กำลังใจระดับนี้...ถ้าไม่มีก็อย่าอ้างพุทธภูมิ

มีเหตุไฟไหม้ขึ้นที่ต่างประเทศ มีชาวยุโรปคนหนึ่งตะโกนให้คนรอบๆ

โทรหาพนักงานดับเพลิง ส่วนตัวเองเอาผ้าชุบน้ำผืนใหญ่คลุมตัว

ถือถังดับเพลิง แล้วลุยไฟเข้าไปช่วยคน ช่วยได้ 2 คน
แต่ตัวเองก็บาดเจ็บไปพอสมควร นักข่าวไปถามเขาว่า"คุณไม่กลัวตายเหรอ" เขาตอบว่า
"มันไม่สำคัญว่าชีวิตเราจะยาวนานเท่าไหร่ แต่สำคัญว่าเราได้ใช้ชีวิตเราอย่างมีคุณค่ารึยัง ถ้าผมตายในกองไฟผมก็จะไม่เสียดาย เพราะอย่างน้อยผมก็ตายเพื่อคุณธรรม"

 

คนไทยที่ไม่ค่อยพูด แต่ทำแบบนี้เยอะ และไม่มีการกล่าวใดๆ นี่หละคือคนไทย..

 

ผมมองว่าระดับการเสียสละนี่แหละ คือตัวตัดสินคน ท่านที่จะเป็น พุทธภูมิ ต้องสละอวัยวะ หรือ ชีวิตได้ ถ้ายังไม่มีก็ต้องฝึกให้มี ถ้าฝึกไม่ใหวก็ควรจะลา

 

ทำไม เด็กทารก โบ้เบ้ แบเบาะ ไม่รู้เรื่องรู้ราว ใดๆ ต้องให้พ่อแม่ป้อนข้าวป้อนน้ำ ถึง มาเป็น บุคคลสำคัญต่างๆ อาจเป็นนายก เป็นผู้นำ ฯลฯ หรือ มาเป็น ผู้ใหญ่ ที่มีความสามารถ ทำอะไรอะไรได้มากมาย เมื่อเด็กๆนั้นๆโตขึ้น ระหว่างความเป็นเด็ก กับ ความเป็นผู้ใหญ่ ดูช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

ให้เด็ก ป ๑ มาทำวิทยานิพนธ์ชั้นปริญญาตรี ก็ดูยากเกินความสามารถและอาจเป็นไปไม่ได้ในสภาวะคนปรกติ ที่จะทำได้ในสภาวะความสามารถของเด็ก ป ๑

แต่ถ้าเด็ก ป๑ คนนั้น มีความขยันหมั่นเพียรตั้งใจมั่นคงในการเรียน ก็คงจะก้าวหน้า เป็น ป๒ ป๓ ป๔ ....กระทั่งจบ ป๖ เข้าเรียนในระดับ ม๑ ก็ยังคงมีความขยันหมั่นเพียรตั้งใจมั่นคงในการเรียน ผ่าน ม๒ ม๓ ....ม๖ ก็สามารถที่จะจบ มัธยมปลายเข้ามหาวิทยาลัยได้

เด็ก ป๑ คนนั้น ก็ยังคงมีความขยันหมั่นเพียรตั้งใจมั่นคงในการเรียน ชั้นมหาวิทยาลัยต่อไป ในชั้นปี๑ ปี๒ ...ในที่สุด ก็ถึงชั้นปี ๔ มีความสามารถที่จะทำวิทยานิพนธ์ในระดับปริญญาตรี ที่ผู้คนคิดว่า เด็ก ป๑ คนนี้ คงทำไม่ได้เมือ ๑๖ ปีก่อน ได้

และ ถ้า เด็ก ป๑ คนนั้น ยังมีความมุ่งมั่นแรงกล้าในการเรียน ต่อไปอีก ก็สมัครเข้าเรียน ในระดับปริญญาโท ต่อไป กระทั่ง ระดับปริญญาเอก กระทั่งจบในชั้นสูงสุดที่มีการเรียนการสอนกัน คือ ปริญญาเอก

เด็ก ป๑ คนนั้น กับ ด๊อกเตอร์ปริญญาเอก เป็นคนๆเดียวกัน แต่ขีดความสามารถช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

คิดเล่นๆ แค่ในชาติเดียว ก็น่าสนใจน่ะครับ

ตราบใดที่เราไม่รู้ว่า ใครเป็นใคร ใครทำอะไรมา เพิ่งเริ่มทำ หรือ ทำมานานมากๆแล้ว ทำมาแล้วนานเท่าไหร่ ทำแล้วหยุดทำ ทำแล้วทำต่อ ทำแล้วขี้เกียจ ทำแล้วเบื่อหน่ายเลิกเป็นพักๆ ทำแล้วเปลี่ยนใจ ทำแล้วเผลอทำชั่วร่วงไปข้างล่าง หรือ ฯลฯ เหตุปัจจัย เป็นอนันตนัย ฯลฯ

เราอย่าไปตัดบทตัวเอง หรือตัดบทใคร หรือสบประมาทใครเลย ทุกคนมีสิทธิและมีความเป็นไปได้ ในการเป็นคนดีที่สมบูรณ์แบบ คนหนึ่ง ทุกๆคน ตราบใดที่ยังขยันหมั่นเพียร ป๑ ป๒ ป๓ ...เรื่อยไป ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าเหตุปัจจัยไปถึง

