ศักดิ์ ธรรมลิขิต ศิษย์สำนักปฏิบัติธรรมสูญญตา อาจารย์ ก๋ง พรหมบุตร

รบกวน อ.ศักดิ์ด้วยครับ
ครั้งก่อนผมได้ถามถึงธุรกิจ อ.ตอบว่า
"ผ่านไปสักครา ได้ไอเดียมา ติดชาร์ทแน่นอน"
หลังจากนั้น ผมได้เห็นในสมาธิ คือเห็นหลอดใส่น้ำทรงสูงๆ
3กระบอก มี3สี มีแสงไฟที่กระบอก ลูกค้าให้ความสนใจและนั่งกันเต็มร้าน
ผมอยากทราบว่า สิ่งที่ผมเห็นใช่สิ่งที่ อ.บอกหรือปล่าวครับ
ถ้าใช่ น้ำที่อยู่ในกระบอกคือเหล้าหรือน้ำผลไม้ครับ

 

ลูกได้ไปทำตามที่อาจารย์แนะนำค่ะ
แจ้งข่าวอาจารย์นะคะ
ตอนนี้ทางช่อง ตอบรับแล้ว เริ่มงานเดือนหน้า
ติดที่ตัวเอง ต้องแจ้งบริษัทเดิมก่อนไปทำงานที่ใหม่ล่วงหน้า 1 เดือน
*ขอบคุณนะคะ*

 

น้ำเอย น้ำใจ

ครับ แค่นี้แหละ ความหมายของน้ำ

ใส่มันลงไปในชีวิตคุณ ไหลไปสู่ลูกค้าครับผม ด้วยความจริงใจ ไม่ว่าจะได้อะไรกลับมาหรือไม่ก็ตาม ไหลไป ไหลไป โดยการประมาณพอดีๆ ครับ แต่ต่อเนื่อง และ สม่ำเสมอ

โชคดีครับ

 

สาธุ บุญรักษา บุญนำพา ต่อเติมบุญให้ต่อเนื่อง

เด้กพิการ คือ สถานที่แรกนะครับ เพิ่มลดวิบากและ รักษาบุญที่กำลังไหลมา

 

ช่วงเข้าพรรษานี้
ขอใช้วาระแห่งบุญ
นำปัจจัยจากการรับดูดวง ดูโชคชะตา กันแบบสด ๆ ทางโทรศัพท์
เพื่อบริจาคทำบุญ สร้างสถานปฏิบัติธรรม บูรณถาวรวัตถุต่าง ๆ

ท่านใดอยากตรวจดวงชะตา และ อยากร่วมทำบุญด้วยกัน เชิญติดต่อทาง inbox

หรือโทร 0850173859

หรือ LINE : TIG99099 ( พิมพ์ไม่ค่อยถนัดเพราะตัวพิมพ์เล็กครับ อาจจะคุยไม่สะดวก)

หรือ แชทกันทาง FACEBOOK

https://www.facebook.com/isak.yasothon

มีเวลาท่านละ 1 ชั่วโมง เริ่ม 21.00 น. เต็มที่ก็คือ วันละ 3 ท่านครับ 21.00 22.00 23.00 น.

ธนาคารกสิกรไทย สาขายโสธร
ชื่อบัญชี นายวุฒิศักดิ์ วราห์สิน
หมายเลข 129-2-75849-5

จะแจ้งลำดับและวันเวลาตามนัด หรือ ตามคิว ให้ทราบนะครับ

 

ทุกวันพระ งดการทำนาย ทาย ทัก ตรวจดวงชะตานะครับ

 

ขอบคุณ อ.ศักดิ์มากครับ ที่แนะนำ
เอกสารราชการ ผมมีหวังจะได้บรรจุไหมครับ
ตอนนี้เริ่มจะท้อแล้ว หรือว่าควรหันมาทำธุรกิจเต็มตัวดีครับ

 

อาจารย์คะรบกวนอีกครั้ง เคยถามแล้วตกหล่นน่ะค่ะไม่ได้คำตอบ
เปลี่ยนคำถามใหม่นะคะเพราะที่ถามตอนนั้นตัดสินใจได้แล้วค่ะแต่ไม่รู้ว่าจะดีหรือไม่

