กำลังใจในการบำเพ็ญผมเริ่มอ่อนแรงครับ ทำยังไงดี?

ตอนนี้จิตใจผมเริ่มล้า เริ่มคลายความรู้สึกต่างๆเริ่มเบื่อสิ่งต่างๆ อยากจะเข้านิพพาน สงสัยผมวางกำลังใจผิดจุดในการบำเพ็ญพุทธภูมิ มีใครพอจะแนะนำการฟื้นฟูกำลังใจให้กลับคืนมาได้บ้างไหมครับ ตอนนี้ทุกข์ถาโถมเข้ามาเยอะมาก ไม่รู้จะหาทางออกยังไง ปรึกษาใครก็ไม่ได้เพราะพูดไปเขาคงหาว่าผมบ้า(ซึ่งก็อาจจะจริง 555) ตอนนี้ความเครียดลงกะเพาะมีปัญหาด้านลำไส้ สุขภาพย่ำแย่ ทำงานผิดก็โดนซ้ำเติม จนผมมองโลกในแง่ร้ายมาโดยตลอด ตอนนี้ผมแค่อยากฟื้นฟูกำลังใจกลับคืนมาเพื่อให้บำเพ็ญต่อไปได้อย่างราบลื่นถึงแม้ต้องเจอทุกข์หนัก ถึงแม้เจอคนดูถูกเหยียดหยาม เจอศัตรูจ้องทำลาย เจอกรรมเก่าตามรังควาน คนในครอบครัวไม่เข้าใจ ฯลฯ โลกภายนอกผมมองไม่เห็นใครที่พอจะช่วยได้ วันนี้ผมสุดทนแล้วจริงๆจึงได้ตั้งกระทู้ ขอความกรุณาชี้แนะด้วยครับ

 

เคยได้ยินเค้าบอกกันมาว่า ถ้าขอนิพพาน ชาตินี้ เคราะห์กรรมจะกระหน่ำหนักเป็น สองเท่า สามเท่า หรือมากกว่า เพราะกรรมที่เราทำมานั้นมากมายนับไม่ถ้วน...เกินกว่าจะชดใช้ให้หมดในชาติเดียว อยากให้คิดว่า ขนาดพระท่าน ยังหนีไม่พ้นโรคภัยไข้เจ็บ เรา...ท่าน...ก็หนีไม่พ้นเช่นกัน ยอมรับสภาพตามความเป็นจริง...ท้อก็หย่อนลงนิดนึง แต่อย่าหยุด...

ส่วนเรื่องที่ขอให้ปฏิบัติได้อย่างราบรื่น... อันนี้เท่าที่อ่านประวัติพระหลายๆ องค์ แต่ละองค์ล้วนแต่ผ่านอะไรต่างๆ มากมาย ไม่ใช่ง่ายเลย แต่เพราะท่านมีความเพียร มีขันติมาก มีใจที่เด็ดเดี่ยว ท่านจึงชนะได้... เราเพียรได้ถึงขั้นนั้นรึยัง...

ส่วนใหญ่คนที่โน้มเอียงมาทางธรรมะมากๆ มักจะคุยกะใครไม่ค่อยรู้เรื่อง มักจะถูกหาว่าเพี้ยน เรื่องบางเรื่อง...เราก็ต้องเลือกคุยกับคนบางกลุ่มเท่านั้น...

อ้อ...อีกอย่าง ถ้านักปฏิบัติจริงๆ เค้าจะไม่มองโลกในแง่ร้ายนะ... ทุกข์ สุข มีไว้ให้รู้ ให้ดู แล้วก็ใช้ปัญญาพิจารณา... หลังจากพิจารณาแล้ว ทุกข์นั้น ก็ดับไป ด้วยสติ ด้วยปัญญา
(ป.ล. คนเขียนก็ยังต้วมเตี้ยมอยู่ เหนื่อยบ้าง ท้อบ้าง แต่ไม่เลิก ไม่ยอมแพ้แน่นอน สักวันต้องสำเร็จ...นิพพาน)

 

"มัชฌิมาปฏิปทา เดินสายกลาง"

อนุโมทนาบุญแด่ผู้ที่ใฝ่ในธรรมมะทุกๆท่านนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

สู้ๆ ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

 

