ขอเชิญร่วมบุญสร้างศาลาเอนกประสงค์วัดป่าเทพรังสี(เขาหินตั้ง)ทำบุญรับพระเก่า

ซึ่งข้าพเจ้าได้ใช้เวลาต่อมาในวัยหนุ่มคะนองสาวไปติดสาววัดตะเพชร ไปหาสาวโดยไม่ได้นัดหมาย เพราะที่วัดเขามีงานประจำปีเห็นพ่อเขา(พ่อของสาวรัก) ไปช่วยงานวัดในคืนวันหนึ่ง จึงชวนเพื่อนคนหนึ่งไปด้วย แต่พอไปถึงบ้านห่างเพียงไม่ถึงยี่สิบวา หมาซึ่งมีหลายตัวได้เห่าขรมเลย และมีคนโดดลงมาจากเรือน และทันใดนั้นก็มีเสียง เชี๊ยะ เชี๊ยะ สับปืนดังขึ้น(บ้านนั้นเขามีปืนลูกซองแฝด) จึงกระชากเพื่อนหลบที่กองฟาง และบอกเพื่อนว่าไม่ได้ความแล้ว เขาหาว่าเรามาปล้นเขาแน่ เขายิงเราสองนัดแล้ว อย่าเลยไม่ได้การ กลับกันดีกว่า นี่คือประสบการณ์ครั้งแรกที่สมเด็จช่วยให้รอดตาย ต่อมาได้ไปขุดพลอยที่เมืองจันท์ปี 2506 ในขณะเข้าอุโมงค์เก็บพลอย เพลินๆ อยู่ ดินได้ถล่มลงมากลบฝังร่างจนมิดแต่ได้เอามือทำโพรงไว้ที่จมูกได้หน่อยหนึ่ง ได้แต่อธิษฐานขอหลวงปู่โตช่วย ในที่สุดคนงานได้ขุดจนพบซึ่งเสียงจอบที่ฟันลงมาเฉียดศรีษะเราน่าหวาดเสียว พอหยุดฟันดินเขาเอามือคุ้ยดินก็พบหัวเราพอดี ครั้นเอาเราออกมาได้ช่วยกันหามร่างข้าพเจ้าวางบนเสื่อ แต่เรากระดุกกระดิกไม่ได้เกือบสองชั่วโมง ถ้าเขาช่วยช้ากว่านี้คงไม่รอด
หนที่สามก็ที่บ่อพลอยนั่นอีก คือที่บ่อแสงซ่อมได้ป่วยเป็นมาลาเรีย ได้ฉีดควินนินวันละเข็ม เป็นเวลานานหลายวันยังเอาไม่อยู่วันหนึ่งขณะอยู่คนเดียวได้ไข้ขึ้นอย่างแรงจนสุดจะทนได้และกำลังที่จะควบคุมตนเองไม่ได้อยู่แล้ว ก็นึกถึงหลวงปู่โต จึงถอดมาจากคอและอธิษฐานขอให้หลวงปู่ช่วยและเอาพระสมเด็จแช่ในแก้วน้ำและประคองแก้วน้ำขึ้นดื่มด้วยอาการมือสั่นจนน้ำหก เมื่อดื่มจนหมดแก้วแล้ว ก็เกิดความมหัศจรรย์ขึ้นคือ มีอาการเย็นเหมือนระไอเมื่อเราเปิดตู้เย็น มันเย็นตั้งแต่ศรีษะและเย็นเรื่อยไปตามลำตัว แขน ขาเย็นจนลงไปถึงปลายเท้าและแล้วเหงื่อก็ออกจนชุ่มไปทั้งตัว อาการไข้ก็หายดังปลิดทิ้ง นี่คืออานุภาพของพระสมเด็จหลวงปู่โตอย่างแน่นอนไม่สงสัยเลย

 