สามีเป็นอัมพาตจากอุบัติเหตุมา 16 ปี แต่งงานอยู่กับเค้ามาขึ้นปีที่ 5 แล้วค่ะ ไม่รู้ทำไมถึงรักเค้าทั้งที่อะไร ๆ ก็ไม่เหมือนกับชีวิตคู่ตามปกติชนเลยสักนิด แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งเค้าเลยค่ะ วัน ๆ มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น ทำให้มีคำถาม 3 คำถามที่อยากรู้

1.สามีจะอยู่กับดิฉันไปอีกนานมั้ยคะ

เค้าเป็นอัมพาตแบบนี้ แม่เค้าไม่ให้ดิฉันจดทะเบียนสมรสเพราะคอยแต่พูดว่าเค้าจะตายวันตายพรุ่งกลัวดิฉันจะอยากแต่งงานใหม่หาสามีใหม่ตลอดเวลา ทั้งที่ดิฉันรักลูกเค้าและดูแลลูกเค้ามาตลอด 4 ปี ทำให้ทุกอย่างที่จะทำให้คนเป็นอัมพาตคนนึงมีชีวิตเหมือนคนปกติได้ ดิฉันไม่เคยคิดว่าเค้าพิการเลย เค้ากลัววันนึงลูกเค้าตายดิฉันจะได้ไม่ต้องเปลี่ยนนามสกุลกลับ ดิฉันฟังแล้วหดหู่มากเลยค่ะ รู้ว่าแท้จริงแล้วเค้ากลัวอะไรกันแน่ แต่ดิฉันจะยืนด้วยลำแข้งตัวเองให้ได้ในสักวัน แต่ทุกครั้งที่เค้าพูดทำให้ รู้สึกกังวลและพาลรู้สึกแย่กับแม่สามีทั้งที่ปล่อยวางไปไม่รู้เท่าไร ก็พูดให้รู้สึกแย่ลงไปอีก เหมือนหยิบ ๆ ปล่อย ๆ ก้อนหินในมือ วางไม่เคยลงสักที

2.ดิฉันจะเริ่มค้าขายขนมในเร็ววันนี้ หากดิฉันจะค้าขายดิฉันจะสามารถหาเลี้ยงสามี ย้ายพ่อแม่มาอยู่ใกล้ ๆ กัน และดูแลพ่อแม่ตัวให้มีความสุขทางกายทางใจในบั้นปลาย ส่งน้อง ๆ เรียนจบได้ตลอดรอดฝั่งมั้ยคะ


3.หรือ ดิฉันควรกลับไปอยู่กับพ่อแม่ตัวเอง พาสามีไปอยู่ด้วยกัน และหางานทำเหมือนเมื่อ สี่ปีก่อนที่กรุงเทพฯ ดีกว่าอยู่บ้านแม่สามีแบบนี้ ที่นี่จะทำให้ดิฉันเสียเวลาเปล่าใช่มั้ยคะ


