เจตสิกธรรมไม่มี หรือ?

แปลว่า ตามอ่านอยู่หรือ

อย่างเร่งสิ ปัญญาเร่งกันไม่ได้

นายหลงรู้มาแค่นี้ กล่าวมากว่านี้ไม่ใช่ฐานะ ^^

ค่อยเอาไปปรับปรุงตามที่ตนเข้าใจ แต่ก็อย่าปักใจซะทีเดียว ต้องพิสูจน์ถึงจะเป็นปัญญาญาณครับ

 

ผมว่าน๊า อาหลงน่าจไปฝึก กรรมฐานมุทิตา และก็ อุเบกขา ต่อ

หากเมตตาอย่างเดียว มันเหมือนคนรวยที่เดินแจกเงินให้ขอทาน

แจกแล้วก็คิดว่าเขาได้ประโยชน์ ก็แจกอย่างเดิมซ้ำซาก เพราะว่า
เอาเมตตาเป็นใหญ่เกินไป ไม่เคยเดินจิตไปถึง มุทิตาจิต อุเบกขาจิต

เลยไม่รู้ว่า จะสอนให้เกิดประโยชน์นั้น จะกล่าวไปอย่างไร

ถ้าเป็นแบบนี้นะ ผมก็จะพยากรณ์ว่า

อีก 20ปี อาหลงก็ยังสอนกรรมฐาน

นิ้วก้อยอยู่ไหน นิ้วก้อยอยู่ไหน
อยู่นี่จ๊ะ อยู่นี่จ๊ะ
เธอไม่รู้สมมติเลยหรือไร
เธอไม่รู้ปรมัตถ์เลยหรือไร

เธอรู้อะไร เธอรู้อย่างไง

ไหนบอกสิ ไหนบอกสิ

( สอนไปหลายจบแล้ว ก็มาย้อนอีกว่า ไหน
บอกสิ ไหนว่ามาสิ เนียะ เสมอเลย สังเกตอเอาเอง)

 

นี่ย้ำเลย ไม่ใช่เอากูไปจ้องอารมณ์

โพสไปก่อนนี้แล้ว รู้สึกในกระทู้นี้ล่ะ ที่ถามน้าเอกกลับเรื่อง สติ กับสัญญา

ไม่ใช่ไปตรึก ไปจิตนาการ ขบคิดอะไร จดจ้องอารมณ์

พวกนี้เป็นอัตตา เป็นกูที่รู้ กูที่ละ

 

บ้านคุณเรียกการตรึก คือ จดจ้องอารมณ์เหรอ

บ้านคุณเรียกจินตนาการ คือ การจดจ้องอารมณ์เหรอ

บ้านคุณเรียกการคิด คือ การจดจ้องอารมณ์เหรอ

จะยกธรรมมาแสดง ยังปราศจากความสอดคล้องเลย

 

เรื่องมันเป็นอย่างนี้

เวลาเราพูดสิ่งที่เกินภูมิ มันละอายใจเวลาตอบ

ถามกลับก็อธิบายได้ไม่กระจ่าง เป็นบาปเราแม้เจตนาดี เป็นทิฏฐิติดตัวผู้ฟังด้วยถ้าไปเข้าใจผิด

ทีนี้พูดอยู่ในภูมิ แม้จะซ้ำๆย้ำๆมันก็ปัญญาที่เกิดจริง เข้าใจจริง อธิบายได้

ในพระสูตรอธิบายไว้ย่อมาก แต่ปฏิบัติจริง มันมีสภาพธรรมมากมาย

ก็อย่าแปลกใจที่พูดอะไรซ้ำๆ เพราะฟังกันยังไม่เข้าใจ จะเร่งเอาผลกันอย่างเดียว ^^

ขอช้าๆสโลลี่ เข้าใจจริงๆ ดีกว่า

ก็ขอบคุณที่แนะนำ

 

^
^
หลานแพทที่รัก มีใครบ้างที่ไม่รู้จักทุกข์

ความไม่สบายใจ ความไม่สบายกายล้วนเป็นใช่หรือไม่?

แม้เด็กเล็กที่พอรู้ความ ก็ยังรู้จักความทุกข์ แต่พูดไม่เป็นเท่านั้นเอง

สุข ทุกข์ ล้วนเกิดขึ้นที่ไหน?

ทำไมพระท่านจึงให้กำหนดรู้ทุกข์ล่ะ? และทำไมต้องรู้ก่อนล่ะว่าทุกข์คืออะไร?

ไม่มีใครไม่รู้ว่าทุกข์คืออะไร เพราะทุกคนเคยผ่านมาแล้วทั้งนั้น

ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติอริยสัจ๔ ก็ชัดเจนอยู่แล้วใช่หรือไม่?

เมื่อกำหนดรู้ว่า นั่นตัวทุกข์ ไม่ต้องทักทายหรือรู้จักกับมัน

เพราะแก้ไขอะไรมันไม่ได้แล้ว ใช่หรือไม่หลานรัก

จึงเกิดมีสมุทัยขึ้นมา เพราะกำหนดรู้แล้ว ควรละเหตุทุกข์นั้นใช่หรือหรือไม่?

