เมื่อนั่งสมาธิแล้วเจอลองจิต

ขณะที่ทำสมาธิที่ห้องพระ เมื่อจิตมันสงบมากๆ เหมือนตัวอะไรไม่รู้มาไต่ตั้งแต่ศรีษะ ลงมาข้างหลังเย็นข้างหลังมากๆครับ แล้วก็วิ่งไปตามแขนครับประมาณ 2-3นาที วิ่งวนไปวนมามันเป็นความรู้สึกที่แปลกๆบอกไม่ถูก ผมเลยคิดว่า สงสัยผมเจอลองจิตซะแหละ ผมก็เลยตั้งมั่นในจิตว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรผมก็จะไม่ลืมตา หากท่านมากวนผมอย่างนี้มันเป็นบาปเปล่าๆ ให้ออกจากตัวผมไปซะ เชื่อไหมครับ หายทันทีครับ มันเป็นเรื่องที่แปลกจริงๆครับ ไม่ทราบว่ามีใครเคยเป็นเหมือนกันมั่งหรือเปล่าครับ

 

เรื่องปกติครับ....สถาวะตอนปฏิบัติเป็นได้สารพัด.....

 

จะเรียกว่าขันธมารก็ได้นะ เพราะเกิดจากร่างกาย หรือมีอาการทางกาย

ผมก็เป็น บางที่จิตเริ่มโปร่งเบา สมาธิเริ่มจะดี เหมือนมีอะไรมาต่าย หยุบหยิบ หยุบหยิบ

ตามใบหน้า จะเกาเสียไห้ได้ ถ้าเราเกา เราก็หยุดอยู่แค่นั้น แล้วก็ต้องนับหนึ่งใหม่

แต่ถ้าอดทน ใข้ขันติบารมี ความก้าวหน้าในธรรม ก็จะเจริญยิ่งๆขึ้นไป ต่อเนื่อง

หลวงปู่ท่านเคยบอกไว้ สอนไว้ "มารไม่มี บารมีไม่เกิด"

อนุโมทนาครับ

 

อาการทางกายผมก็เคยเป็นครับ แต่อันนี้ผมว่ามันเป็นจริงมากเกินไป คือมันไม่ได้คันหรือมีอะไรกะตาม แต่เหมือนว่าตัวอะไรสักอย่างไต่เรา แล้วเราภาวนาในจิตให้เขาออกไป แล้วอยู่ๆมันก็หายไป นี่แหละครับแปลก

 

ยอมรับครับความอัศจรรย์จิตมันแปลกดี ไม่ลอง ไม่รู้จริงๆ

 

เป็นเทวดาท่านช่วยลองจิต และทำให้เราสัมผัสกับสิ่งน่าอัศจรรย์ในการทำสมาธิ ทำให้เกิดอยากปฎิบัติต่อไปอีกและก็จะเจอสิ่งอัศจรรย์ต่อไปอีกเป็นขั้นๆไป
ป.ล.คนที่ทำสมาธิใหม่ๆแล้วเกิดสิ่งอัศจรรย์แก่จิต จัดว่าเป็นบุญเก่าทำให้เทพที่เนื่องกันมาช่วยให้เกิดความมั่นใจและตัดความสงสัยได้ดี

 

เป็นอาการของปิติชนิดหนึ่งครับ เดี๋ยวก็หายไปเอง ครับ

 

โมทนาสาธุครับ...กับการปฏิบัติ....แล้วได้เจอในเรื่องอัศจรรย์ของจิต.....เมื่อท่านฝึกต่อไปท่านจะเจอกับความอัศจรรย์อะไรอีกมากครับ.....อันนี้ยังเป็นขั้นเริ่มๆนะ.....

ตั้งใจปฏิบัติต่อไปนะครับ.....

 

จากคำถาม ไม่น่าจะเป็นอาการปิตินะครับ เพราะถึงไม่ลืมตาดูเราก็จะรู้ว่าเป็นแมลงสาปบ้าง หนูตัวใหญ่มาวิ่งผ่านหน้าตักบ้างทั้งๆที่อยู่ในห้อง พอลืมตาดูจะหายไปทันที ทั้งที่แน่ใจว่าเป็นหนูแน่นอน ฯลฯ

 

วิธีแก้ครับ...กั้นลมหายใจให้เกือบขาดสบั้น..ธาตุไฟจะเกิด ทำให้กายร้อน ดิ้นรนหนัก ยุบยิบ ยุบยับ ตามกายจะหายขาดเลยครับ หายหมดสำหรับผม มิฉนั้นมันจะเกาให้ได้จริงๆครับ

 

ไม่แปลกหรอก ธรรมดาๆ ก็เมื่อเรา (ความ) คิดยังงั้นขึ้นมาแทรก ความคิดเก่าก็ดับลง อาการนั้นก็หายไป ก็เท่านี้เอง