สามีถ้าไม่มีดิฉัน เค้าก็จะชอบนอนอยู่บนเตียง ใช้ชีวิตแบบรอเวลา นาน ๆ ขึ้นรถเข็ญทีเวลาไม่มีใครเฝ้าบ้าน อยู่กับแผลกดทับ อึฉี่เลอะที่นอน อาหารการกินมีคนเอามาให้ตามเวลา นาน ๆ ทีแม่เค้าก็จะมาทำความสะอาดให้เก็บกวาดให้ ตอนดิฉันยังไม่แต่งมา เค้าติดเชื้อทางเดินปัสสาวะบ่อย เฉียดตายจากติดเชื้อ เพราะไม่ได้รักษาความสะอาด ไม่มีคนทำความสะอาดสายสวนปัสสาวะให้ทุกวัน ด้วยไม่มีใครรู้ ไม่มีใครมีเวลาใส่ใจวิธีการดูแลคนป่วยอัมพาต จนเกิดแผลกดทับและเบาหวานตามมา ดิฉันก็พยายามดูแลเค้าให้ดีที่สุด แต่ทุกครั้งที่แม่เค้าพูด มันทำให้กังวล และอยากออก ๆ ไปจากที่นี่ ออกไปใช้ชีวิตกันสามีภรรยา รู้สึกว่าดิฉันกับสามีจะโดนรังเกียจเพราะเป็นคู่ที่ช่วยทำมาหากินอะไรไม่ได้มาก ลูกหลานก็ไม่มีให้ แต่ พ่อแม่ดิฉันไม่รังเกียจเค้าเลยค่ะที่เค้าอัมพาต เพียงแต่ครอบครัวเราจน ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง บ้านเช่าที่มีเค้าก็ไปอยู่ด้วยไม่ได้ ทำให้ชีวิตดิฉันมีทางเลือกไม่มากนัก ใคร ๆ ก็ยุให้เลิกกับสามีหาใหม่ที่เดินได้จะได้ช่วยกันทำมาหากิน บางคนก็ว่าดิฉันโง่ จนอยู่แล้วยังจะมาดูแลคนขาเสียให้ชีวิตแย่ลงไปอีก เพราะงานก็ไปทำไม่ได้ต้องคอยดูแลเค้าเหมือนเป็นพยาบาลส่วนตัว แม่เค้าให้เงินเดือนละ 4 พันบาท ดิฉันก็ให้พ่อแม่ 3พันบาทไปจ่ายค่าเช่าบ้าน อีก 1พันก็ใช้ทั้งเดือนสองผัวเมีย เป็นแบบนี้มา 4 ปีค่ะ หลาย ๆ คนจึงมองว่าดิฉันโง่ที่แต่งกับสามีและอยู่กับคนบ้านนี้ ยิ่งเวลาต้องไปเฝ้าไข้ที่ รพ.อยู่ตึกรวม พวกญาติผู้ป่วยที่นอนเฝ้าอยู่ด้วยกันชอบชวนคุยและพูดว่าเป็นเค้า ๆ ไม่เอา ทิ้งไปแล้ว แบบนี้ทำมาหากินไม่ได้ อนาคตจะทำยังไง ลูกก็มีไม่ได้ หาใหม่ดีกว่า แบบนี้แม่สามีรักดิฉันแย่เลยซิ ดูแลลูกให้เค้าขนาดนี้ คือตอนเฝ้าไข้ที่ รพ มันทุลักทุเลจริง ๆ ทำให้ทุกอย่างยกเว้นฉีดยาจ่ายยากับตรวจโรค ดิฉันอยู่ รพ เฝ้าสามีแต่ละครั้งไม่เคยต่ำกว่า 15 วันที่ต้องหาที่ซุกหัวนอนใต้เตียงไม่ก็แย่งชิงที่นอนกันตรงที่นั่งญาติหลังหวอดพยาบาล ล่าสุด 20 วันเต็ม ๆ เห็นคนตายไป เก็บเตียง ก็มีคนมาใหม่ บางคนก็ตายตามบางคนก็รอดกลับบ้านไปคนแล้วคนเล่าได้แต่มองว่าเมื่อไรเราจะได้กลับ ก็ ได้คุยกับญาติมากหน้าหลายตาหลายความเห็นทั้งที่ ปกติชีวิตจริง ดิฉันพูดน้อยแต่มีคนชอบชวนคุยไม่รู้ทำไม จนบางทีไม่อยากคุยกับใคร คำถามเดิม ๆ กับคำตอบเดิม ๆ และคำแนะนำเดิม ๆ บางทีก็ไขว้เขวนะคะ ว่าเรามาทำอะไรอยู่ที่นี่ รักแบบโง่ ๆ แบบใคร ๆ เค้าพูดกันจริง ๆ น่ะเหรอ??? แต่ก็ยังอยู่ ไม่อยากทิ้งไปไหนอยู่ดี แต่แม่สามีก็ไม่วายมองว่าดิฉันกับสามีวัน ๆ ไม่ได้ช่วยงานอะไรเค้า หาเงินให้เค้าไม่ได้ เคยจะให้ดิฉันไปเป็นคนรับใช้ลูกสาวเค้าที่แต่งงานไปอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ แล้วให้เอาสามีไปอยู่ด้วยกันเลยที่นั่น ถ้าไม่ไปก็ต้องทำใจว่าแต่งมาก็ต้องทำงานแทนลูกเค้าที่เดินไม่ได้ ไม่รู้เค้าคิดอะไรอยู่ถึงได้ชอบพูดอะไรแย่ ๆ ที่ทำให้คนฟังลืมไม่ลงบ่อย ๆ ดิฉันพยายามมองแง่ดีแล้วค่ะ แต่อีกวันมันก็โดนลบไปด้วยคำพูดแย่ ๆ จากปากเค้าอีก ทำให้ทุกวันนี้ดิฉันได้แต่พยายามเงียบ ฟัง ทำตามที่ทำได้ และ ทำใจเท่าที่ยังไหว