เห็นด้วยกับความคิดเห็นของท่านเต่าโบราณค่ะ มีคนบอกภัทรว่าใครที่ปรารถนาและตั้งใจไปนิพพาน จะโดนกระหน่ำหนักถึงหนักมากจนเราแทบจะไม่ไหว ภัทรเองก็ปรารถนาที่จะไม่กลับมาเกิดอีก ขอชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย เพราะมันทุกข์มากมาย แต่เมื่อเราตั้งใจไปพระนิพพาน เรื่องอะไร ต่อเรื่องอะไรมันก็วิ่งเข้ามาหาเรา เหมือนเวรกรรมเราเยอะมาก มาไม่หยุดไม่หย่อน ถาโถมเข้ามาจนเราคิดว่าเราจะไม่ไหวแล้วนะ แล้วพอคนเราไม่ไหวมากๆจิตก็ตกจิตก็ท้อ เผลอๆก็ฆ่าตัวตายซะงั้น ทีนี้พระนิพพานที่หวังไว้ก็ไม่มีทางที่จะได้ไป ต้องมาเวียนว่ายตายเกิดอีกไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ นี่แหละมันเป็นอย่างงี้ เพราะฉนั้นเราก็ควรจะไปเรื่อย ปลง วาง ปล่อย ยอมรับความจริง อะไรมันจะเกิดก็เกิด สุขทุกข์มันไม่มีอะไรที่อยู่กับเรานานหรอกค่ะ มันผ่านมาแล้วเวลาก็จะพามันผ่านไปจากเรา อยู่ที่กำลังใจของเรานะ ว่าเราจะปล่อยให้ตัวเองบ้าหรือป่าว มองทุกอย่างด้วยจิตว่าง ไม่ต้องไปยึดมั่นถือมั่นใดๆ ทำให้ให้หนักแน่นเหมือนแผ่นดิน แผ่นดินทนต่อการถูกเหยียบย่ำฉันท์ใด โดนย่ำยียังไงเขาก็ยังทนได้ ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะเราอยู่ในสถานะเดียวกัน อยากไปนิพพานเหมือนกัน ต้องเจอทุกข์โหมกระหน่ำ กรรมถาโถม ก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันไป แล้วทำตัวเราให้ได้พระนิพพานให้ได้ไม่ชาติใดก็ชาติหนึ่ง อันใกล้นี่แหละค่ะ บุญรักษา ธรรมะคุ้มครองนะค่ะ

 

พักค่ะ .... มันเป็นธรรมดาของการเดินทาง ทางมันไกล แดดมันร้อน อุปสรรคมันเยอะ มันก็เหนื่อยบ้างเป็นธรรมดา ไม่ว่าทางโลกหรือทางธรรม บางทีถ้าฝืนมากไปก็อาจเดินตกขอบถนนลงเหวได้ พักสักแป๊ปปปป... วางลงก่อน เดี๋ยวค่อยต่อก็ได้ค่ะ อย่าฝืนเดินไป เดี๋ยวล้มลงไปจะเสียเวลานานกว่าอีก พักเติมน้ำมันก่อนสิคะ รอกำลังใจกลับมาก่อน หายเหนื่อยแล้วเดินต่อ ....
เป็นกำลังใจให้นะคะ ;aa13

 

เอามาฝากเจ้าของกระทู้นะคะ ดิฉันอ่านหลายรอบเลย สั้นๆแต่มีความหมายกินใจ อ่านทีไรมีใจฮึกเหิมบอกไม่ถูก (แฮะๆ) ลองอ่านดูนะคะ ...

http://palungjit.org/threads/การอยู่อย่างมีอุดมคติ.366659/

 

ถ้าปราถนาพุทธภูมิ แล้วเกิดอาการแบบนี้ ก็กำลังของ พรหมวิหารธรรมต่ำเกินไปครับ ต้องเร่งขึ้นมาให้ทรงอยู่ในระดับญาณให้ได้ เพราะต้องถูกลองของ หลายอย่างเพื่อวัดกำลังใจ ในการปะทะเข้ากับคนหลายประเภทที่เราจะต้องนำพาคนเหล่านั้นไปด้วย ต้องเปลี่ยนเขาให้ได้ลองไปดูในพุทธประวัติจะเห็นว่า องค์สมเด็จฯ ท่านเจอมามากกว่า แค่ ชฏิลบูชาไฟที่สำเร็จอภิญญา มาลองของยังต้องปราบกัน ไม่ใช่แค่ท่านที่ปราถนานิพพานในชาติปัจจุบันเท่านั้น ท่านที่ปราถนาพุทธภูมิก็จะโดนทดสอบด้วยเช่นกันว่ากำลังใจเราเข้มแข็ง ขนาดไหน โดยเฉพาะจะเจอคนประเภท เนยยะ หรือปทปรมะ เพื่อทดสอบ ขันติบารมี และอุเบกขาบารมี
แต่ผมเลิกแล้ว โชคดี และโมทนาด้วยครับ 16 อสงไขยท่านยังลาได้ ไอ้ที่ปราถนามากลายเป็นของเด็กเล่นไปเลย ไปด้วยดีกว่า

