ปัญหาการทำสมาธิค่ะ..ฟุ้งซ่านเหลือเกิน จิตไม่นิ่งซักที ทำจนเครียด

เมื่อก่อนเคยทำได้อ่ะค่ะ

แต่ตอนนี้กลับมานั่งสมาธิอีกครั้งมันเหมือนเครียดๆ

คล้ายๆว่าอยากจะให้จิตนิ่งเหมือนเก่า

สวดมนต์ก่อนนอนเสร็จก็นั่งสมาธิ ก็สังเกตลมหายใจเข้าออกไปเรื่อยๆ

ทีนี้มันก็เริ่มฟุ้งแล้ว แบบคิดอะไรแว่บๆ เดี๋ยวไปแม่สาย เดี๋ยวคิดไปวัด

เดี๋ยวกรุงเทพฯ โหย...ดึงกลับมาจนเหนื่อยเลย

แล้วความรู้สึกมันเหมือนบังคับให้มาอยู่นิ่งๆค่ะ

นั่งได้แป๊บๆก็เลิกเพราะมันฟุ้งจนเกินไป

นอนหลับเป็นตายมาสองคืนแล้วค่ะ

แต่เวลาไปนั่งที่วัดก็รู้สึกเหมือนตัวเบา ไม่ฟุ้งถึงขนาดนี้

นั่งที่ห้องก็นั่งคนเดียวนะคะ สงบ ไม่มีอะไรมารบกวน

แต่ที่กวนคือจิตของเรา เหมือนยิ่งห้ามยิ่งฟุ้งไปใหญ่อ่ะค่ะ

ท่านใดพอจะมีคำแนะนำมั้ยคะ ขอบคุณค่ะ

(ช่วงก่อนๆเคยนั่งจนตัวเบาไม่รู้สึก แล้วก็เหมือนตัวหมุนๆๆๆเลยหยุดทำมาพักนึงค่ะ)

 

จิตเรานี้นะครับ...ฝึกใหม่ๆบางครั้งอาจควบคุมไม่ได้....บางครั้งอาจฟุ้ง.....ยิ่งคุณอยากสงบเท่าไรก็จะยิ่งฟุ้ง.....ที่มันฟุ้งเพราะความอยาก.......เมื่อไม่ได้สมอยากก็จะเครียด..ปวดหัว แน่นหัว แน่นตัว ว่าไป.....

วิธีการก็คือ จิตมันฟุ้งเราปฏิบัติได้ครับ.....มันฟุ้งเฝ้าดูความฟุ้งเลย....เหมือนม้าที่พยศ จะให้จับมามัดเลยมันเอาไม่อยู่....มันอยากวิ่งปล่อยมันวิ่งครับ....เรากอดคอมันไว้...เมื่อแรงมันหมด มันก็หยุดเอง....สติรู้ในความฟุ้งนั้น...ไม่อยาก ไม่คาดหวัง สบายๆ เป็นพอ...

 

หากทำแล้วฟุ้งจนเคลียด แต่ ปฎิบัติที่วัดแล้วรู้สึกสบายตัวเบา

ต้องว่ากันที่เหตุครับ ที่วัดมีผู้คนนั่งกรรมฐานอยู่มากมาย จิตใจที่ร่วมกันอยู่นั้นมีผลต่อผู้ที่นั่งอยู่ด้วย

และ อารมณ์ที่รู้สึกว่ามีคนนั่งอยู่ด้วย ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจปนความเกรงใจที่มีด้วย

แต่นั่งอยู่บ้าน นั่งเพียงคนเดียว อารมณ์ที่เกิดที่วัดนั้นไม่มี จิตจึงต้องออกไปหาสิ่งที่ยึด

จึงทำให้เกิดการฟุ้งซาน ต้องทำใจยอมรับก่อนครับ ว่าความฟุ้งซานก็เป็นธรรมประเภทหนึ่ง

เมื่ออยากฟุ้งซาน ไม่ต้องบังคับเลยครับ ตั้งใจเฝ้าดูความฟุ้งซานเลยครับ ดูสิว่าจะฟุ้งได้นานแค่ไหน

แล้วปัญหาที่คุณประสพอยู่จะผ่อนคลายลงไปเองครับ ทดลองดูก่อนครับ อย่าเพิ่งเชื่อครับ

 