ตอนนี้รู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลพ่อแม่ตัวเองได้ดีเท่าดูแลสามี แต่ก็หวังตลอดเวลาว่าจะได้ยืนด้วยลำแข้งตัวเองและได้ดูแลพ่อแม่ได้ดีเท่ากันในสักวัน

รบกวนอาจารย์ด้วยค่ะ อนุโมทนาบุญนะคะ

 

คุณจะได้เกี่ยวข้องกับราชการ
แต่เป็นการเกี่ยวข้องในลักษณะผู้ค้า ผู้สนับสนุน ผู้ให้อุปการะ กับหน่วยงานทางราชการ

พูดง่าย ๆ ก้็คือ เอกชนเต็มตัวครับ

ลูกค้า คือ หน่วยงานราชการ วิ่งไปที่ไหน ติดต่อที่ไหน มีเหรียญ ร.5 พกติดตัวไปด้วย รับรอง ผ่านครับ

เพราะอดีตคุณเป็นราชการเก่า แต่ชาตินี้ ไม่อาจรับราชการได้ เพราะความผิดพลาด จึงต้องรับใช้ทางราชการจากนอกกำแพงตราครุฑ

ดีครับ สู้ ๆ เอาใจช่วยครับ

 

ขอบคุณ อ.ศักดิ์มากๆครับ ที่ช่วยแนะนำ

 

เรื่องราวของคุณ จะเป็นธรรมทาน ให้กับความรู้สึกนึกคิดของคนอีกหลายคนที่ได้ผ่านเข้ามาอ่าน

ขอให้ท่านที่ผ่านเข้ามา ได้อนุโมทนาให้กับ คุณ aunshana เพื่อให้เธอมีกำลังใจในการมีชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า รักษาคุณค่า ของเธอต่อไปด้วยนะครับ

ส่วนแนวทางหรือ คำตอบ ขอเป็นค่ำ ๆ ครับ จะมาลงให้

 

รบกวนอาจารย์ครับ
อยากเปลี่ยนงาน ไม่ทราบปีนี้จะได้เปลี่ยนไหมครับ ถ้าเปลี่ยนจะดีหรือไม่ครับ แล้วผมมีโอกาสทำธุรกิจส่วนตัวหรือไม่ครับ
ถ้าจะขอพร ควรขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์องค์ใด ถึงจะได้ผลครับ
ขอบคุณครับ

 

รบกวนสอบถามอาจารย์ศักดิ์ครับ
1.อยากสอบถามเรื่องการเรียนครับ ว่าภายในสิ้นปีหน้าผมมีโอากาศจะเรียนจ.ป.ตรีไหมแบบสมบูรณ์ไหมครับ ตอนนี้กำลังเรียนวิชาที่ยากๆที่คนส่วนมากเขาไม่ผ่านกันครับ อยากทราบว่าผมจะผ่านไหมครับ (แล้วจะจบภายในสิ้นปีหน้าไหมครับ)

2.อยากสอบถามอาจารย์ครับเรื่องความรักครับจะได้เจอคู่แท้จิงๆสักประมาณอายุเท่าไหร่ครับ
3.อยากทราบว่าผมมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์องค์ใดคุ้มครองอยู่ไหมครับ (ผมรู้สึกแปลกๆว่าทำไมเวลาผมไปวัดไหนที่มีรูปปั้นพ่อปู่ท้าวเวสสุวรรณแล้วมีความรู้สึกอยากนำท่านมาบูชาครับ)
ขอบคุณครับ *-*

 

สวัสดีครับอาจารย์
ผมขอความเมตตาจากอาจารย์อีกครั้งครับ ผมกำลังมองหาโอกาสที่จะมาทำงานที่เหนือ ไม่เชียงใหม่ ก็เชียงราย พอจะมีโอกาสบ้างไหมครับ ตอนนี้มาช่วยงานที่เชียงใหม่อยู่ ตอนแรกคิดว่าที่นี่น่าจะเป็นโอกาสที่ใช่ แต่ตอนนี้คิดว่าไม่น่าจะใช่ ขอความเมตตาจากอาจารย์ด้วยครับ ขอบคุณมาก ๆ ครับ