 

...(?)สุข ทุกข์ที่ได้รับ มันคือบทเรียน ทำให้เรามีความรู้ เอาไว้แก้ปัญหา
ให้กับเพื่อน(?)...
...ไม่ต้องคิดมาก มันเป็นอย่างนี้(...?...)มานานแสนนานแล้ว...

 

เมตตาครับ สำคัญมากๆ พอมีเมตตา โสรัจะก็จะตามมา พอเรายิ้มได้ เดี๋ยวทัศนะคติเราก็จะดีขึ้นครับ โปรดจำไว้ว่าเมตตานั้นสำคัญที่สุด เวลาเราพิจารณาละสิ่งต่างๆทางโลกแล้วถ้าเมตตาเราไม่ซึมลึกพอ เราอาจจะเบื่อไม่อยากบำเพ็ญอีก สู้ๆครับ

 

เท่าที่อ่านมา...คล้ายๆผมนะ
บางทีต้องหาครูบาอาจารย์ช่วยแนะครับ ถ้ากำลังจิตเรายังไม่มากพอที่จะผ่านวิกฤต
ขอยกคำพูดของครูบาอาจารย์ มาเป็นกำลังใจให้ครับ
" ชีวิตคือการต่อสู้ "
" ใจของมนุษย์ประเสริฐที่สุด "
" แล้วใจของคนเรานี้แหละ ที่ทำให้สำเร็จ "
" เรา ต้องเป็นผู้สร้างกำลังใจให้กับตัวเราเอง จึงเป็นที่พึ่งของผู้อื่นได้ "
สุดท้าย ของผมเอง
" เหนื่อยนัก ก็พักบ้าง มีแรงแล้วค่อยเดินต่อ "
" ปัญหามีไว้ให้แก้ "

★☆★ You never walk alone ★☆★

 

ทุกข์เกิดจากเหตุ ก็ต้องดับที่เหตุ
ทุกข์ > ความไม่สบายกายไม่สบายใจ ควรที่จะกำหนดรู้
สมุทัย >ความอยาก เป็นเหตุของทุกข์ ควรละ
ลองอ่านตัวหนังสือสีแดง แล้วคิดย้อนคืนดูว่า ล้า เครียด ทุกข์ เพราะอะไร

แล้วที่บอกว่าแม้ต้องเจอทุกข์หนัก ?? ก็อาจจะคิดซะว่าเป็นการสะสมบารมีก็ได้ วิริยะบารมี ขันติบารมี เป็นต้น

ตกลงปรารถนานิพพาน หรือ พุทธภูมิ แต่ก็ช่างเถอะ ท้ายที่สุดก็อยู่ที่ จขกท ว่าจะมองโลกในแง่ร้ายต่อไปหรือจะเปลี่ยนความคิดเสียใหม่

และการที่บอกทำงานผิดโดนซ้ำเติม ถ้าเราทำงานด้วยความตั้งใจที่สุดแล้วก็จะไปสนใจอะไร แต่ถ้าเราทำผิดพลาดจริงก็ควรที่จะยอมรับและแก้ไข
ดูเหมือนว่าจขกท เพียงแค่ต้องการให้คนรอบๆตัวเป็นไปตามที่ตนเองต้องการแค่นั้น ไม่งั้นก็คงไม่มาตั้งกระทู้ขอกำลังใจหรอกจริงมั้ย ?

