว่า
พ่อ พ่อ ไอ้เจ้าตัวหน้าตางี้ เคยมีในประเทศไทย
ด้วยหรือครับ?..เศร้าจัง!!!
ขอบคุณสำหรับการตามติดสม่ำเสมอ

 

ครับ...ผมก็จิ้มจนเมื่อยนิ้ว แสบตามาก
แต่รู้ว่ามีคนรออ่าน ก็พาลพาโลสู้ตาย
แต่ต่อไปคงทำแบบนี้ไม่ไหว...เรื่องอื่นไม่เป็นไร
เรื่องปวดตา แสบตา เรื่องใหญ่ครับ
(นี่ไม่นับตาเขียวของผบ.กับหลานน่ะ...555)

ไงก็ขอบพระคุณท่านที่ตามอ่าน
ไม่ยอมว่างเว้นแม้บรรทัด

 

มิเป็นไรครับท่านหมื่นยิ่ง...ยกโทษให้
มาอ่านรวดเดียวยามเช้า แกล้มกาแฟ
ทำรสชา กาแฟสุนทรีย์ขึ้นเป็นกองก็ดีนา
ได้อ่านเยอะด้วย...ขอบคุณแฟนพันธุ์แท้
พี่-น้องทางอักษรอีกท่านครับ

 

นักอ่านชั้นเยี่ยม
ผู้ชมชั้นดี
ขอเชิญตีตั๋วแถวหน้า
ตลอดไปนะท่าน

ขอบพระคุณจากใจ

 

ท่านบานชื่นโพสท์สั้น ผมตอบยาว
ครานี้ท่านว่ามายาว ตอบสั้นดีมั้ย?
อย่าเลยครับ สนทนาประสาคนคอเดียวกัน
ดีใจที่ท่านชอบเรื่องราวพงไพร
ตาม ตามต่อไปท่านแฟนตัวจริง

อ้อ...ขอบพระคุณจริงๆ จากใจ

 

ขอบพระคุณเช่นกัน
สำหรับการติดตามและโพสท์กำลังใจ
ไม่เคยห่างหายของท่านจาตุรงค์

 

กะลังมาครับ คุณคม
ตามต่อได้ทันทีจ้า

 

ไล่อ่านโพสท์ อ่านแล้วตอบ
ขอบพระคุณแรงใจทุกทิศ
หมู่มวลมิตรแห่งลานอักษร
ตอบผิด ตอบช้า ตอบไม่ถูกใจ
อย่าโกรธ อย่าขึ้ง เคืองขุ่นใจ
ไปผจญภัยเทือกตะนาวศรีดีกว่าครับ

 

ผมคอนปืนแก้ปเหน็บปืนโคลท์เหมือนพระเอกหนังคาวบอยตะวันตก อันที่จ่ริงหุ่นชลูดของผมก็พอเข้าแก้ป เรียกว่าทั้งหุ่นให้และใจรักอยู่ เสียอย่างเดียวสารรูปมอมแมมเกินกว่าจะเป็นพระเอกจังโก้ ริงโก้ เป็นกรรมกรเหมืองเห็นชัดกว่า

เส้นทางเดินลัดเลาะไปตามไหล่เขาตามที่ลุงเตือน แต่ซ้านมือที่เป็นหุบเกวก็ไม่ถึงกับประชิดเข้ามากระชั้นนัก มีช่องว่างเดินสบายห่างกันไม่น้อยกว่าสิบก้าวย่าง มีบางช่องที่สอบแคบ้ข้ามา แต่ก็ไม่เชิงอันตราย ด้านซ้ายบางช่วงก็เป็นเหวลึกมองเห็นยอดไม้ต่ำเตี่้ยเล็กลงตามระยะไกลห่างทางสายตา บางส่วนของสายน้ำสีเงินยวงโผล่ให้เห็นคดเคี้ยวเลี้ยวลดเบื้องล่างไกลๆ น่าจะเป็นลำน้ำที่ไหลไปเป็นแม่น้ำตะนาวศรี เมื่อตอนที่พวกผมเดินขึ้นสู่ป่าต้นน้ำว่าสูงแล้ว...

บนภูที่เรามาถึงนี่ ยังสูงยิ่งกว่า ผมสลัดความคิดแล้วเดินสำรวจไปเรื่อย ระวังเตะกลุ่มหินที่ระเกะระกะอาจสะดุดหัวทิ่ม บางช่วงหญ้ารกพงหนาเอาการ ต้องแหวกทางช้าๆอย่าเร่งรีบลุยเข้าไป ประเดี๋ยวเจอผู้ไม่ประสงค์ออกนาม แต่ประสงค์โชว์ตัวออกมาทักทาย ตั้งแต่ฟาดกับเจ้าเหลือมพม่าเมื่อคืนแล้ว งูเล็ก งูใหญ่ขนาดใดในป่านี้ไม่อยากเจอะมันทั้งนั้น

แบกปืนกินลม ไม่ชมวิวด้วยเวลาพอท้วมๆ เหงื่อพอซึมแผ่นหลัง แต่ไม่เหนื่อย ผมก็เห็นปากรูเล็กๆ ดำมืดทางขวามือ

ถ้ำมหาสมบัติที่วาดฝันไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแน่ๆ!!!