จิตบังคับบัญชาได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้...จะอบรมจิตได้อย่างไร???

คัดมาบางส่วน จากกระทู้ ┇วิธีหาจิต┇หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
http://palungjit.org/showthread.php?t=172303

การปรากฏเห็นภาพทางตา เขาเรียกว่า จิต แต่คนไม่เห็นตัวจิต คือตาเห็นภาพนั่นน่ะ เข้าใจว่าจิตเห็น ไม่ใช่จิต ตาเห็นต่างหาก แสงกระทบเข้ามาก็เห็นเท่านั้น หูได้ยินเสียงก็เหมือนกัน เสียงมาเข้าหูกระทบกันเข้ามันก็ได้ยิน จมูกสูดกลิ่น ลิ้นถูก รส กายสัมผัสอะไรต่างๆ อันนั้นไม่ใช่ตัวจิต

เป็นเรื่องกระทบกันต่างหาก กระทบกันแล้วก็หายไป ถ้าเช่นนั้น จิตมันอยู่ที่ไหน ให้ลองหาดูในตัวเรานี่แหละ หาให้หมดทุกสิ่งทุกอย่าง ดูว่าจิตแท้มันอยู่ที่ไหนกัน เมื่อหาจิตไม่เห็นแล้ว คนที่หาน่ะไม่เห็น คนไหนเป็นคนหา มันยังมีซ้อนอีก ใครเป็นคนค้นหา สิ่งที่ไปหานั้นเห็น แต่ผู้หาไม่เห็น อย่างว่าเห็นรูป รูปนั้นเห็นแล้ว แต่ผู้เห็นน่ะใครเป็นคน เห็น มันต้องหาตัวนั้นซีจึงจะเห็น

จิตมันต้องเป็นหนึ่ง ถ้าไม่ใช่หนึ่งแล้วก็ไม่ใช่จิต จิตเป็นหนึ่งกลายเป็นใจละคราวนี้ ตัวจิตนั่นแหละกลายเป็นใจ อันที่นิ่ง เฉย ไม่คิดไม่นึก ไม่ปรุงไม่แต่ง ความรู้สึกเฉยๆ นั่นแหละมันกลายเป็นใจ จิตมันกลายเป็นใจ ในหนังสือต่างๆ ก็ พูดอยู่หรอกจิตอันใดใจอันนั้น ใจอันใดจิตอันนั้น บางแห่งท่านก็พูดเป็นจิต บางแห่งท่านก็พูดเป็นใจ อย่างท่านพูดว่า มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา ธรรมทั้งหลายมีใจอันถึงก่อน มโนคือใจ ผู้นึกผู้น้อมทีแรก นั่นแหละ ไม่ใช่คิด นึกน้อมทีแรกนั้นแหละคือตัวใจ มโนเสฎฐา มโนมยา ใจเป็นของประเสริฐ สำเร็จแล้วด้วยใจ

 

กิเลสอยู่ไหน นิพพานอยู่ไหน ^-^

จะพิจารณาขันธ์ห้า ก็ต้องวิปัสสนา ถ้าวิปัสสนา ไฉนจึงว่าจิตเป็นเราได้ ^-^

 

?????? ถ้าจะตอบก็ตอบมาเลยไม่ต้อง? ที่ตอบไม่ใช้คำที่ถาม แต่ที่ถามท่านก็ไม่ตอบเราอ่านแล้วก็งงๆ? กว่าจะเข้าใจก็งงอยู่หลายรอบเลยตอบท่านไม่ค่อยถูกเหมือนกันงง?

 

คุณเกสท์ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงว่าพูดมากไปก็ธรรมเสื่อมได้เหมือนกัน ถูกต้องครับ
ฉะนั้นแล้ว สำหรับผู้ที่ยังไม่เคยปฏิบัติสัมมาสมาธิอย่างจริงจัง
จนกระทั่งสัมผัสสภาวะกายในกายเป็นภายใน
มีธรรมอันเอกผุดขึ้นมาให้รู้ให้เห็นแล้ว ย่อมเสื่อมคลายได้ง่ายๆครับ
ที่เสื่อมเพราะคน(ปฏิบัติ) ธรรมไม่มีวันเสื่อมครับ