มีคำพ่อแม่ครูบาอาจารย์ว่า "ทุกข์เพราะยึด ไม่ยึดก็ไม่ทุกข์"

หลานแพท ลุงก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดีว่า "อวิชชา ตัณหา อุปาทาน"

เกิดขึ้นที่ไหน? ละได้ที่ไหน?

คำตอบเหมือนว่า สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นมาเองลอยๆได้ โดยไม่มีที่ตั้งอาศัยอยู่เลย.

แล้วมรรคที่หมายถึงทางเดิน เป็นทางเดินของอะไร เพื่อจะได้จบล่ะ.

เจริญในธรรมทุกๆท่าน

 

อ้าว กะบ....มา

* * * * *

ฉบับแก้ไข

อ้าว กาต่างโบ๊ถศาสนา มา !!

 

สงสัยก็ให้รู้ว่าสงสัย หวั่นไหวก็ให้รู้ว่าหวั่นไหว

คิดว่า ก็คือความนึกคิด อะไรที่เกิดจากความนึกคิดว่า ย่อมเหลือเกินพอดีไปทั้งนั้น

ทุกวันนี้ศิษย์พระพุทธเจ้าไม่หลือเกิน เพราะเหลือไม่มากอย่างที่นึกคิดว่า

ที่เหลือมากมายเกินไปนั้น ล้วนแต่เป็นลูกศิษย์อรรถกถาจารย์ทั้งสิ้น

เจริญในธรรมทุกๆท่าน

 

ลุงหนวดหน้าแหลมตาตี่ๆ ธรรมภูติ

เห็นลงโพสบริภาส พยามาร ในเว็บ ขัดขวางการหลุดพ้น ผมก็เลยปิ๊ง
คำถามอะลุง

ลุงไม่เคยสดับหรอกหรือว่า พยามาร ได้กลับเป็นสัมมาทิฏฐิแล้ว และ
ได้รับพยากรณ์จะเป็นพระสัพพัญญูในอนาคต ด้วย

ทีนี้นะลุง

สมมติว่า พยามารลงมาเก็บบารมี แถวๆเว็บพวกลุง ท่านจะพึงเจรจา
อย่างไร ถึงสมกับคำว่า มีสัมมาทิฏฐิ แต่ละนิสัยเดิมไม่ได้ ท่านจะ
เจรจาอย่างไรอะลุงหนวดหน้าแหลมตาตี่ๆ

* * * *

กั๊กๆๆๆ ศิษยสุตันตปิฏกจารย์ ตำหนินิยตะโพธิสัตว์ เอ้า ฮิวววส์!

- - - -

ปล. ผมมือขวาฯพยามาร ลุงขะละขันเขาไปดูมาแล้วด้วยพลังสมาธิเข้มขลังชนิดที่ใครๆก็นับถือ !!!

 

จะยกประเด็น พูดเกินภูมิ เหรอ

ทำไมไป สำคัญตนว่าอยู่ตรงไหนขึ้นมาหละ ไหนว่า กระทบรู้
โดยปราศจากอัตตา เอาอยู่ เอาอยู่ หละ

เวลาพูดเกินภูมินะ สังเกตุเลย จิตเราไม่มีแล้ว ตัวตนเราหด
ลงไปแล้ว แต่ ทำไมพูดได้ต่อ เนี่ยะ ตรงเนี่ยะ สังเกตุดีๆ

ศรัทธามันล้ำไปข้างหน้า

ที่นี้หากศรัทธาถูกต้อง เราจะรู้ของเราว่า ต้นธาตุของศรัทธา
นั้นคืออะไร และ นั่นแหละ ที่เราพึงวางใจว่า ต่อไปทุกคำพูด
จะตกเป็นของท่าน เราไม่ได้ขโมยท่าน พูดในฐานะว่าตัวเอง
พูด แต่ ถือว่า พูดต่างพระวัจนะ ต่างพระเนตร ต่างพระกัณฑ์

นี่ถ้าหากพระไตรปิฏกมี ม.112 ผมก็จะถูกจับ แต่ในทางธรรมนั้น

ธรรมฤทธิ์ใหญ่สุด หากเรากล่าวแต่ธรรม แล้ว ไม่ต้องไปแสดง
อาการไม่ศรัทธาในพระธรรมหลอก กล่าวไปเถอะ

พอกล่าวไปแล้วนะ ผู้รับฟังเขาจะพึงทราบด้วยจิตเขาเองว่า ขณะ
นี้เราแค่ แชร์เรื่องที่ได้ยินได้ฟัง ได้สดับกันมา

แล้วก็สังเกตเลยว่า เดี๋ยวหยุดเอง มันไปต่อไม่ได้ไกลหรอก หาก
ไปได้ก็แปลว่า มีมิจฉาทิฏฐิเจือแล้ว กลายเป็น สนทนาธรรมตลอด
กาลไปแล้ว

 