ครั้นต่อมาผู้เขียนได้ย้ายบ้านจากนนทบุรีมาอยู่ใกล้วัดเขาสุกิมเมื่อ พ.ศ.2513 ได้ขึ้นไปกราบนมัสการท่านพระอาจารย์สมชาย ฐิตวิริโย บนวัดเขาสุกิม และมีศรัทธาในตัวท่านมากและกราบขอศิษย์ท่าน มีครั้งหนึ่งได้เดินตามท่านที่วัดเนินดินแดง(เป็นวัดแรกที่ท่านมาอยู่จันท์) และท่านพูดว่า มาดูนี่(ท่านพามาที่เมรุ)ท่านชี้ไปที่หน้าเมรุและว่านั่นบาลีโคกที่อาตมาแต่ไว้นานแล้วมีคำโศลกสี่ คำคือ ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น ผู้เขียนนึกในใจว่าท่านพระอาจารย์ขี้ตู่ ว่าท่านแต่ไว้ความจริง คำโศลก 4 คำนี้ เราเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วที่วัดบ้านเราก็มี ก็นเราอ่านหนังสือได้ตั้งแต่หกเจ็ดขวบแล้ว มีอยู่ตาม ตะลาปัด ที่เขาสวดอภิธรรมนั่นเอง แต่ก็เก็นไว้ในใจอยู่หลายปี ที่คิดว่าท่านขี้ตู่ ก็เพราะท่านพระอาจารย์ อายุต่างกว่าผู้เขียนเพียง 15-16 ปีเท่านั้น ซึ่งไม่น่าจะเป็นท่านแต่งไว้ ต่อมาผู้เขียนได้อ่านประวัติหลวงปู่โต ซึ่งท่านเขียนไว้ในกุฏิของท่านที่วัดระฆัง เขียนไว้ที่ข้างฝากุฏิก่อนมรณภาพหลายปีแต่ท่านเอารูปปิดไว้ วันที่ท่านมรณภาพ สามเณรได้พาพระปลัดมินมาดู และเปิดรูปที่ปิดไว้ออกมา เพราะเณรเคยมาทำความสะอาดและได้ทำรูปหล่นและอ่านข้อความแต่ไม่กล้าบอกใคร มีใจความดังนี้ ฉันจะต้องลาญาติโยมไปตามกฎแห่งกรรม ทุกๆคนก็ต้องเป็นอย่างนี้ ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น และทุกๆคนก็ต้องพบมันเข้าวันใดวันหนึ่ง ฉะนั้นฉันจะลาญาติโยมที่ให้ความอุปการะฉันมาตลอดชีวิตนี้ฉันจะจากไปเวลาเที่ยงคืนของคืนวันศุกร์ ติดกับวันเสาร์ แรม 2 ค่ำ เดือน 8 ปีวอก จ.ศ.1234 นี้แน่นอน สิ่งใดที่เป็นความดีขอมอบให้โยมทุกคน และขอให้ผลบุญจงรักษาญาติโยมทุกคนเทอญ แสดงให้เห็นว่าหลวงปู่โตท่านมี อนาตังสญาณที่แม่นยำแน่นอน ซึ่งจากประวัติของหลวงปู่โตทำให้ผู้เขียน สงสัยว่าหรือท่านจะเป็นหลวงปู่โตมาเกิด???
__________________

 