ส่วนเรื่องปัจจัตตังนั้น ผมจำได้ว่าเคยพูดไปแล้ว แต่ผมขอทบทวนอีกสักครั้งครับ
ปัจจัตตังคือการรู้เห็นเฉพาะ

 

ถูกต้องครับ มรรคผลนิพพานขึ้นอยู่กับการปฏิบัติเพื่อเข้าถึงได้เท่านั้นครับ
ผมเองก็ไม่ใช่มาเอาผลแพ้-ชนะในการถกธรรมด้วยที่ตาเห็นตัวหนังสือครับ
การถกธรรมกันนั้นควรอยู่บนหลักเหตุผลเป็นที่ตั้งใช่มั้ยครับ???
ที่เราสื่อสารกันไม่เข้าใจนั้นเพราะภาษาเป็นส่วนหนึ่ง
ที่บางครั้งเมื่อสื่อสารออกมาแล้วเกิดความกำกวมขึ้นได้ครับ

เช่นที่เราได้เคยคุยๆกันมาแล้วเรื่อง

 

คุณขันธ์ครับ เมื่อวานที่ผมตอบยังไปไม่ครอบคลุมเนื้อหาที่คุณยกมาครับ
โดยเฉพาะพระวิสุทธิมรรคเป็นปกรณ์ที่มีการรจนาขึ้นมาภายหลัง ยังเอาเป็นหลักไม่ได้ครับ
ต้องนำมาเทียบเคียงกับพระสูตร พระวินัยก่อนครับ เมื่อลงกันได้ค่อยเชื่อก็ยังไม่สายครับ

เห็นทีเราต้องทำความเข้าใจกันใหม่เสียแล้วครับ
เมื่อจิตที่ชำระให้บริสุทธิ์แล้วไม่ใช่ว่าจะบริสุทธิ์ตลอดไป
เราจะเสียเวลาอบรมฝึกฝนชำระจิตไปเพื่ออะไรครับ???

แล้วที่ครูบาอาจารย์ท่านเปรียบจิตที่บริสุทธิ์นั้นเหมือนน้ำกลิ้งบนใบบัว
น้ำอยู่ส่วนน้ำ ใบบัวส่วนใบบัว น้ำไม่เปียกใบบัว ใบบัวก็ไม่เปียกน้ำ
ก็กลายเป็นครูบาอาจารย์แต่เก่าก่อนทั้งหลายพูดจาไม่อยู่กับร่องกับรอยสิครับ

คุณต้องอย่าลืมสิครับว่าแม้แต่ผู้ที่บรรลุพระโสดาบันแล้วนั้น
ไม่กลับมาเป็นคนธรรมดาที่กิเลสหนาแล้วครับ
จะเอาอวิชชาที่ไหนมาครอบงำให้ท่านกลับมาเป็นคนธรรมดาได้อีกครับ
ที่ท่านมีกิจที่ยังต้องอยู่เพื่อบรรลุถึงพระอรหันต์นั้น
ไม่ใช่อวิชชาครอบงำให้ทำครับ
เพียงแต่ท่านยังไม่สามารถปล่อยวางอารมณ์อันละเอียดที่นอนเนื่องอยู่ได้
โดยเบ็ดเสร็จเด็ดขาดครับ ถามว่าท่านรู้มั้ยครับ???

แล้วพระอรหันต์จะให้กิเลส ตัณหา อุปาทานเข้ามาในจิตได้อีกหรือครับ???
เหมือน

 

ถ้าจิตมันไม่อยู่ในบังคับบัญชาของเรา ก็บริจาคจิตทิ้งไปให้ใครก็ได้ใช่มั้ยครับ???
แล้วเก็บเราไว้ เราคือใครครับ???

