อยากบรรลุธรรมเข้ามา

เมื่อเราเข้าถึงสภาวะอนัตตา เราจะเข้าใจสภาพธรรมทั้หมดในจักรวาล อนิจัง ทุกขัง อนัตตา เมื่อเข้าถึงตรงนี้ แม้แต่ในระดับอริยขั้นต้นก็จะเข้าใจในสภาวะธรรมทั้งหมด เพราะจิตที่สัมผัสพระนิพพานในครั้งแรกนั้น จะทำลายความเห็นผิดทั้งหมด จิตก็จะไม่ยึดติดที่เกี่ยวกับความคิดความเห็น แต่ยังมีภาระเกี่ยวกับกิเลสที่ยังเหลืออยู่ แต่กิเลสเหล่านั้นกำลังไม่เพียงพอที่จะนำชักให้จิตไหลลต่ำกว่าภูมิมนุษย์ เพราะจิตที่ประจักษ์พระนิพพานนั้นมีกำลังมากเหลือเกิน เพราะได้ข้ามโคตรปุถุชนไปแล้ว มีแต่จะก้าวหน้าต่อไปถึงการหลุดพ้นในที่สุด

 

^!^เมื่อเข้าถึงตรงนี้ แม้แต่ในระดับอริยขั้นต้นก็จะเข้าใจในสภาวะธรรมทั้งหมด

 

จริงๆ หากไม่ จำกัดพยัญชนะ

หากหมายถึง วิธีทำ
ทางที่เดินตรงแล้ว แน่นอนแล้ว อันนี้ ใช่เลย

เหลือเพียงแต่ทำให้แจ้ง

ก็ใช้ วิธีเดียวกัน ที่ทำมาให้รู้เหมือนที่ได้รู้ในขั้นต้น

 

^แสดงว่าพี่ป.ปราบยังมีข้อไม่จริง

 

ข้อ ไม่จริง ก็ คือ ทั้งหมด

 

งั้นต้องรบกวนพี่นิ้วเทวดาเสียแล้ว
^เมื่อเราเข้าถึงสภาวะอนัตตา^อย่างไร

 

ผู้ที่ศึกษาธรรม ความตรึกก็จะต่างจากผู้เข้าถึงธรรม ผู้ศึกษาธรรมจะตรึกถึงเหตุผลเพื่อมารองรับความคิดในสามัญลักษณะ จะยังข้ามตรงนี้ไปไม่ได้

 

เปรียบดั่งที่เรามองเห็นแกงถ้วยนั้นรู้ว่าอร่อย แต่ยังไม่ได้ชิมก็จะตรึกนึกคิดว่ารสชาติอย่างนั้น รสชาติอย่างนี้ ซึ่งมันก็อร่อยจริงนั้นแหล่ะ แต่รสชาติมันจะอร่อยแบบใด จนกว่าเราจะได้ชิมแกถ้วยนั้น เมื่อเราได้ชิมแล้วเราก็จะไม่ตรึกถึงเรื่องรสชาติแกงถ้วยนี้อีกต่อไป

 

ผมเข้าใจแบบนี้

สังโยชน์ 10 ข้อ

พระโสดาบัน ตัดไป3

วิธีการตัด เหมือนกันไหม
ทำยังไงถึง ตัดได้ ขาด
ก็ทำกิริยา การตัด นั่นคือ วิธีก็ต้องแบบเดิม

ต่างกันเฉพาะ กำลัง นั่นคือพละ

พระไตรปิฎก จึงกล่าวว่า
พระโสดาบันมีสติเล็กน้อย มีสมาธิเล็กน้อย มีปัญญาเล็กน้อย



ที่เหลือ 7ส่วน นั่นคือ ยังไม่ครบทั้งหมด

ทั้งหมด คือ 10

 

การแทรกแซงจะทำให้เกิดปัญหาขึ้นไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เรานั่งสมาธิด้วยจิตที่เป็นกลาง มีความรู้สึกตัว มีสติอยู่กับลมหายใจธรรมดาไม่เข้าไปแทรกแซง กับความรู้สึกที่กิดขึ้น ไม่ว่าความรู้สึกนั้นจะเป็นเช่นไร ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์เพียงวางใจเป็นกลางๆ ธรรมชาติแท้ก็จะปรากฎให้เห็นตามความเป็นจริง เมื่อที่สุดแห่งทุกข์ปรากฎ ความทุกข์ที่มีอยู่ก็ถูกกำจัดไปตามลำดับขั้นของธรรมนั้นๆ