ต่อมาก็มีคนมาทำบุญโดยที่หลวงปู่โตให้มาทำหลายครั้ง ตั้งแต่ท่านพลตรีไกรวัน เจ้ากรมการบินพลเรือนมาสร้างลิฟต์ขึ้นมาเป็นคนแรก(มีเขียนในเล่ม)และอีกหลายคนเช่น คุณยาย ผู้หนึ่งมาจากจังหวัดนครปฐม วันนั้นเป็นวันพระ ผู้เขียนรับใช้พระอาจารย์อยู่ข้างหน้าท่าน มีคุณยายท่านหนึ่งถามท่านว่า ดิฉันจะสร้างกุฏิสักหลังหนึ่ง 4 หมื่นจะพอไหมคะ ท่านพระอาจารย์ตอบว่า พอจ้ะ จะขาดจะเกินคงไม่กี่บาทหรอก คุณยายพูดว่า คือว่า ดิฉันขายนาได้แปดหมื่น แต่จะเอาไว้ใช้ก่อนตาย ซักสี่หมื่น คงพอใช้ฉันไม่มีลูก ฉันอยู่กับหลานสาวเขาเป็นครู คงไม่ลำบาก แต่อยากทำบุญใหญ่สักครั้งหนึ่ง มีคนแนะนำให้มาทำที่นี่และดิฉันถามท่านพระอาจารย์ก่อนว่าใครให้มาทำ พระอาจารย์ตอบได้ไหม? พระอาจารย์หัวเราะ และพูดว่าก็แปลกดีนะ มีคนอยู่สองคนที่ชอบแนะนำให้มาทำบุญกับอาตมา สองคนนี้คือพระเจ้าตากสิน และสมเด็จโต ใช่สมเด็จโตไหม? ทันใดนั้นคุณยายก้มลงกราบปากก็พูดว่า ใช้แล้วเจ้าค่ะ แล้วก้มลงกราบอีกปากก็พูดว่าใช่แล้วเจ้าค่ะ ความปีติเกิดกับคุณยาย จนแขนแกเป็นหนาม คือปีติจนขนลุกขนพอง และกราบไม่ยอมหยุดปากก็พูดไปว่าใช่แล้วเจ้าค่ะ ผู้เขียนเห็นแกกราบไปแล้วสิบห้าครั้ง จึงจับไหล่คุณยายไว้และบอกว่าพอเถอะ ยายเหนื่อยแล้วท่านอาจารย์ก็หัวเราะในลำคอ หึๆ อยู่ พอหยุดกราบคุณยายก็หอบเหนื่อยอยู่นาน เพราะแกอายุตั้ง 80 กว่าแล้ว ต่อมาแกก็พูดว่า แกอยากจะทำบุญไม่รู้ว่าจะทำที่ไหนจะได้บุญมาก ขณะเดินคิดอยู่ก็มีคนนั่งขวางทางครั้นถามดูจึงรู้ว่าเป็นสมเด็จโต ซึ่งท่านแนะนำมาและบอกว่าให้ถามดูก่อนว่าใครแนะนำมาทำบุญ ซึ่งท่านบอกว่าอาจารย์รู้เรื่องนี้ ประมาณ พ.ศ.2514 ซึ่งเงินสี่หมื่นก็พอสร้าง กุฏิไม้ยกพื้นสูงมีทางเดินจงกรมได้พอดีๆ
(ผู้เขียนหมายถึงพระอาจาย์ธวัช ปัญญาธโร ท่านเจ้าอาวาสวัดป่าเทพรังสี พระอาจารย์หมายถึง พระอาจารย์สมชาย ฐิตวิริโย วัดเขาสุกิม)

 

โอนเงินให้แล้วครับ ยอด 999 บาท จาก ธ.ไทยพาณิชย์ สาขาวังน้ำเย็น เวลา 09:35:50 น.

 

ขออนุโทนาบุญและกราบขอบพระคุณค่ะ ^/\^

 

ตอนนี้พระสมเด็จที่มีอยู่ที่ข้าพเจ้าที่ค่อนข้างจะสมบูรณ์ที่สุด เป็นเนื้อสีขาวมีอยู่ 8 องค์


ส่วนองค์ที่แตกหักตรงมุมมีอยู่หลายองค์จะไม่ได้ส่งไปให้นะคะ



ข้าพเจ้าจะไปกราบเรียนถามท่านพระอาจารย์ธวัชอีกที ถ้ามีเพิ่มจะลงรูปให้ดูค่ะ

 

รายนามผู้จองพระสมเด็จค่ะ
1. auan24 จำนวน 1 องค์
2. sereenon จำนวน 1 องค์ และหลวงปู่เทพโลกอุดร 1 องค์
3. naym_k จำนวน 4 องค์ พิมพ์เจดีย์ 1 องค์(รอถาม)

ถ้าตกหล่นท่านใดรบกวนแจ้งด้วยนะคะ^^

 

รุ่นผสมเกศาสมเด็จโตอย่างในหนังสือพระอาจารย์มีอีกมั้ยคะ

 

ขออนุญาตไปเรียนถามพระอาจารย์อีกทีนะคะ ^_^

 

ร่วมทำบุญสร้างศาลาวัดเขาหินตั้ง
โอน 500 บาทเข้าบัญชีธนาคารกรุงไทย วันที่ 26 พฤศจิกายน 2555 เวลา 20:06 น.

ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยนะครับ

 

อนุโมทนาบุญค่ะ สาธุ

 

เนื้อความในหนังสือ ทวิภพ ต่อนะคะ ^^

อีกเรื่องหนึ่งเมื่อ พ.ศ.2520 ทางวัดพระอาจารย์ได้ทำเหรียญแจกให้ทหาร ตำรวจ ตามชายแดน และแจกให้คนไทยรักถิ่นฐาน ที่ไม่ยอมหนีภัยคอมมิวนิสต์ และเหรียญของท่าน ก็มีประสบการณ์มากมาย ผู้เขียนได้กราบเรียนท่านว่า กระผมขออนุญาตเอาเรื่องเหรียญไปลงหนังสือพิมพ์ อย่านะ อย่านะ ไม่อยากดัง เรื่องดังเคยดังมาก่อน ดังชนิดไม่มีใครมาเทียบได้เลย ซึ่งเป็นคำทัดทานของท่าน ซึ่งทำให้ความสงสัยว่าท่านคือ สมเด็จโตมาเกิดมีมากขึ้น เพราะเหรียญเพิ่งสร้างได้ 1 ปีเท่านั้น ครั้นเมื่อผู้เขียน ได้บวชและต่อมาทางจังหวัดระยอง ซึ่งมีเจ้าคณะจังหวัด และเจ้าคณะอำเภอ กับโยมอีกหลายคนซึ่งมีโยมอำภา เป็นหัวหน้า ได้มาขอพระกับท่านพระอาจารย์เพื่อให้มาอยู่วัดเขาหินตั้ง ซึ่งวันนั้นผู้เขียนพึ่งกลับออกมาจากป่าเขาสอยดาวพอดี ซึ่งท่านกำลังคุยกับคณะพระและโยมที่มานิมนต์พระอยู่พอดี นี่ไงนี่ไงองค์นี้แหละไปอยู่ได้ องค์นี้แหละ พอจะรู้เท่าทันหน่อยเพราะเกิดมานานแล้ว ทำให้ผู้เขียนใจหายวาบ เพราะตั้งใจว่าให้เราอายุ 60 เสียก่อนค่อยรับหน้าที่ ต่อมาไม่นานท่านพระอาจารย์ก็บอกผู้เขียนว่าที่นั่นไม่มีใครเขาอยู่ได้นอกจากเรา และคำสั่งสุดท่ายของท่านคือจะพูดอะไรให้คิดเสียก่อน
**ผู้เขียนคือพระอาจาย์ธวัช ท่านเจ้าอาวาสวัดป่าเทพรังสี(เขาหินตั้ง)
**พระอาจารย์คือ พระอาจารย์สมชาย ฐิตวิริโย วัดเขาสุกิม

 