ถ้าให้ผมคิดก็คงดูไม่แตกต่างจากพวกที่อยากให้โลกแตก เกิดภัยพิบัติ หรือแบบว่าอยากให้คนบนโลกตายๆไปซะให้หมด หรือพวกที่เฝ้ารอโลกใหม่ รอพระเจ้าจักพรรติ์ เพราะทนรับความจริง สภาพตามจริงในสังคมไม่ได้ เลยอยากเพ้อฝันหาทางออกตามวิธีทางต่างๆ แต่อย่าง จขกท คงดีขึ้นมานิด คือเบื่อวิธีชีวิตความเป็นอยู่ เบื่อสภาพของสังคมที่ดูเหมือนจะบีบขั้น เลยปรารถนานิพพาน
ก็ขอทำให้แจ้งทำให้สำเร็จแบบถูกต้องหละ “ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกสิ่งสำเร็จด้วยใจ”(อย่างน้อยอันดับแรกเราก็ควรศึกษา และหาวิธีทางปฏิบัติให้เป็นไปตามขั้นตอนทีละนิดๆๆอย่างถูกต้อง)


สรุปง่ายๆเปลี่ยนความคิดเห็นใหม่ซะ อย่าไปคาดหวังอะไรกับคนรอบข้างให้มาก ขนาดตัวเราเองบางทีจะคิดนั่นทำนี่ยังไม่ได้ดั่งใจ เช่นปฏิบัติไปไม่สงบเหมือนทุกทีก็ดูเหมือนจะเป็นทุกข์แล้วเพราะเอาความรู้สึกเดิมเป็นตัวเปรียบเทียบ หรือแม้แต่ร่างกายเราไหนจะหิวข้าว ปวดขี้ แล้วนับประสาอะไรกับคนอื่น คงดูยากที่จะให้เขาเป็นดั่งใจเรา

 

เป็นพุทธภูมิ ก็ต้องเรียนรู้วิธีดูจิต เพื่อไปสอนคนอื่นเหมือนกันนะ

ดูจิตให้เห็นสิ ว่าขันธ์ 5 นี้ไม่ใช่เรา เราใช้มันทำงานบำเพ็ญบารมีของเรา แต่มันไม่ใช่เรา

 

………-----------------------------………
มันไม่มีคำบรรยายใดๆที่จะเขียนออกมาเป็นภาษาได้อีกแล้ว ...
แม้ว่าดิฉันตั้ง "พระนิพพาน" เป็นจุดหมาย แต่ขอเอาใจช่วย หน่อพุทธภูมิ ทั้งหลายให้ก้าวต่อไปค่ะ ... สาาาาาาาาาาาาาาธุ

 

เรา ปฏิบัติ เพื่อพระโพธิญาณ
เรา ปณิธาน ที่จะรื้อสรรพสัตว์ออกจากสังสารวัฏนี้
เรา ประสบพบทุกข์ หาได้ยิ่งกว่าผู้ใดไม่
แล้วนี่เรา จะยอมแพ้ เพราะด้วยเหตุฉะนี้เองหรือ?

ปรารถนาพุทธภูมิ ยาก แต่ สำเร็จแน่นอน
สาธุ...<!-- google_ad_section_end -->

 

ให้เรื่องถาโถมมันอยู่แต่ของมัน......แต่จิตของคุณให้อยู่ที่ความว่าง ในจักรวาลนี้เราคิดแต่เพียงว่า ทุกข์ของเราสาหัสแล้ว หนักหนาแล้ว แต่เมื่อเราลืมตาขึ้นมาดู ก็จะพบว่า ทุกข์ของเรานั้นเหมือนเม็ดทรายที่ล่องลอยอยู่ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ แม้จะต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในนรกตลอดไปเพื่อแลกกับการทำให้คน คนหนึ่ง หลุดพ้นไปจาก วงกลมอันไม่มีที่สิ้นสุดนี้ไปได้ก็ยอม ถึงทุกข์เจียนตาย แสนสาหัสอย่างไรก็ไม่ทิ้ง " ธรรม " ( เป้าหมายมีไว้พุ่งชน )

 

คุณ หก ตอนนี้คล้ายกันเลยค่ะ แค่ก้มหน้ารับมันไป เพราะกรรมต่างๆนั้น เราสร้างมันขึ้นมาเอง เราทั้งหลายเกิดมาด้วยกรรม อยู่และไปด้วยแรงกรรม กรรมใดส่งผล ได้รับกรรมนั้น คุณปรารถนายิ่งใหญ่ ผลที่ตามมานั้นจะยิ่งใหญ่ นำพาคนมากมายพ้นทุกข์ คุณต้องเรียนรู้ทุกข์นั้น เพื่อจะได้เข้าใจ เหตุแห่งทุกข์ หนทางดับทุกข์ ด้วยตนเองอย่างแท้จริง คลายกำหนัด ในกิเลสทั้งหลาย และเสาะแสวงหาทางพ้นทุกข์อย่างจริงจัง ให้กำลังใจนะคะ ปลุกมันขึ้นมาใหม่ หากทิ้งแล้ว จะสำเร็จได้อย่างไร เราไม่ใช่พุทธภูมิ แต่คงเดินทางนานพอกัน