มีตรงไหนในพระสูตรบอกไว้ว่าจิต เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาครับ???อย่าคิดเองเออเองครับ

แล้วในนุกุลปิตาสูตรได้บอกไว้ว่า ดูกรคหบดี

 

กิเลสถ้าเรา(จิต)รับมันเข้ามา มันก็เป็นกิเลสของเรา(จิต)
ถ้าเรา(จิต)ไม่รับมันเข้ามา มันก็อยู่ของมัน ไม่เป็นกิเลส

นิพพาน อยู่ไม่ใกล้ ไม่ไกล ที่ไหนที่ทำให้สูญอย่างยิ่งได้ อยู่ที่นั่นครับ

ถ้าจิตไม่ใช่เรา แล้วจะให้จิตเป็นอะไรครับ
เป็นร่างกายที่ตายเน่าเข้าโลงหรือครับ

จิตไม่ใช่วิญญาณนะครับ
และวิญญาณก็ไม่ใช่จิต
ในนกุลปิตาสูตรพูดไว้ชัดเจนอยู่แล้วครับ

;aa24

 

ตรงไหนที่ไม่ได้ตอบครับ คุณผีฯ
ผมตอบให้ทุกอันนะครับ
แต่คุณอ่านไม่เข้าใจเอง

;aa24

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 2 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิมุตติ, ธรรมภูต </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

สวัสดีครับคุณวิมุตติ

ถ้ามีเวลาว่างๆก็เข้ามาถกธรรมกันบ้างสิครับ ระลึกถึงอยู่เหมือนกันครับ

ไปละ


;aa24

 

ถ้ายังไม่ถึงธรรมที่แน่นอนก็เสื่อมได้ทั้งนั้นล่ะครับ
เรื่องราวเกี่ยวกับพระโคธิกะ ท่านฌาณเสื่อม นั่นไงครับ

ผมขอถามคนที่ตอบได้ถนัดใจก่อนนะครับ
ถนัดใจที่จะตอบ
หรืออยากโอ้อวดที่จะตอบ
ต้องตามกิเลสตัวเองให้ทันครับ
ถึงจะรู้มากมายขนาดไหน
ถ้าตอบไปแล้วเป็นการส่งเสริมกิเลสในใจตน
ผู้รู้ท่านไม่ตอบหรอกครับ

 

อย่างนี้ต้องเอาของจริงมาว่ากัน
คุณพิจารณาอนัตตายังไง
ไหนลองเล่าเหตุการณ์ในการปฏิบัติให้ผมฟังหน่อยสิครับ
แล้วผลจากการพิจารณาเป็นยังไงเล่าให้ฟังหน่อย

ไหนคนที่ตอบได้ถนัดใจ
ตอบยังไงให้ถนัดใจ
ช่วยตอบให้ฟังหน่อยสิ

 

คุณ ธรรมภูติ ผมพูดอะไรให้ฟังอย่างหนึ่ง แล้วเอาไปตรองดู

คัมภีร์พระวิสุทธิ์มรรค เป็นคัมภีร์ ที่คณาจารย์ต่างยกย่องว่าไม่ผิดเพี้ยน และบรรจุลงในการศึกษาของพระ ข้อนี้ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่ผมมีหลักฐานในพระสูตรมาให้คุณตรองอย่างหนึ่ง

หากจิตพระโสดาบันบริสุทธิ์ ผุดผ่องแล้ว ทำไมยังต้องละราคะ ในพระสกิทาคา ทำไมยังต้องละมานะ อุทธัจจะ ในพระอรหันต์มรรค
ก็อวิชชาเป็นแม่ของ กิเลสทั้งปวงไม่ใช่หรือ ดังนั้นแล้วหากยังก่อกิเลส ราคะ โทสะ มานะ อุททธัจจะได้ ก็ย่อมมีอวิชชากลับมา

อีกประการหนึ่งคือ แม้ พระอานนท์ ผุ้อยุ่ข้างกายบรมศาสดามาตลอด เมื่อครั้นพระศาสดาเสด็จเข้าสู่ปรินิพพาน พระอานนท์ก็แอบไปร้องไห้ นี้แสดงให้เห็นว่า ทุกข์สัจจ์ ยังเกิดกับพระโสดาบัน ไม่ใช่แจ้งตลอดเวลา

คุณธรรมภูติ คุณยังไม่เคยเจอธรรมเลย ที่คุณมีความรู้เป็นสัญญาทั้งสิ้นนะ อย่าหลง ทำอะไรฟังคนอื่นบ้าง ฟังอย่างตั้งใจ ไม่ใช่ฟังแบบคิดแย้ง น้อมเข้ามาพิจารณาก่อน โอปนยิโก

 