 

1 อีกนานครับ เกิน 60
2 คุณค้าขายได้ไม่เต็มที่ครับ เพราะสาเหตุจากข้อ 1 ดังนั้น ภาระของน้องๆในการเรียน เขาจะได้ช่วยเหลือตนเอง
3 กลับไปไม่ได้อีกแล้วหละครับ ถึงจะไป สุดท้าย สามีคุณก็จะรบเร้าให้พากลับมาที่นี่อีก

อาชีพที่คุณควรทำ ก็คือ การเป็นตัวหลักในการหาลูกค้่าและแหล่งผลิต เพื่อจัดสรรจ้างคนมาทำการผลิต และ จัดจำหน่าย เป็นลักษณะของวัตถุดิบ ที่รับมาเพื่อแปรรูปใหม่ แต่เป็นการทำตามออเดอร์ นะครับ อุปกรณ์ต่างๆ เป็นของบริษัทใหญ่ คุณเป็นแรงงานอยุ่ในพื้นที่ นี่คือ อาชีพของคุณครับ ใช้สมองบริหารจัดการ ไม่ต้องจมทุน และ ได้ช่วยเหลือคนในชุมชนด้วย


ความรู้สึกของคุณ เป็นเรื่องของหัวใจที่ไม่ต้องมีข้อสรุปว่า ถูกหรือผิด
เพราะ จะมีสักกี่คน ที่เมื่อเห็นคนๆหนึ่งแล้ว เหมือนจะถูกดูดกลืนทั้งชีวิตและจิตใจให้หายเข้าไปในโลกอีกใบหนึ่ง

เป็นความผูกพันกันข้ามภพข้ามชาติ
สำนึกที่อีกฝ่ายมีนั้น ต้องแหลกสลายเพราะสภาพของร่างกาย ทำให้ไม่สามารถตอบสนองความรู้สึกของคุณได้ แต่จิตลึกๆ แล้ว รับรู้ ครับ
คุณก็รับทราบ เช่นกันและกัน

เรื่องของบุพเพสันนิวาส เป็นเรื่องของ หัวใจสองดวง ที่ผูกพันกัน
รับรู้ได้ ซึ่งก้ันและกัน ไม่เกี่ยวกับสภาพภายนอก
และก็ไม่มีใครในโลกนี้ ที่จะมองเห็นบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในร่างๆหนึ่ง เหมือนกับที่คุณเป็นอยู่ และ จะเป็นตลอดไป ตราบชั่วนิรันดร์

รักเดียว จบในครั้งเดียว มิมีอะไรต่อจากนี้อีก
ถึงแม้คุณจะจากคนๆนี้ไป เพื่อไปมีชีวิตอยู่กับคนใหม่
คุณก็ไปได้แค่ร่างกาย
เพราะจิตใจทุกอณู คุณฝังไว้แล้ว กับคนหนึ่งคนนี้

ดูแลกันไปเถิดครับ
มิตรภาพ
ความดีงาม
สูงค่ากว่าวัตถุ เงิน ทอง
จนมิอาจประมาณค่าได้

มีเงินมากแค่ไหน ก็มิอาจซื้อหัวใจที่ซื่อสัตย์ รัก ภักดี ที่มีต่อกันได้หรอกนะครับ

นี่คือ ตำนานของคำว่า มีรักที่ใดก็มีทุกข์ที่นั่น แม้จะรู้ว่าทุกข์ แต่ก็จะรัก และ รักตลอดไป

ไม่แนะนำหรือส่งเสริมให้ใครเป็นเหมือนคุณนะครับ

เพราะ สัญญาที่ผูกพันกันแบบนี้
ดูในเชิงเรื่องราว โรแมนติก ก็ถือว่าดีเยี่ยม

แต่ถ้าพูดถึงความจริงของสรรพสิ่งที่เิกิดมา

ทุกสิ่งเกิดมาบนความไม่เที่ยง

เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และ จากไป ดับไปในที่สุด

แล้วเราจะเอาอะไรมาผูกกันไว้ เพื่อหลีกหนีความจริงเหล่านี้เล่า

ก็ได้แต่หลอกกันไป หลอกตัวเองกันไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด

เสียเวลาที่จะได้สร้างสรรสิ่งดีๆ ให้แก่กันและกัน และ จะทำได้มากว่านี้

ถ้าไม่ผูกกันจนแยกไม่ได้แม้กาลเวลาจะข้ามศตวรรษ ข้ามภพ ข้ามชาติ

ความรัก คือ การให้

ให้ได้ทุกสิ่ง

ให้ มิหวังที่จะได้มา

ขอเพียงได้รัก

ฝากไว้

หากวันใด ทั้งสองร่างกาย

มีสองดวงจิตที่ตั้งใจจะตั้งปฏิธานต่ออนาคตแล้วไซร้

ก็ขอให้กราบอโหสิกรรม ให้แก่กันและกัน เพื่อให้ตัดภพ ตัดชาติ

เป็นเพื่อนร่วมโลก ร่วมชะตากรรม ร่วมสายธารบุญ กันไป จนกว่าจะถึงซึ่ง

ฝั่งพระนิพพานด้วยเทอญ

 

วัตถุที่มีเงาสะท้อน คือ อนาคตของคุณครับ ได้เป็นเจ้าของกิจการแน่นอน

ปี 63 ครับ

ขอพรจากพระนารายณ์ ครับ

ดอกหัวปลี 10 หัว หญ้าขนาย 1 กำ

กำยาน 1 ห่อ

 

1 ดวงคุณจบตอน Summer นะครับ ก็มีเพื่อน ๆ ที่ยังค้างๆ อยู่ ร่วมกันหรอกครับ ไม่โดดเดี่ยวแน่นอน ผ่านครับ
2 ผ่าน 3 คน คนที่ 4 ในวัยทำงาน จึงจะเป็นคู่แท้
3 ลองหา ท้าวเวสสุวรรณ วัดปรกคลองอ้อม ดูนะครับ เข้ากันได้ดีกับคุณเลย

 

คำตอบอยู่ที่เชียงรายครับ เลยตัวเมืองไป 10 กม

โชคดีครับ ผ่านไปก็กราบขอพรเจ้าพ่อที่อยู่เชิงเขาที่รถวิ่งผ่านนะครับ ด้านซ้าย จะสะดุดตามากเลย แม้หลับก็จะสะดุ้งตื่น ยามผ่านท่าน

 

ขอบพระคุณอย่างสูงมาก ๆ ครับ

 

อ่านไปน้ำตาไหลออกมาเองเลยค่ะ ทุก ๆ วัน ชีวิตมีกันสองคน ดิฉันไม่ได้รู้สึกไปเองว่า เค้าเป็นคนเดียวที่เข้าใจกันทุกอย่าง ดิฉันอยู่กับเค้าแม้จะไม่เหมือนสามีภรรยาคู่ไหน ๆ ไปไหนมาไหนดิฉันมีเค้าข้าง ๆ แค่ที่หูฟังโทรศัพท์ เดินไปเห็นคู่รักมากมายเกาะแขนเดินไปด้วยกัน ช่วยกันถือของ มันก็อดคิดไม่ได้ ทำไมเราไม่มีสามีเดินได้ แต่ไม่เคยเสียใจที่มีเค้าเลยสักวัน เพราะทุกวันแค่มีเค้าอยู่บนรถเข็ญหรือนอนแหมะบนเตียงได้คุยกันยิ้มหัวเราะร้องเพลงไปด้วยกัน เงินติดตัวมีสองร้อย หลายครั้งมันกลับสุขใจมากกว่าทุกข์ใจ นอน รพ.ดิฉันลำบากเฝ้าไข้ แต่เมื่อนึกถึงคนป่วยที่เดินไปไหนมาไหนไม่ได้ มันน่าเศร้ากว่าอะไรทั้งหมด ดิฉันทิ้งเค้าไปไม่ได้ ชีวิตคู่ของดิฉันเลือกแล้วและรักแล้ว บนเตียงผู้ป่วยก็คือครึ่งนึงของชีวิตที่ดิฉันมี เพราะคิดแบบนี้ คนรอบข้างบางคนจึงบ่นว่าดิฉันคงด้วยความเป็นห่วงอนาคตที่ดิฉันสามารถหาได้ดีกว่านี้ แต่คงเพราะกรรมที่ร่วมกันทำมา ดิฉันไม่คิดมีสามีใหม่แล้วค่ะ ตั้งแต่เกิดมาเคยตั้งปณิธานว่าจะไม่แต่งงาน จะดูแลพ่อแม่ไปจนกว่าจะแก่ แต่พอมาเจอเค้าทั้งที่เค้าวีลแชร์ ดิฉันกลับแต่งงานหลังจากคุยเป็นเพื่อนกันมา 4 ปีก่อนแต่ง และรู้ในใจลึก ๆ ว่าถ้าวันนึงเค้าไม่อยู่แล้ว เราก็จะกลับไปใช้ปณิธานเดิม โลกนี้ดิฉันไม่คิดว่าจะมีใครดีไปกว่าเค้าอีกแล้วจริง ๆ ค่ะ ไม่ใช่ที่กายภายนอก แต่เป็นภายในเท่านั้นที่ดิฉันรักเค้า รักตั้งแต่คุยกันคำแรกเลยจริง ๆ