 

อย่าไป มั่วซั่วเลยครับ ไอ้ที่คุณฟังมา แล้ว มานั่ง เข้าใจเอาเอง แล้ว พล่าม
ออกมาเนี่ยะ เชื่อไหม ยิ่งพล่าม มันก็จะยิ่งแสดง ส่วนที่ผิดออกมา

ไตรลักษณ์ญารก็ไม่มี จิตเป็นกุศล หรือไม่เป็นกุศล อย่างไร ก็ไม่กล่าว
สภาวะขจัดกิเลสอันนี้นะ เชื่อไหมว่า ครูบาอาจารย์ทุกท่าน ท่านพูด
เป็นปริศนาเอาไว้ หากใคร เอามาพูดตามแบบ ตรงๆ ก็จะ เห็นได้ทันที
ว่า ปฏิบัติมาจริง หรือว่า คิดเอาเอง

และที่สำคัญ คนที่เขาผ่าน เขาจะต้องรู้ว่า ตนผ่านมาอย่างไร

ยิ่ง อานาปานสติ เนี่ยะ ใครใช้อานาปานสติเนี่ยะ จะมา อธิบายไม่ได้เลย
ผลิกแผลงกล่าวเป็น อุบายธรรมไม่ได้เอาเสียเลยเนี่ยะ ผิดธรรมชาติ
ของอินทรีย์ของผู้เจริญด้วยอานาปานสติมากๆ ปฏิภาณไม่มี สติไม่มี
ระลึกสภาพธรรมปราณีต หยาบ กลาง ไม่ได้เอาเลยเนี่ยะ ไม่ใช่คนเจริญ
อานาปานสติเพียวๆ แล้วหละ

เพราะ อานาปานสตินั้น อานิสงคตัวสำคัญคือ จะจดจำ พุทธวัจนะ ได้แม่น
ยำมาก และความแม่นยำไม่ใช่ พูด ก เป็น ก ข เป็น ข ตรงตามตัวอักษร
นะ แต่ เป็นความแม่นยำในการ จี้ลงไปที่ สภาพธรรมที่ใกล้ปัจจุบันธรรม
มากที่สุด หากจี้ไปแล้ว มีการปลิ้นออก จะรู้เลยว่า คู่สนทนาธรรมนั้น
มีอินทรีย์อ่อนแก่ในส่วนไหนอยู่ เขาภาวนามาพอจะโน้มมาเห็นได้หรือยัง
แล้ว ยกพุทธวัจนะ ในท่อนที่เอื้อต่อการภาวนาต่อเขา

และ การเห็นอินทรีย์ของคู่สนทนาเนี่ยะ มันจะเป็นตัวบอกว่า เราผล่าม
หรือไม่ผล่าม

คือ หลักประโยชน์ในการกล่าว มันจะต้องมี

เรียกว่า หากประเภทบรรลุธรรมแล้ว มานั่ง ตีฆ้องร้องเป่า ให้คนมาถาม
โดยที่ ไม่รู้เลยว่า ใครภาวนามาอย่างไร ใครประกอบกรรมในจิตจน
มีอาจิณกรรม พฤติกรรมอย่างไร อยู่ดีๆ จะไป จี้ มันจะเห็นว่า "เขาเสีย
ประโยชน์"

ย้ำนะว่า " เขาเสียประโยชน์ในการฟังธรรม "

แล้วถ้า กล่าวออกไปแล้ว เขาเสียประโยชน์ มันเป็นไปไม่ได้หรอก
ที่จะ เจื้อยๆ แจ้วๆ พล่ามไปโดยไม่รู้ว่า ใครฟังสิ่งที่ตนกล่าวบ้าง

ภัยเวร5ประการ จะปรากฏทันที หาก พล่ามโดยไม่มีผู้ได้รับประโยชน์
ที่เล็งเห็นได้

ภัยเวร5ประการปรากฏ อย่ามาอวดเสียให้ยากว่า มีธรรมใด

 

การแทรกแซง มันไม่ได้ก่อปัญหา แต่สภาวะจิตที่ยังมีการแทรกแซง มันไม่
เหมาะสมในการสรุปว่ามีปัญญา

คนที่ภาวนาเป็นแล้ว เขาจะไม่พูดว่ามันก่อปัญหา เพราะ เขาจะใช้ สภาวะ
จิตมีการแทรกแซงนั่นแหละ มาอาศัยระลึก เพื่อเจริญปัญญา