ความคิดจะไปห้ามมันไม่ได้หรอกครับ มันก็เหมือนทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่
และดับไป เวลาที่มันตั้งอยู่มันจะรักษาสมดุล ถ้าเราพยายามไปทำลายมัน มัน
ก็จะเปลี่ยนรูปไปเรื่อย ต้องดูมันไปจนกว่าจะหยุด อาจใช้วิธีหายใจออกยาวๆ
เวลาหายใจออกมันจะคิดน้อยกว่าหายใจ้เข้า ก็ทำใจว่าทิ้งความคิดออกไปก็ได้
ถ้านั่งสมาธิอย่างเดียวแล้วฟุ้งซ่านมากก็สลับเดินก็ได้ครับ

 

เดินจงกลมให้มากๆ แล้วการนั่งจะดีขึ้น
ถ้ามันคิดมาก ก็ปล่อยให้มันคิด เอาสติตามรู้ความคิดนั้น
ในที่สุด มันจะเลิกคิดไปเอง พอมันเลิกคิดก็กำหนด ภาวณา

 

การฝึกสมาธิ ใช้จิตฝึก ตัวที่มันไม่อยู่นิ่ง คิดไปโน่น คิดไปนี่อยู่ไม่สงบ ฝึกไอ้ตัวนี้แหละ ...หางานให้มันทำมันจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน คิดอยู่กับคำบริกรรมก็ได้ พอมันมีงานที่เราให้มันทำ เดี๋ยวมันก็นิ่ง ต่อจากนั้นก็พิจารณาดูมันตอนที่มันนิ่ง ๆ สงบ ๆ มีสติคอยดูว่ามันจะ คิดอะไร นึกอะไร ให้รู้ทันมันทุกการคิด นั้น ....

เป็นธรรมดาที่จิตต้องคิด เราก็ต้องมีอุบายที่ดี ที่เหมาะสมสำหรับเรา.....ลองหาอุบายที่เหมาะกับตัวเองดูนะครับ.

 

ลองเดินจงกลมก่อนสักพักแล้วค่อยนั่งสมาธิครับ

 

ก็นำความคิดนั้นมาเป็นอารมณ์กรรมฐาน (ประโยชน์) เสียด้วยก็อร่อยไปเท่านั้น

นิพพานคืออะไร ?

ดูหลัก จิตตานุปัสสนา

 

ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว เขาให้คำแนะนำกันดีแล้ว ก็ทำให้สบายๆน่ะครับ

 

จขกท. ลองเข้าไปฟังดูนะครับเผื่อถูก อัธยาศัย นะครับ
ดูจิต...ด้วยความรู้สึกตัว

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ

เดี๋ยววันนี้จะลองเอาไปทำดูค่ะ

ระหว่างวันก็กำลังฝึกดูอารมณ์ตัวเองอยู่ค่ะ

ปกติเป็นคนใจร้อนแล้วก็หงุดหงิดง่าย

ตอนที่ฝึกช่วงทำงานก็รู้สึกผ่อนคลายค่ะ รู้ตัวอยู่เวลางุงินึ่รู้สึกเป็นก้อนในอกเลยค่ะ

ยิ่งเวลาอารมณ์ขึ้นแล้วจะก้อนใหญ่มาก อัดแน่นเลย

ก็พยายามจับอารมณ์ตรงนั้น รู้สึกตัวอยู่ตลอด...สักพักมันจะหายไปเอง

แต่ตอนมานั่งสมาธินี่..เฮ้อ...

 

ข้อสังเกตุเมื่อทำสมาธิแล้วมีแต่ความคิด


ข้อสังเกตุเมื่อทำสมาธิแล้วนอนไม่หลับ



วิธีทำสมาธิ ให้ปราศจากอุปสรรค

ศีลเป็นคุณธรรมของมนุษย์ (หลวงปู่พุธ ฐานิโย)




ความฟุ้งในการทำสมาธิ

ว่างๆ ไม่มีไรทำ ลองมาฟังพระดูครับ

http://palungjit.org/threads/รวมเทค...กสติ-สมาธิ-ปัญญา-โดยหลวงปู่พุธ-ฐานิโย.298624/

 

อ้าวววว

เเล้วถ้าเเรงมันไม่ตก เเถมยังมี ก็อก สอง สาม ตามมาช้วยอีก เเบบนี้มิต้องตามกันจนออก อ่าวไทยไปเลยรึเจ้าค่ะ

สอบถามด้วยความเคารพ จาก น้องน้อยเเรงดี ไม่มีตก
(k)(k)(k)(k)(k)(k)(k)(k)

 

ถ้าจะกําหนดให้ตาม จิต ที่ฟุ้งไปเรื่อย คิดว่าจะนํามาเป็นประโยชได้จริงนั้น
ก็น่าจะต้องเข้าไปเรียนรู้ถึง วิธีในการตาม เเบบเป็นกลางไร้ อคติ ก่อน จะมิดีกว่าหรือค่ะ