พอมาอยู่วัดเขาหินตั้งไม่นาน โยมอำภาก็พูดว่า ท่านพระอาจารย์รู้ไหม!!! ที่ท่านพระอาจารย์มาอยู่ที่นี่นะ ท่านพระอาจารย์มาใช้หนี้พวกฉัน อาตมาเป็นหนี้โยมตั้งแต่เมื่อไหร่? เราก็ถามว่าเป็นหนี้เรื่องอะไร โยมก็บอกว่าที่ท่านพระอาจารย์ได้ธรรมะเร็วในชาตินี้เพราะเมื่อชาติก่อน ท่านพระอาจารย์ตามฉันไปวัด ตามไปทำไม อาตมาถาม ก็ตามไปอารักขาฉันละซิ แล้วโยมเป็นใคร ฉันเป็นเมียพระเจ้าตาก เป็นคำตอบจากโยมซึ่งอาตมาก็ไม่ได้สงสัยได้แต่นิ่งเสีย เพราะเรื่องนี้มีเรื่องราวที่สัมผัสมาบ่อยครั้ง สำหรับผู้เขียน ต่อมาช่วงเข้าพรรษา โยมอำภาก็พูดกับผู้เขียนอีกว่า ท่านพระอาจารย์รู้ไหม ท่านพระอาจารย์สมชายนั่นแหละ สมเด็จโต เพราะฉันเห็นสมเด็จโตซ้อนในตัวท่านทุกที เมื่อฉันเห็นท่าน ผู้เขียนได้แต่นิ่งไว้ ต่อมาโยมอำภาได้พาหญิงแม่ลูกอ่อนคนหนึ่งอายุประมาณ 27-28 เห็นจะได้ ลูกชายอายุ 8 เดือน ชื่อ เด็กชายเจี๊ยบ ส่วนแม่ชื่อต๋อย มาฝากให้อยู่บนวัด โยมภาบอกว่า เด็กคนนี้เป็นท่านพ่อเฟื่องมาเกิด และให้พักอยู่ในครัว ที่แปลกหนึ่งก็คือ เด็กชายเจี๊ยบคนนี้ไม่ยอมให้ผู้หญิงอื่นอุ้ม แต่ชอบให้พระอุ้ม แปลกสองก็คือ พอเด็กชายเจี๊ยบมาอยู่ พอในวันรุ่งขึ้น ผู้เขียนออกบิณฑบาตรในยามเช้า (ตอนบิณฑบาตรที่ตลาดสองสลึง)พอเราเดินถึงถนน มีลูกไฟดวงหนึ่งมีศูนย์กลางขนาดหัวแม่มือ มีรัศมีประมาณ 1 วา เห็นจะได้ลอยนำหน้าเรา ระดับสายตาเรานี่แหละ นำหน้าไป แต่ผู้เขียนก็ไม่ตื่นเต้นแต่อย่างใดเพราะเคยชินกับเรื่องอย่างนี้ตั้งแต่ได้รู้จักกับหลวงปู่ครูบาอาจารย์เสียแล้ว บางครั้งดวงไฟก็ลอยอยู่กลางถนน อาตมาก็บอกว่า ประเดี๋ยวรถชนนะ ดวงไฟนั้นก็ลอยวูบมาอยู่แนวเดียวกับเรา พอถึงตลาดดวงไฟก็หายไป ขากลับพอเลยตลาดดวงไฟก็ปรากฏขึ้นอีก นำเรากลับ พอมาได้ครึ่งทางก็ลอยขึ้นเขาไปด้วยความเร็วเป็นอย่างนี้อยู่สองวัน ที่น่าแปลกอีกอย่างก็คือสองวันนี้ รถที่ผ่านไปผ่านมาแวะดักใส่บาตร มากเป็นพิเศษ สมัยนั้นเราไม่จับเงินเขาก็เอาใส่ถงหิ้วใส่กับข้าว ซึ่งได้เงินวันละหลายร้อยบาท ซึ่งไม่เคยมีมาก่อนนี่แหละที่โยมภาบอกว่า ท่านพระอาจารย์ของโยมอำภา คือท่านพ่อเฟื่องมาเกิด ทำให้เราหมดสงสัย

 