คุณเตหิณรัตน์ กรรมเราคงใกล้ๆกัน กรรมจากศีลข้อ 3 และปาณาติบาตมาเยอะมาก ส่วนใหญ่มาในแนวเจ้ากรรม ที่รุนแรงหน่อย ทั้งมีชีวิตและไม่มี ยิ่งใกล้ ยิ่งพยายาม ดูเหมือนจะยิ่งหนักหนา

ลองพักนิดหน่อยนะคะ ถอยออกมาอีกสักก้าว แล้วมองกลับไปใหม่ ตอนนี้แม้เรายังแก้อาการเบื่อหน่ายไม่ได้ และความรู้สึกยังตึงเกินไป กำลังพยายามหาทางลดระดับลงมาในระดับที่พอดี อะไรที่มากเกินไป ต้องลดลงให้เราสบาย ก็เท่านั้นล่ะค่ะ (พูดเหมือนง่าย แต่คงจะยาก) ตอนนี้กำลังพยายามอยู่ ยังตึงอยู่เยอะ และกำลังมองในการทรงพรหมวิหารด้วยค่ะ (ข้อสุดท้ายยังไม่ได้)

 

เพื่อนเราเยอะอยู่.(ยิ้ม). แบบนี้ค่อยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย ดีใจจังครับ ที่ได้รู้จักเวปพลังจิต เป็นกำลังใจซึ่งกันและกันนะครับ ท้อได้(บางเวลา) แต่อย่าถอยเด็ดขาด..

 

มีศรัทธาแต่ขาด ปัญญาก็สำเร็จได้ยาก พระโพธสิตว์ผู้ปราถนาพุทธภูมิทั้งหลาย ล้วนมีศรัทธาที่แรงกล้า ศรัทธานำไปสู่ วิริยะอุตสาหะ มีความเพียรในการสร้างบารมีทำความดีให้มากที่สุดอุทิศตนเสียสละตนเพื่อส่วนรวม ต้องสร้าง
บารมีทุกภพชาติไม่หยุดหย่อนจนกว่าบารมีจะเต็ม

ขณะเดียวกันพระโพธิสัตว์ย่อมต้องศึกษา ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ไปให้มากเพื่อยังปัญญาให้เกิดในตนเพื่อการสั่งสมภูมิปัญญาในธรรม ต้องทำควบคู่ไปด้วยกันเสมอจัดว่าเป็นการสร้างบารมีประการหนึ่ง

จงเปลี่ยนจากนิพพิทา ความเบื่อหน่าย ให้เป็นนิพพิทาญาณ ให้เข้าถึงความเบื่อหน่ายอย่าแท้จริง ตอนนี้คุณยังเข้าไม่ถึงที่สุดแห่งความเบื่อหน่าย หากเข้าถึงคุณก็จะไม่เบื่อหน่ายแต่จะกลับสู่สามัญคือความว่างเปล่า เป็นธรรมดา ความเบื่อหน่ายมันเป็นของมันอย่างนั้น เป็นธรรมดาอย่างนั้น สุดท้ายก็ไม่มีอะไรให้เบื่อหน่าย เข้าถึงการปล่อยวางในที่สุด ทำให้เป็นนิพพิทาญาณฌเสี๊ยะ

สุดท้ายอยากให้ทำความกระจ่างในปณิธานอีกครั้งว่าเราจะไปพุทธภูมิหรือนิพพาน เอาให้แน่แล้วเลือกทางเดินเร่งความเพียรให้ถูกต้องนะครับจะได้ไม่หลงทางครับ

 

ก่อนอื่นขออนุโมธนากับท่านเจ้าของกระทู้ผู้ปรารถนาพุทธภูมินะคะ อย่างน้อยๆการที่ท่านตั้งจิตไว้อย่างนี้ ท่านก็มีกำลังใจที่เข้มแข็งมากๆ และมีเมตตามากๆ และขอให้จิตใจท่านเข้มแข็งขึ้นในเร็ววันนะคะ อย่าหักโหม ค่อยๆสร้างบารมีค่ะ หนทางยังยาวไกล เป็นกำลังใจให้นะคะ