....ถึงลุง ที่ นับถือ....อวิชชานั้นหนาไม่ใช่ของเล่นเล่น...(ยิ่งกว่ายักษ์ใหญ่triton)....คนทำลายอวิชชาและ ถือว่าเป็นผู้มีวิชชา คือพระ อริยะเจ้าเท่านั้น...เพราะ ผู้มีอวิชชา คือผู้ที่ไม่รู้ อริยสัจจ์สี่(ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค) คำว่าไม่รู้ นี่คือ ผู้ไม่บรรลุธรรม.....จึงเป็นปัจจัยให้มั่นหมายในสังขารขึ้นมา........ถ้าลุง จะให้ผมบอกว่าเหลืออะไร ก็เหลือ วิมุติ วิมุติ วิมุติ วิมุติ พอ

 

ผู้ไม่รู้อริยสัจสี่ ออกมาเกทับเล่้นๆว่า ผู้ยังไม่สำเร็จรอบสาม อาการสิบสองเอย

 

พี่ชาติ พี่ชาติ

ไหน พูดคำว่า นิพพาน จิ๊ พูดได้บ่

 

นิพพาน ??

 

กลับมาก่อน กลับมาก่อน ^^

ไม่ใช่เรื่องสำคัญตนอยู่ตรงไหน ภูมิอะไร คิดไปไกลแล้ว

เอาง่ายๆ ไม่รู้ ไม่เข้าใจ ก็ไม่กล่าว



ปัญญาจากการอ่าการฟัง แล้วเข้าใจ นั้นก็ปัญญา

ทีนี้อ่านไม่เข้าใจ ฟังไม่เข้าใจ ก็ไม่กล่าว


เมื่อนั้น จึงอยู่ในฐานะผู้ฟัง

ไม่ได้ไปว่ากระทบใคร ^^

 

หงะ เห็นมะ พูดได้ ไม่เห้นว่า ต้องรู้สึกว่า เกินภูมิ พูดไม่ได้เลยชะม๊า

มี ?? นิดหน่อย เขาก็เรียกว่า มีปฏิรูปนิดหน่อย

แต่ เขาไม่ได้ห้ามพูดนี่เนาะ ไม่งั้น คนเรียนธรรมะ เงียบหมด อ่านแล้วเงียบหมด!!

 

เอางี้ดีกว่า อาหลง

วิปัสสนาญาณเกิดมาก็นานแสนนาน จนมั่นใจได้ว่า อย่างไรวิปัสสนาญาณ
อย่างไรวิปัสสนาภูมิ ถามว่า

จิตงอกลับ เห็นยัง!!

* * * *

ที่ถาม เพราะจำได้ว่า อาหลงบอกว่าไม่เข้าใจว่า จิตงอกลับ คืออะไร
ก็เลยถามว่า วันนี้ รู้หรือยัง

ตอบสั้นๆว่า รู้แล้วรู้แล้ว หรือว่า ยายายัง

 

เอาศัพท์แปลกๆมาอีกแระ ^^

ยายายัง เพราะไม่เข้าใจความหมาย

 

นี่ดีกว่า กระทู้เปลือกส้มน่ะ

มีคำถามเด็ดๆเยอะ อยากตอบบ้างไหม เด๋วจัดให้

 

เป็นอันว่า ยังไม่เห็น จิตงอกลับ งั้นจัดเต็ม

ฉะนั้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าเมื่อภิกษุมีใจอันอบรมแล้วด้วยอนิจจสัญญาอยู่โดยมาก จิตย่อม
ไหลไปในลาภสักการะ และความสรรเสริญ หรือความเป็นของไม่ปฏิกูลย่อมตั้งอยู่ไซร้ ภิกษุ
พึงทราบข้อนั้นดังนี้ว่า อนิจจสัญญาอันเราไม่เจริญแล้ว คุณวิเศษทั้งเบื้องต้นเบื้องปลายของเรา
ไม่มีผลแห่งภาวนาของเรายังไม่ถึงที่ เพราะฉะนั้น ภิกษุนั้นจึงต้องเป็นผู้รู้ทั่วถึงในอนิจจสัญญานั้น
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าเมื่อภิกษุมีใจอันอบรมแล้วด้วยอนิจจสัญญาอยู่โดยมาก จิตย่อมหวลกลับ
งอกลับ ถอยกลับ ไม่ยื่นไปรับลาภ สักการะและความสรรเสริญ อุเบกขาหรือความเป็นของ
ปฏิกูลย่อมตั้งอยู่ไซร้ ภิกษุพึงทราบข้อนั้นดังนี้ว่า อนิจจสัญญาอันเราเจริญแล้ว คุณวิเศษทั้ง
เบื้องต้นและเบื้องปลายของเรามีอยู่ ผลแห่งภาวนาของเราถึงที่แล้ว เพราะฉะนั้น ภิกษุนั้นจึง
เป็นผู้รู้ทั่วถึงในอนิจจสัญญานั้น ข้อที่กล่าวดังนี้ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย อนิจจสัญญาอันภิกษุ
เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก หยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นที่สุด
เรากล่าวแล้วเพราะอาศัยข้อนี้ ฯ