อะไรที่เป็นไปได้ ก็อาจเป็นไปไม่ได้ ถ้าเหตุปัจจัยไม่ถึง และ เช่นกัน ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าเหตุปัจจัยไปถึง

 

ใช่แล้วครับ สงครามยังไม่จบ อย่าพึ่งนับศพทหารครับ อย่าพึ่งตัดสินคนง่ายๆ ขนาดเทวทัตยังได้รับการพยากรณ์จากพระพุทธเจ้าว่า จะสำเร็จเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้าในอนาคตการณ์นี้เลยครับ คนที่ติดบุญทั้งหลายก็ใช่ว่าจะพ้นบาปนะครับ ต้องละทั้งสองส่วนนี้ออกเสียจึงจะพบธรรม

 

อนุโมทนา สาธุ
เสียสละด้วยความเมตตา กรุณา
แต่หากขาดด้วยปัญญา
ย่อมแต่จะนำมาซึ่งความเสื่อมและความสุญเสีย
เมตตา ก็ต้องรู้จักแยกแยะ สังเคราะห์
กรุณา ก็ต้องรู้จักวิเคราะห์ พิจารณา
ปัญญา ก็ต้องรู้จักแก้ปัญหาที่ถูกวิธีและเหมาะสม

 

เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ ท่านกับผมมองเห็นสิ่งเดียวกัน

 

คนที่สละไม่ได้กระทั่ง อวัยวะเล็กๆน้อยๆ เช่นนิ้วนิ้วเดียว คิดอ่านจะเป็นพระพุทธเจ้านี่ สมควรเรียกว่าบ้าครับ

 

อย่าคิดว่าบ้าไปเลยนะครับ
คิดเสียว่ากำลังใจต่างกันตามระดับ ตามวาระแห่งบุญ

 

มันก็แล้วแต่กำลังใจของคนอะนะ พระโพธิสัตว์คือผู้เสียสละก็ถูกอย่างที่คุณว่า แต่บางคนเขาไม่ได้เป็นพุทธภูมิเขาก็ทำได้เหมือนกัน บางคนเขาพุทธภูมิ แต่กำลังใจเขายังอ่อน เหมือนอย่างที่บอก จะให้เด็กมาทำอย่างผู้ใหญ่มันก้ไม่ได้มันก็แล้วแต่วาระคน บางคนเขามีกำลังใจสูง แต่เขาก็เลือกที่จะปฏิบัติ ไม่ใช่ว่าจะมานั่งเสียสละอวัยวะ ให้ใครก้ได้แบบนั้น เขาก็ใช้ปัญญาคิดว่าอะไรควร มอบให้ใครที่ควร เหมือนอย่างครูบาอาจารย์ ท่านมีวิชาดีอยู่กับตัว ท่านยังเลือกคนที่จะสอนเลย ไม่ได้สอนไปหมดทุกคน

 

ต้องให้เป็นไปตามบารมีครับ
พุทธภูมิบางท่านอาจจะยังมีกำลังใจไม่ถึงขั้นนั้นเพราะเพิ่งเริ่มปรารถนา
แต่ไม่ได้หมายความว่าวันนึงข้างหน้าท่านจะไม่มีกำลังใจระดับนี้
หรือมากกว่านี้นะครับ ของอย่างนี้อยู่ที่เวลาในการบำเพ็ญบารมีมากกว่าครับ

 

พระโพธิสัตว์คือใคร?

พระสุภูตกราบทูลถามพระพุทธเจ้าว่า
: เพราะเหตุอะไร บุคคลจึงได้ชื่อว่าพระโพธิสัตว์

พระพุทธเจ้าทรงตอบว่า
: (เพราะ) บุคคลนั้นเป็นผู้ตัดความเกี่ยวข้อง ปรารถนาจะ (ทำลาย) สิ่งที่ทำความเกาะเกี่ยวในทุกๆ กรณี ย่อมได้สัมผัสโพธิอันมีความจริง คือ ความไม่เกี่ยวเกาะ อันเป็นของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย เพราะเหตุดังกล่าว บุคคลจึงได้ชื่อว่าเป็นพระโพธิสัตว์

คัมภีร์สมาธิราชสูตร :
พระโพธิสัตว์ได้ชื่อเช่นนั้น เพราะเป็นผู้เตือนสัตว์ทั้งหลายให้พ้นจากทิฐิที่เป็นพิษ
ชี้แจงว่า นั่นมิใช่ทางเพื่อความบรรลุอันเป็นอมตะ (เมื่อพรรณนาทางชั่วเช่นนั้นแล้ว) ย่อมยังสัตว์ทั้งหลายให้อยู่ในทาง (ที่ดี)

 

สุดยอดเลย *0*

 

หน้าที่ของคนเรามันก็ต่างกัน

 

.......คนดีเขาไม่ตีใคร..........

 

- เราต้องดูกำลังใจเป็นลำดับเนาะ ก็เหมือนบัว ๔ เหล่านั่นแหละ

- และไม่ลืมว่าบัวที่พ้นน้ำแล้วก็มาจากบัวที่อยู่ใต้น้ำ

- ถ้ากำลังใจเรามุ่งจะออกจากใต้โคลนตมเสียแล้ว เราก็ค่อย ๆ ปฏิบัติไป

- วันหนึ่งต้องสำเร็จจนได้

 

ถั่ว 1 เมล็ด เมื่อเทียบกับถั่วเต็มถัง ถึงมันจะน้อย แต่ก็ยังเรียกได้เต็มปากว่า เมล็ดนั้นคือ เมล็ดถั่วอยู่ดี

เจริญธรรม