ครั้นตอนเย็นโยมต๋อยกลับมาถึง พอลงจากรถเธอก็รายงานว่าหลวงพ่อคะ หนูไปเยี่ยมพ่อบุญธรรม คุณพ่อหนูเขาเป็น ร่างของหลวงปู่สุข วันนี้หลวงปู่ท่านประทับค่ะ และท่านสั่งให้หนูมาบอกหลวงพ่อว่า พระอาจารย์สมชายนั่นแหละ สมเด็จโต พออาตมาได้ฟังก็พยักหน้ารับ และนึกว่าคืนนี้เราจะทำให้หายสงสัยให้ได้ เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมาหลายสิบปียังเป็นเรื่องคาใจอาตมาอยู่ จะยืนยันว่าท่านพระอาจารย์สมชายเป็นสมเด็จโตก็ไม่เต็มปากเต็มคำนัก ในคืนวันนั้นอาตมาก็นั่งสมาธิบนแค่ไม้ไผ่หน้ากุฏิ ช่วงนั้นประมาณสามทุ่มเศษก็ตั้งจิตอธิษฐานว่าขอรู้เรื่อง สมเด็จโตและท่านพระอาจารย์ให้ได้ ขณะนั่งสมาธิอยู่ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ครั้นจิตสงบรวมเป็นหนึ่งกำลังเบาสบายอยู่ ก็ปรากฎนิมิตเห็นพระสมเด็จองค์หนึ่ง สีขาวนวลอมเหลืองเหมือนสมเด็จทั่วไป แต่องค์ใหญ่มากขนาดสูงหนึ่งเมตร ลอยอยู่ข้างหน้าสักครู่หนึ่ง อาตมาก็ถามว่า "ข้าแต่ท่านสมเด็จ ท่านสมเด็จเป็นอะไรกับท่านพระอาจารย์" ทันใดนั้นมีเสียงตอบมาจากสมเด็จว่า "สมเด็จเป็นพระอาจารย์ สมเด็จเป็นพระอาจารย์ สมเด็จเป็นพระอาจารย์" ซึ่งคำหลังท่านพูดเน้นและดังมาก อาตมาก็ถามอีกว่า "ข้าแต่ท่านสมเด็จแล้วเกล้ากระผมมีความเกี่ยวข้องกับท่านสมเด็จบ้างไหม" ทันใดนั้นสมเด็จที่ลอยอยู่ ก็ย่อเล็กลง เล็กลง เล็กจนเท่าสมเด็จที่ใช้แขวนคอเท่านั้น แต่เนื้อสมเด็จสวยสุกปลั่งจนมีรัศมีงดงามมาก อาตมามองเพลิน ด้วยความเลื่อมใสศรัทธา นึกในใจว่าเราไม่เคยเห็นสมเด็จที่สวยเหมือนองค์นี้มาก่อนเลย ขณะที่ชมเพลินอยู่นั้นสมเด็จก็หล่นลงมา ข้าพเจ้าตกใจมากเพราะพื้นปูนซีเมนต์ ถ้าตกถึงพื้นสมเด็จต้องแตกแน่ รีบเอื้อมมือไปคว้าสมเด็จไว้ด้วยความเร็วและยกมือขึ้นมาดู แต่แปลกมากที่มือไม่ใช่พระสมเด็จแต่กลับเป็นกระโถนปากแตรลูกหนึ่ง เพ่งพินิจอยู่ครุู่หนึ่งจึงได้ลืมตาถอนสมาธิดู มือขวาของเรายังอยู่ในท่าจับกระโถนอยู่เลย จึงทบทวนนิมิตในสมาธินั้นดู คิดในใจว่าอย่างน้อยเราต้องเคยรับใช้สมเด็จโตมาแล้วแน่ๆ จึงตั้งสังเคชุมนุมเทวดา แล้วกล่าวว่า ถ้านิมิตนี้เป็นจริงคือ สมเด็จโตเป็นพระอาจารย์สมชาย และเราเคยรับใช้สมเด็จเมื่อชาติก่อนจริง ขอให้ข้าพเจ้าได้พระสมเด็จ จะเป็นวัดระฆังก็ได้ จะเป็นวัดบางขุนพรหมก็ได้ แต่ถ้าได้องค์สององค์จะไม่เชื่อต้องได้หลายๆองค์ถึงเชื่อ ขอให้ได้ภายในสามวัน...
__________________

 

วันรุ่งขึ้นเวลาประมาณบ่ายโมงเศษๆ พระลูกศิษย์เดินมาบอกว่า"หลวงพ่อชอบพระสมเด็จ เพื่อนผมมันซื้อขายพระอยู่นายายอาม มันมีพระสมเด็จขึ้นมาบานเลย" ก็เห็นโยมคนหนึ่งหิ้วกระเป๋าเจมส์บอนเดินมาหาที่ศาลา ผู้เขียนจึงเชิญให้นั่งและเอาพระสมเด็จออกมาดูกัน ส่วนพระลูกศิษย์กลับไปที่พัก(กุฏิหญ้าคา) ผู้เขียนคัดเลือกพระสมเด็จได้ประมาณสามสิบองค์ แล้วถามโยมเจ้าของพระว่า "เอาเท่าไหร่" โยมบอกว่า "ท่านพระอาจารย์เอามากเหลือเกินผมก็คิดไม่ถูกว่าจะเอาเท่าไหร่" อาตมาก็ถามว่า "ซื้อมาองค์ละเท่าไหร่ล่ะ" เขาบอกว่ามันไม่แน่นอนครับ องค์สิบห้าบาทก็มี องค์ละสามร้อยกว่าก็มี จึงได้แต่อึ้งกันไปครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า "เมียผมเป็นแม่ค้าผลไม้ เขาสั่งให้มาถามหลวงพ่อว่า หลวงพ่อมีล็อคเก็ตท่านพระอารย์สมชายบ้างไหม? เพราะเพื่อเขามีและขายของดี เขาอยากได้บ้าง" อาตมาก็ลุกขึ้นไปเปิดตู้ดู เห็นยังมีอยู่สองอันจึงหยิบมาให้เขาดู ถามว่าใช่อย่างนี้หรือเปล่า เขาตอบว่า "ใช่ใช่ อย่างนี้แหละที่เมียผมอยากได้ "หลวงพ่อคิดราคาเท่าไหร่ละครับ"