คุณเกสท์ครับ ก่อนจะพูดถึงพระอาจารย์โคธิกะนั้น
เรามาว่าเรื่องของโลกียะฌาณและโลกุตตระฌาณให้เข้าใจตรงกันก่อนครับ

เราต้องยอมรับก่อนนะครับว่า
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรานั้น ก่อนที่จะได้ตรัสรู้ด้วยพระองค์เองนั้น
พระองค์ได้แสวงหาครูบาอาจารย์เพื่อเรียนรู้การปฏิบัติเพื่อพ้นจากทุกข์
จนกระทั่งมาเรียนรู้จากพระอาจารย์อาฬารดาบส และพระอาจารย์อุทกดาบส
ซึ่งในขณะนั้นถือว่าสูงสุดแล้ว

เมื่อพระองค์ได้ลงมือสมาทานปฏิบัติจนสำเร็จแล้ว
ก็ยังไม่สามารถตัดตัณหา โดยเฉพาะอาลัยสมุคคาโตได้
ยังอาลัยอาวรณ์ในอารมณ์ฌาน
มีความหวั่นไหวเกรงว่าอารมณ์ฌานนั้นจะเสื่อมหายไป
ซึ่งไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ เป็นเพียงโลกียะฌานยังเสื่อมได้เสมอ
เมื่อหมดกำลังแห่งฌานนั้น

พระองค์จึงได้ลาอาจารย์ทั้งสองท่านออกมาแสวงหาโมกขธรรมด้วยพระองค์เอง
ในวันที่พระองค์ประกาศตนปฐมเทศนานั้น
พระองค์บอกไว้ชัดเจนแล้วว่า

 

คุณเกสท์ครับ
ผมต้องถามคุณก่อนว่า โอ้อวดแล้วได้อะไร???
ภูมิธรรมเพิ่มขึ้น???
ใกล้มรรคผลนิพพานมากขึ้น???
ทำให้คนเขลาศรัทธาเพิ่มขึ้น???

ที่กล่าวมาทั้งหมดข้างบนมันไม่ใช่ทั้งนั้นครับ
แล้วการโอ้อวดจะมีประโยชน์อะไร???

ผมขอถามคุณหน่อยว่า
สิ่งที่คุณยังไม่เคยได้สัมผัสแล้วคนอื่นต้องไม่เคยสัมผัสด้วยหรือครับ???

ผมเคยโอ้อวดอะไรบ้างครับ???
และผมก็ไม่รู้อะไรมากมาย ที่เกินไปกว่าจิตกับอารมณ์เท่านั้นครับ

คุณเกสท์ครับ ถ้าพระพุทธเจ้าของเราชาวพุทธทั้งหลาย
พระองค์ท่านโยนทุกอย่างไปให้ปัจจัตตังแล้วจะเกิดอะไรขึ้นครับ???

การตอบเพื่อส่งเสริมกิเลสนั้น เป็นการตอบแบบอยากโอ้อวดเท่านั้นครับ

ส่วนผู้ที่เมื่อเห็นสิ่งที่คนเข้าใจผิดแล้วไม่เตือน แบบนี้เค้าไม่เรียกว่าผู้รู้หรอกครับ
เป็นเพียงพวกที่วางฟอร์มว่าเป็นผู้รู้เท่านั้นครับ

;aa24

 

คุณเกสท์ครับ
คุณต้องการรู้การปฏิบัติของผมจริงๆ
เพื่อจะได้ลองสมาทานนำไปปฏิบัติดู ผมก็ยินดีและไม่ขัดข้องครับ
แต่ถ้าเพื่อต้องการเหน็บแนมเท่านั้น ก็เปล่าประโยชน์ครับ

ผมจะบอกให้ครับว่า
การปฏิบัติของผมนั้นเป็นไปตามความเป็นจริง
ใช่คือใช่ ไม่ใช่คือไม่ใช่ มีคือมี ไม่มีคือไม่มี เป็นยังไงครับถนัดใจมั้ยครับ???
ไม่ใช่เดี๋ยวมี เดี๋ยวไม่มี เดี๋ยวใช่ เดี๋ยวไม่ใช่ เอาแน่นอนอะไรไม่ได้สักอย่างครับ

เรามาว่าเรื่องพิจารณา

 

สวัสดีพี่ภูต