งง ไหม

เนี่ยะ สังเกตเลย ข้างหนึ่งบอกรู้สึกตัว แต่ แพลบเดียว บอกไปรู้ลมหายใจ

อันเนี่ยะ ขายขี้เถ่อแล้ว เชื่อหรือเปล่า มันยังจับไม่ถูกเลยว่า ตกลงจะเอา
รู้สึกกาย หรือ รู้ลมหายใจ มาเป็น กรรมฐานกันแน่ มันคนละตัวกันเลยนะเว้ยเฮ้ย

ฮึย กลางๆ นั่นแหละ เวทนาอย่างหนึ่ง ยิ่ง ละเมอบอกว่า " วางใจเป็นกลาง "
อันนี้ชัดเลยว่า แทรกแซงแล้วหละ เพราะ คนภาวนาเป็น เขาหมายถึงไม่
เลือกต่างหาก ตอนนั้สุข หรือ ทุกข์ หรือเป็นกลางๆ ก็เอามาอาศัยระลึกได้
หมด เอามาภาวนาได้หมด ไม่เลือกความเป็นวิเศษลักษณะของอารมณ์ที่ใช้

พอไม่เลือก สุข ทุกข์ กลางๆ แล้วมัน รวมกันเรียกว่า อะไร มันรวมลงมา
ที่ไม่มีความแตกต่าง เนี่ยะ ...เข้าใจไหมหละ

หากยังทำไม่ถูกนะ นอนตายในสมถะที่ตนทำอยู่ เจาะภพเพื่ออยู่ สำคัญ
ว่าอยู่ มีความยินดีในนิมิตนั้น ภพ นั่นแหละ เละเทะเลยนะ

เพราะ มันปิดบังมิดไง เขาเรียกว่า อวิชชาตามนอน

มันเหมือน คุณเดินตรงมายังหน้าผา มัจจุมาร เขาก็ไม่ต้องออกแรงทำอะไร
ไม่ต้องให้คุณรู้สึกทุกข์ร้อน เดี๋ยวมันเดินมาเรื่อยแหละ วูบเดียว จะเอ๋ กันเลย

 

^_^นอนตายในสมถะที่ตนทำอยู่
พี่ยมอมยิ้ม

 

ไม่เชื่อ คุณ จขกท ลองนั่งทบทวนสิ

คุณบอกว่า ใครต้องการบรรลุธรรมให้เข้ามา

เขาเข้ามาแล้ว เขาได้อะไรไป

ได้คำว่า "ให้เจริญอานาปานสติ ตามแบบที่พระพุทธองค์ตรัสไว้"

ปัดโถ่ ..........พวกเขาเหล่านั้น เขาอาจจะได้ยิน สิ่งที่พระพุทธองค์
ตรัสเรื่องอานาปานสติไว้อย่างไร ก่อนคุณเข้ามา ประกาศ ไม่รู้กี่ร้อย
กี่พันหน

ถ้าจะมาพูดแค่นี้ คุณละเมอแล้วหละ ไอ้แบบนี้ เขาได้ยินมาก่อนแล้ว
ไม่ใช่ว่าจะต้องให้คุณมากล่าวก่อน มาย้ำ

เขาเหล่านั้นก็ฟังมาจากครูบาอาจารย์ของเขา ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่อยู่แล้ว

****************

เนี่ยะ มันมีสิ่งที่ สืบจากวัตถุพยานได้เลยว่า คุณ หมายจะ ยกตัว เอง อย่าง
ใด้อย่างหนึ่งเท่านั้นแหละ

การดินรน การกล่าวธรรม ไม่ได้สนใจ คนอื่นเลยว่าจะอย่างไร

เอาแต่หลงไปในความคิดที่ตนเข้าใจไปเอง แล้วก็มา ฮานาก้า !!!

 

ท่านผู้มีจิตปรุงแต่งว่าเล่าปัง ดูท่านเป็นคนช่างคิด สร้างสรรค์มากมาย เนรมิตจนหลากหลายดุจแปลงร่างบ่งบอกตนเอง อานาปานสตินั้นเป้นเพียงสิ่งหนึ่งเท่านั้นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ให้อยู่กับความจริงขั้นหยาบๆของกาย จนเข้าถึงความจริงอันสูงสุดคือทำที่สุดแห่งทุกข์ให้ปรากฎคือความไม่มีอะไร เมื่อเข้าถึงความไม่มีอะไร เครื่องพันธนาการทั้งหลายก็ค่อยๆหลุดออกจากจิต จิตจะไม่ค่อยปรุงแต่งอะไรมากนัก