อาตมาตอบว่าตอนทำอาตมาได้ระดมทุนกับลูกศิษย์ไว้พอแล้วอาตมาแจกฟรีไม่เคยคิดเงินกับใครเลย เอาไปเถอะอาตมาให้ แล้วอาตมาก็ถามว่าค่าสมเด็จจะเอาเท่าไหร่ล่ะ แล้วเขาก็บอกว่าผมก็ถวายเหมือนกัน จากนั้นเขาก็เก็บของที่เหลือใส่กระเป๋า เจมส์บอนแล้วเดินลงเขาไป
__________________

 

เมื่ออาตมาเก็บพระสมเด็จสามสิบองค์เข้าที่แล้วมองดูเวลา เห็นจะได้เวลาปัดกวาดใบไม้ ก็ไปเอาไม้กวาด จะเดินลงไปกวาดข้างล่าง พอเดินถึงกุฏิหญ้าคาซึ่งลูกศิษย์เป็นพระสองรูปที่อาตมาบวชให้ในพรรษานั้น พลันก็ได้กลิ่นพระสมเด็จองค์หนึ่ง ซึ่งในความรู้สึกนั้นบอกว่าสมเด็จองค์นี้เป็นของเรา จึงหยุดเดินแล้วถามขึ้นว่า ทำอะไรกันอยู่ พระลูกศิษย์ตอบว่า ส่องพระอยู่ครับ

 

อาตมาเองสัมผัสพระสมเด็จได้หลายครั้ง ก็เป็นอันว่า คำอธิษฐานนั้นเป็นความจริง คือได้พระสมเด็จในวันเดียว 30 องค์ ซึ่งตอนอธิษฐานขอให้ได้พระสมเด็จภายใน 3 วัน ทำให้หมดข้อสงสัยว่าพระอาจารย์ของเรามาจากหลวงปู่โต
หลังจากนั้นอาตมาจะมีงานกฐินผ้าป่าก็อธิษฐานขอพระสมเด็จจากหลวงปู่ ก็ได้มาแจกไม่เคยขาด พระที่ได้มาแจกนี้มีทั้งกรุวัดระฆัง บางขุนพรหม วัดพระแก้ว และกรุพระธาตุพนมก็มี
ยังมีหลักฐานอีกอย่างหนึ่งคือ ช่วงปี 2540 ท่านพระอาจารย์ประสิทธิ์ รองเจ้าอาวาสวัดเขาสุกิม ได้พบสมเด็จวัดระฆังใกล้ๆ กุฏิของหลวงพ่อสมชายหลังเก่าใกล้ถังน้ำ 6 ใบ 2 ไหเล็ก ได้พระสมเด็จร้อยกว่าองค์ ท่านเก็บไว้ให้อาตมาสิบกว่าองค์ มีอยู่ 2 พิมพ์เป็นพระลงรักปิดทอง อาตมาอธิษฐานดู หลวงปู่ท่านสร้างในปี 2406 เป็นพระพิมพ์ไม่มีซุ้ม แต่ที่แปลกคือด้านหลังมีหนังสือตัวนูนว่า เขาสุกิม แต่คำว่าวัดเขาสุกิมเพิ่งเกิดมายี่สิบกว่าปีเท่านั้น เดิมชื่อเขาอีกิม ท่านพระอาจารย์เพิ่งให้คนมาเรียกใหม่ว่าเขาสุกิม ท่านบอกว่าสุแปลว่าสวย กิมเป็นภาษาจีนแปลว่าทอง เอามาสมาสกันแปลว่าทองสวย

​

​

 

