จิตบังคับบัญชาได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้...จะอบรมจิตได้อย่างไร???

พูดวกวนนะท่าน ต้องการสื่ออะไรหรือเปล่า หุๆๆๆ
อาหลงเอง ก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน ใช้ชื่อว่าอะไร
ผมก็แค่เอ่ยถึงอย่างคนที่คิดถึงกัน ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไร

 

น่ากลัวนะคับ​

ถ้าหลงว่าสิ่งที่เข้าใจอย่างถ่องเป็นวิปัสสนาญาณ
แต่ไหนได้ปฏิบัติสมถกรรมฐานเป็นนาน ๆ ปี
ใครเตือนใครว่าก็ไม่ฟัง เพราะเราดีแล้ว​

สาธุขอภาวนาให้ความหลงตัวเองถ้าไม่ใช่ของเราจงไป​

 

ป่วนซาหนิด ยังครองสันโดษอยู่

นะเอย นะเอย

 

จะบ้า...

 

โอมเพี๊ยง...

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 6 คน ( เป็นสมาชิก 5 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>24.00, สันโดษ, Pawanrat-jin, sriaraya5, ขันธ์,</TD></TR></TBODY></TABLE><!-- currently active users -->

 

พี่ตะโรโร

 

พี่ตะโรโรโทร

 

ขอบคุณครับคุณวิฯที่ช่วยผมตอบครับ ตามนั้นครับ
สติไม่ดี ไม่ใช่ขาดสตินะครับ
สติมีอยู่ แต่ไม่ดีนักพออาศัยได้เท่านั้น
ขาดสติ ขณะนั้นไม่มีที่พึ่ง(ไม่มีสติชั่วขณะ)ครับ

;aa24

 

คุณขันธ์ครับ
ที่ว่าไม่รู้หนะคืออย่างงี้ครับ
ไม่รู้ว่าทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น ทุกข์เท่านั้นที่ดับไป
แต่รู้ผิดไปว่า สุขเท่านั้นที่เกิด(ที่พอใจ)ขึ้น สุขเท่านั้นที่ดับ(เสียดาย)ไปครับ

;aa24

 

คุณเกสท์ครับ
ถ้าเราพิจารณาให้รู้เห็นตามความเป็นจริงแล้ว เราต้องยอมรับก่อนนะครับว่า
พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์เจ้าทั้งหลายทั้งปวงนั้น
ท่านมีตัวตนอยู่จริงในขณะที่ท่านทั้งหลายเหล่านั้น
ดำรงขันธ์ยังมีชีวิตอยู่จริง(แบกสังขารอยู่)
เราจะบอกว่าท่านทั้งหลายทั้งปวงเหล่านั้นไม่มีตัวตนอยู่จริง
นักประวัติศาสตร์ทั้งหลายคงหัวเราะเยาะเราได้ใช่มั้ยครับ???
เพียงแต่ท่านทั้งหลายเหล่านั้นไม่ยึดถือขันธ์๕เป็นท่านเท่านั้นนะครับ
ไม่ใช่ไม่มี ไม่ยึด ต่างหากครับ!!!

ส่วนเมื่อท่านทั้งหลายเหล่านั้นดับขันธ์ปรินิพพานไป
ก็บอกชัดอยู่แล้วนะครับว่าดับขันธ์ คือ
ไม่มีผู้ใดในโลกใบนี้ที่แบกเอากายสังขารไปได้ด้วยใช่มั้ยครับ???

แสดงว่าสิ่งไปนิพพานมีอยู่จริง
มีตัวตนที่ให้เราเรียกขานชื่อได้ว่าไปสู่นิพพานจริงๆ
เพียงแต่ไม่มีรูปร่างให้เราจับต้องได้เท่านั้นเอง
เราจะบอกใครต่อใครได้หรือว่าไม่มีตัวตน
คนฟังก็จะเข้าใจได้ว่าสิ่งนั้นไม่มีอยู่จริงสิครับ???