 

เป็นอาการของปิติชนิดหนึ่งครับ เดี๋ยวก็หายไปเอง ครับ<!-- google_ad_section_end -->
--------------------------------------------------------------
ไม่ใช่อาการปิติแน่นอนครับ อาการปิติ บางทีขนลุก บางที น้ำตาไหล ตัวโยก บางทีก็เหมือนตัวหมุน ผมเป็นประจำครับ แต่จากลักษณะที่เกิดมันเป็นลักษณะบางอย่างคล้ายสักอย่างที่พยายามไต่ตามตัวเรา เหมือนกะมีบางอย่างลองดูหน่อยซิว่าจะกลัวไหม แรกๆกะมีสะดุ้งครับแต่ก็ข่มใจไว้ แล้วก็ขอให้เขาเลิกทำแบบนี้ เพราะว่ามันเป็นบาปกะตัวเขาเองแล้วก็หายไปทันทีเลยครับ

 

บางทีก็อาจจะเป็นการไหลของกระแสเส้นเลือดใหญ่ครับ ฟังดีๆ จะได้ยินเสียงหัวใจเต้นด้วยนะ

 

ไม่พึงยึดมั่นถือมั่น มันธรรมดาๆ เมื่อมนสิการกายกับใจ (รูปกับนาม) สภาวธรรมจะปรากฏแก่ผู้มนสิการมากมาย ไปดูเถอะที่นี่ ตัณหา อุปาทานเกิดแล้ว

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?board=3.0

 

ตามนี้ค่ะ .... เป็นอาการเนื่องมาจากสมถสมาธิ .... มีมากมายหลายอาการ ช่วงหลังเจริญสติในชีวิตประจำวันมาก อาการพวกนี้ก็ไม่มี เพราะมีสติกำกับอยู่ ถึงจะมีปีติเกิด พอรู้ทันเข้าอาการปีติก็จะหายไปทันที

ถ้าจะวิปัสสนา ก็ให้ตามรู้ตามดูเป็นไตรลักษณ์ .... เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

 

จิตปรุงแต่งค่ะ .... แรก ๆ ที่ฝึกก็เคยมีอาการอย่างนี้ ลืมตามาดูก็ไม่มีอะไร .... หลับตาลงภาวนาไปแป๊บเดียวเป็นอีก นึกถึงคำสอนของ อ. ว่าให้รู้ไปเฉย เดี๋ยวก็หายเอง เพราะเป็นแค่ปีติ จิตเราไปปรุงแต่ง .... ทำตามที่ อ. บอก สักพักก็หาย ...

หลักสติปัฏฐานสี่ กล่าวว่า

ความสงสัยเกิด ก็ให้รู้ชัดว่าความสงสัยเกิด
ความสงสัยดับ ก็ให้รู้ชัดว่าความสงสัยด้บ
ความฟุ้งซ่านเกิด ก็ให้รู้ชัดว่าฟุ้งซ่านเกิด
ความฟุ้งซ่านดับ ก็ให้รู้ชัดว่าความฟุ้งซ่านดับ
...... ฯลฯ

ไม่ว่าเกิดอะไรก็ให้รู้ตามนั้นไปบ่อย ๆ แล้วพิจารณาลงไปให้เห็นเป็นไตรลักษณ์ว่า ไม่ว่าสภาวะอะไรเกิดขึ้น สภาวะนั้นจะดับไปในที่สุด ....

 

ผมก็เป็นบ่อยๆครับ บางทีนึกว่าแมลงอะไรมาไต่แถวตาหรือจมูกของเรา เกือบๆทนไม่ไหว พอเราตั้งสติต่อไป (น่าจะเรียกว่า กายานุสติสติปัฐฐาน รึเปล่า?) สักพัก มันก็หายไปครับ บางครั้งผมคันตรงตามากๆ ซักพักกลายเป็นว่ามันคันน้ำตาครับ น้ำตามันไหลออกมาเอง

 

ปฏิบัติต่อไปเรื่อยๆเถอะครับ บางคนก็เจอแต่ ปิติ บางคนก็เจอทั้ง ปิติและเทพบันดาล เดี๋ยวอีกหน่อยก็เจอ นิมิตประเภทของเก่า
"ปัจจัตตัง"ทำเองรู้เอง กินเองอิ่มแค่ไหนตัวเองรู้เอง แค่เพิ่งเริ่มต้นทางเดินยังอีกไกล

 

เป็นเหมือนกันเลย เหมือนมีเข็มมาแทง เจ็บแปล๊บ บางทีก็อดทนไว้ แล้วก็หายไป แล้วก็เป็นอีก งงเหมือนกัน ลืมตาดูก็ไม่มีอะไร