เรื่อง จับหมีเข้ากรง​

เมื่อผู้เขียนมาอยู่จันทบุรีไม่นาน ได้ฝากตัวเป็นศิษย์ท่านพระอาจารย์สมชาย ฐิตวิริโย ซึ่งไม่นานเท่าไหร่ก็ได้เรียนคาถาของพระอาจารย์ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะใช้ได้ผลหรือไม่ เพราะไม่เคยลองใช้ แต่ตอนปี 2516 ผู้เขียนตั้งใจฝึกภาวนาอย่างจริงจังได้สัมผัสความอิ่มความปิติบ่อยครั้ง วันหนึ่งลองทวนคาถาที่ได้เรียนมาจากท่านพระอาจารย์ ได้เกิดอาการขนลุกชันทำให้แปลกใจมาก ก็ลองว่าคาถาแล้วเป่าไปที่มือ ก็เกิดอาการขนลุกชันอีก ก็นึกในใจว่าอย่างนี้ลองดูหน่อย เลยเดินทางไปบ้านเพื่อชื่อเปี๊ยกซึ่งอยู่ไม่ไกล เพราะมีหมาตัวหนึ่งชื่อได้เขียว มันเกลียดเรามาก มักไล่กันเราบ่อยๆ พอเปิดประตูรั้วบ้านเข้าไปก็ได้เรื่องเลย ไอ้เขียวมันวิ่งเข้ามากัดทันที ผู้เขียนยื่นมือให้มันกัด มันงับมือเราเสียงดังป๊อก พอมันร่วงลงถึงพื้นมันก็ร้องเอ๋งๆๆ วิ่งเข้าบ้านไป

 

ครั้งนั้นเราไม่เจ็บเลยและไม่มีบาดแผลแม้แต่รอยเขี้ยวก็ไม่มีทำให้เกิดความอัศจรรย์ใจบางอย่าง และก็ไม่สนใจในวัตถุมงคลที่วัดดังๆ ในสมัยนั้นสร้างและโปรโมทตามสื่อต่างๆ อีกเลย
ปีนั้นพอเข้าพรรษาก็ไปทำบุญบนวัดเขาสุกิมและรักษาศีลแปดทุกวันพระ ซึ่งวัดเขาสุกิมนี้ พระและโยม จะมีการอธิษฐานบารมีันคนละหลายๆ ข้อ เช่น จะงดสูบบุหรี่ในพรรษา รักษาศีล 5 ข้อทุกวัน งดเล่นการพนันตลอดไตรมาส จะไม่แสดงความโกรธออกมาภายนอก เป็นต้น
แล้วในวันหนึ่งซึ่งเป็นวันพระ หมีตัวแรกที่มีคนมาถวายที่วัดเขาสุกิมซึ่งถูกเลี้ยงอยู่ในกรงข้่างศาลา หลุดออกมาจากกรง และเข้าไปในศาลา หมีมันไปเล่นเก้าอี้บุนวม ใช้กรงเล็บตบนวมขาดไปหลายตัว ซึ่งเวลานั้นผูู้เขียนใส่บาตรพระแล้วลงไปจากศาลาอยู่ข้างล่าง มีเพื่อนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอกว่าพระอาจารย์ให้มาตาม ก็ถามเพื่อนว่าตามไปทำไม เพื่อนบอกว่า อาจารย์ให้ไปจับหมี จึงรีบไปแบบครึ่งวิ่งครึ่งเดิน เมื่อใกล้เข้ามาก็ได้ยินเสียงพระอาจารย์บอกให้คนมุงล้อมหมีให้อยู่ห่างๆ ให้ช่วยกับจับหมี แต่ไม่มีใครกล้าจับแม้แต่เข้าใกล้ก็ยังไม่กล้า มีคนบอกว่าช่างแกละมาแล้ว ท่านพระอาจารย์ก็บอกผู้เขียนว่าจับหมีที ก่อนจะมาถึงผู้เขียนได้ทวนคาถาและเป่าไปที่มือจึงไม่กลัวหมีแม้แต่น้อย เมื่อได้ยินพระอาจารย์สั่งจึงตรงเข้าไปจับที่ไหล่หมีแล้วดึงขึ้นมา ซึ่งหมีมันยังเล่นตบนวมเก้าอี้อยู่...

 

ได้รับพระแล้วครับ