เกิดตามลงอวิชาไป เรื่อย จนมันสําเเดง พองขน ขึ้นมาจนใหญ่กว่าใจที่ตาม เเบบนี้มันจะไปกันใหญ่ ไหมเจ๊าค่ะ

ถามด้วยความเคารพ กรุณา ชี้โพรงให้ กระรอก ด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ

 

หากตั้งใจดูความฟุ้งซาน ความฟุ้งซานก็จะหยุดลง

เหตุเพราะการฟุ้งซานจะไม่มีสติ หรือ ความตั้งใจมั่น

เฝ้าดูให้ความสนใจ นั้นเป็นการตั้งใจมั่นนั่นเอง

แต่ถ้าจะไม่ให้ความฟุ้งซานเกิดเลย นั้นทำได้ยาก

แต่หากให้หยุดชั่วขณะ อันนั้นสามารถทำได้ ในขณะเป็นสมาธิ

แต่ครั้นออกจากสมาธิแล้ว ก็เป็นเหมือนเช่นเดิมครับ

 

ก็นั้นมัน เอา

ก็นั้นมันเอา ความฟุ้งที่เหนือกว่าลงไปกด มิใช้ดอกหรือเจ๊าค่ะ
กําหนดจิตตามลงไปที่ตัวฟุ้ง ก็ไอ้ตัวที่กําลังตั้งจิตว่า จะลงไปกําหนดนี่เเหล่ะ เป็นตัว ใจ ใหม่ ที่เราจงใจเเยกออกมาให้มันเพ่งลงไปกด ไปข่ม ไปกํากับไว้
จนเกิดเป็น กําลัง ตัวใหม่

เเบบนี้มันก็ต้องกําหนด ลงไปกดไว้เรื่อยๆ ไม่ต้องมีทางจะเข้าไปเจอ นิ่ง ที่มันเหนือกว่านิ่งได้ซะที

ไหมเจ๊าค๊าาา

 

หาใช่เช่นนั้นไม่ มิได้เป็นเช่นนั้นครับ หากตั้งใจเฝ้าดูความฟุ้งซาน

ความฟุ้งซานกลับไม่ได้เป็นอย่างที่คุณกล่าวครับ หรือ จะลองสังเกตุดูได้ครับ

ขณะที่ฟุ้งซานนั้น มีความตั้งใจไหมครับ ความตั้งใจนี้ คือ สติ สัมปชัญญะ ครับ

ความฟุ้งซานส่วนใหญ่จะมี สัมปชัญญะ เป็นฐานในการปฎิบัติครับ จึงจะระงับได้

เมื่อความตั้งใจเกิดขึ้น การรู้ตัวพร้อมจะเป็นส่วนหนึ่งในการเฝ้าดูครับ

การระลึกจึงตามมาในภายหลังครับ ลองทดลองด้วยตนเองดูครับ

 

ง่ายนิดเดียวก็คือ กำหนดจิตหรือใจไปอยู่ที่ลมหายใจเข้าและออกเดี๋ยวมันก็หายไปเองนี่นา
ที่ผมเจอนั้น เป็น ฟุ่งซ่าน ขั้นต่อมาคือเสียงในหัว ขั้นต่อไป คือ นิมิตมาทั้งแสงสีเสียงครบองค์
สุดท้ายผมเบื่ออยากทำไรก็ทำไปพอใจมุ่งภาวนายาว........จนทุกหายไปเลยนิ่งสงบจนถึงจุดที่เรียกว่าถอดจิตออกไปไหนมาไหนได้นั่นแล่ะครับ ไม่รู้เรียกว่าไรนะครับผมศึกษามาน้อย

 

มาให้กำลังใจคนฟุ้งนะครับผม

อย่าท้อครับ เครียดมากก็อย่าฝืนครับ นอนพักผ่อนให้สบายซะก่อน วันหน้าเอาใหม่

ฟุ้งมากก็ทำตามที่หลายท่านแนะนำเกี่ยวกับการมีสติรู้ว่าฟุ้ง ทำความเข้าใจธรรมชาติของจิตที่คุ้นเคยกับเรื่องฟุ้งๆ ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาต้องมีฟุ้งอย่างนี้

ค่อยๆฝึก ค่อยๆตะล่อมเอานะครับ หมั่นพิจารณาหาเหตุหาผล ไม่งั้นเราจะไม่มีทางชนะมันได้ จิตชอบความสบาย ชอบเหตุผล ไม่ชอบถูกบังคับครับ

ขอให้ชนะความฟุ้งโดยเร็ววันนะครับ