ดิฉันหมดโอกาสมีลูกถ้าไม่มีเงินแสนทำกิ๊ฟ ก็คิดซะว่า มีน้องสองคนแล้ว หากมีลูกอีก เราจะมีแต่ห่วงและห่วงไม่มีวันสิ้นสุดเมื่อสามียังดูแลตัวเองไม่ได้ หากมีลูกจริงแล้วเราจะเป็นยังไง เลี้ยงน้องชายทั้งสองให้โตส่งเรียนให้จบแทนพ่อแม่ก็พอ กรรมก็คือกรรม หากดิฉันดูแลเค้าไม่ดี แก่ตัวไปดิฉันก็เป็นคนแก่ที่ไม่มีลูกหลาน แต่หากดิฉันดูแลเค้าดีและหากมีกรรมดีร่วมกันมา แก่ตัวไปอาจได้น้องทั้งสองดูแลยามที่เราใกล้จะจากไปจากโลกนี้ อยู่ รพ.เห็นคนแก่ถูกลูกหลานทิ้งก็เยอะ ลูกหลานเอาใจใส่มาเฝ้าเต็มรอบเตียงก็เยอะ ของแบบนี้คงอยู่ที่กรรมที่เคยทำไว้จริง ๆ นะคะ

และถึงแม้

ดิฉันจะหมดโอกาสที่จะได้ไปไหนต่อไหนกับสามีในแบบที่คนรอบข้างไปได้
แต่ดิฉันมีสามีที่เข้าใจ รับซึ่งกันและกันได้ สามีดิฉันใจเย็น แม้เค้าจะเดินไม่ได้แต่เค้าเป็นคนน่ารักที่สุดในโลกคนนึงที่ดิฉันเคยพบเจอ แม้เวลาอยู่ไกลกัน เราก็จะคุยโทรศัพท์เดินเป็นเพื่อนกันแทน คนที่บ้านสามีแปลกใจ ว่าดิฉันกล้าเข็ญรถพาสามีไปเดินตลาดนัด ไปเดินห้างใกล้บ้าน ไปไหนต่อไหนที่สาธารณะที่รถเข็ญจะพากันเข็ญไปได้ ดิฉันไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจาก ยินดีที่จะทำ ยินดีที่จะเป็นขาให้เค้า แค่ได้เดินไปด้วยกัน พอแล้วค่ะชีวิตคู่ของเรา

แม้ทางบ้านสามีจะมีเรื่องมาให้คิดให้กังวลบ่อย ๆ ดิฉันก็ขออาศัยคำสอนของพระพุทธเจ้าเข้าข่มให้กลับมาตั้งตนด้วยสติ ใช้ชีวิตได้ตามปกติสุขให้ใจได้อยู่รอด เมื่อใจอยู่รอด กายก็อยู่รอด เพียงพอแล้วชีวิตคนเราก็เท่านี้จริง ๆ นะคะ


เล่าซะยาวขอโทษด้วยนะคะ

ขออนุโมทนาบุญกับอาจารย์ด้วยนะคะที่ช่วยให้คนที่กำลังกังวลใจทุกข์ใจได้มีแนวทางและความหวังที่จะได้ก้าวต่อไปในชีวิต

ขอบพระคุณมากค่ะ