 

เนี่ยะ สังเกตไหมว่า

เวลากล่าว คุณไม่ได้กล่าวแต่ธรรม มีการไขว้สิ่งที่ไม่ใช่ธรรมเจือ
เละเทะไปหมด

ไอ้แบบนี้นะ อย่ามายกวาทะเลยว่า เป็นผู้พ้นขันธ์5 กล่าวธรรม
ออกมา ไม่สามารถพูดให้พ้นขันธ์5 อุปทานได้ แต่กลับใช้วิธี ธรรมกีดกัน

ตื้นเขินมาก .................

เพราะ ธรรมกีดกัน นั้น พระพุทธองค์ตรัสเป็น ฏีกาเรียกชื่อจำเพาะเอาไว้
เลยว่า " พวกเดียรถีย์ " ไม่ใช่ มุนี ไม่ใช่ บัณฑิต

แล้วถ้าผมพูดแบบนี้แล้ว

มันร้องโหวกๆเหวกๆ ประมาณว่า แล้วทำไม ผมกล่าวธรรมะแบบกีดกันได้
ทำไม ข้าจะ ทีอูทีอิท กลับไปไม่ได้

ประมาณว่า ปุถุชนทำได้ กูก็ต้องทำได้ แหม.....นะ

จะอิจฉา หรือ ขอกล่าวธรรม ในสไตล์แบบเราๆ คนยังไม่พ้น ....เอาจริงอะ!?

 

นั้นแหละธรรมทั้งนั้นเลย ทุกอย่างที่แสดงออกคือจิตเราทั้งนั้น ถ้าเข้าถึงความละเอียดที่สุดถึงจะรู้การปรุงแต่งของจิตเราว่าทำอะไรทำมั้ย เมื่ออานาปานเริ่มจากสิ่งที่หยายที่สุดคือกาย หรือลมออกลมเข้า เมื่อทำความรู้สึกตัวมีสติรับรู้ลมหยาบๆ ลมหายใจที่เกิดดับนั้นคือปัญญาที่สติขั้นต้นๆพอจะเกิดประจักษ์ความจริงเล็กน้อยนี่ขั้นเริ่มต้นแห่งปัญญา ยังไถ่ถอนอะไรไม่ได้

 

กั๊กๆๆๆ

เนี่ยะ ธรรมปรับแต่งใช่ไหม พอทักไป ก็เอ๊อะ

เสร็จแล้วทำเนียน เขียนเปลี่ยนแปลงเอากันดื้อๆ

แต่ สังเกตไหมว่า ดริฟเที่ยวนี้ขาดเรื่อง " สมาธิจิต "

ทำไมไม่มีหละ ก็ มันขี้หดตดหาย กลัวคำว่า " กลางๆ "
ที่พึงโดนปัดตกจาก สมอง ไปตะกี้ มันยังไม่หายฝ่อ

พอมาโพสนี้ เลยเขียนเลี่ยงการกล่าว อย่างไม่รู้ตัว

โอยยยยยยยยยยยยยย.....................

 

จะเอาอะไรเล่า เราบอกขอแค่มีศรัทธา แล้วทำตามที่บอกเคล็ดลับมันมีเท่านั้น ทำให้มาก

 

อีกอย่างนะ

เผื่อว่า คุณจะไม่ได้สังเกต ทั้งๆที่ ผมก็ แอบแทรกเฉลยไปแล้ว แต่ก็ยังไม่เอะใจ

ผมอุตสาห์แทรก คำว่า " เดียรถีย ธรรมะกีดกัน " เข้าไปแล้ว

นั่นแปลว่าอะไร

ก็แปลว่า ตอนนี้ ผมกำลังชวนคุณเสวนาเรื่องที่ไม่ใช่ ธรรมะ

ทำไมถึงไม่ใช่ธรรมะ แหมมม.... คุณมองดูดีๆสิว่า ประโยชน์ของการสนทนา
ตอนนี้อยู่ตรงไหน มีสักแอะไหม

มีเหรอ คนที่รู้ธรรมะ จะถูกชักชวนเสวนาในเรื่องไร้สาระได้ง่ายแบบนี้

เกิดมาก็พึงเห็น คุณ เจ้าของกระทู้นี่แหละ ไม่ต้องบังคับเฆี่ยนตีอะไรเลย

คุยตามต้อย ต้อย ต้อย ต้อย