ใช่ครับคุณเกสท์ในสัมมาสมาธิและวิปัสสนา(ปัญญา)นั้น
เห็นไตรลักษณ์ตามความเป็นจริงครับ
ไม่ใช่พิจารณาโดยใช้ความคิดเอานะครับ รู้เห็นตามความเป็นจริงเองครับ

ผมเห็นว่าผู้ศึกษาส่วนใหญ่แล้วยังสับสนกับคำว่าอนัตตา
ผมจึงได้นำพระสูตรมาให้อ่านครับ
ลองอ่านแล้วพิจารณาดูนะครับ
อย่าไปกลัวนักกลัวหนากับคำว่าตันตน(อัตตา)เลยครับ
เพราะคำว่าอัตตามีหลายนัยยะครับ
โดยเฉพาะที่มีนัยยะที่ว่าเป็นที่พึ่งอันประเสริฐนั้น
มันละเอียดอ่อนเกินกว่าเข้าถึงได้ง่ายๆนะครับ

;aa24

 

คุณอิอิครับ ในเมื่อแวะเวียนมาแล้ว ควรที่จะมีคำตอบที่คุณปุจฉามานะครับ<O</O
อย่าปล่อยให้คนอ่านไปคิดเองให้เสียเวลาเลย<O</O
คนที่ยังรักเหตุผลนั้นมีอยู่นะครับ ส่วนคนที่คุณคิดว่าเค้ามีมานะนั้น<O</O
คุณก็ควรพิจารณาคำถามคำตอบดูถ้าอยู่ในเหตุผล<O</O
คุณนั่นเองนะครับที่มีทิฐิมานะเองครับ???

;aa24<O</O

 

คุณจินฯครับ ผมไม่แปลกใจเลยที่ได้รับคำตอบแบบนี้จากคุณ
เพราะคุณเองเป็นคนที่ไม่เคยยอมรับเหตุผลของใครทั้งสิ้น
ยกเว้นแต่ความเชื่อและความคิดตนเองเท่านั้นจึงถูกต้อง
เท่าที่ผมถกธรรมกับคุณมาไม่เคยได้สาระอะไรๆเลย นอกจากคำกล่าวร้ายไว้ก่อน

ดูตัวอย่างที่ผมคุยกับคุณวิฯสิครับ ไม่ได้เอาแพ้ชนะกัน
เราเอาเหตุผลมาชี้แจงกันเพื่อเป็นหลักที่จะนำไปสมาทานต่อไปในวันข้างหน้า

ส่วนคุณก็ใช้วิธีเดิมๆซึ่งไม่เคยพัฒนาขึ้นเลย
โดยเหตุผลแล้วคุณถามว่ารู้ได้อย่างไรว่าขณะนี้เดินอยู่บนอริยมรรค
ผมก็ตอบไปตามสมควรซึ่งยังไม่เสร็จสิ้นสมบูรณ์นั้น

คุณไม่เห็นด้วย คุณก็ไม่ควรกล่าวร้ายผมไปต่างๆนานาครับ
คุณควรทำตัวเป็นพุทธบุตรที่ดี
ไม่ใช่ทำตัวเป็นเพียงชาวพุทธที่มีมาเพียงในทะเบียนบ้านเท่านั้น
คุณกล่าวร้ายผมว่าเห็นผิดเสร็จแล้วก็ยกพุทธพจน์มาวาง
ซึ่งไม่ได้บอกอะไรไว้เลยว่าที่ผมพูดมานั้นเห็นผิดตรงไหน???
จะมีก็เพียงแต่คุณเท่านั้นที่เห็นผิดไปจากความเป็นจริงที่ผมได้อธิบายไปแล้วในบางส่วน

คนที่กำลังปฏิบัติไปตาม สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธินั้น
ถ้าไม่เรียกว่าเดินไปบนอริยมรรคแล้วจะให้เรียกว่าเดินบนอะไรหละครับ???
ทางเดินไปบนอริยมรรคนั้น คุณใช้จิตเดินหรือกายเน่าๆนี้เดินครับ???

ในเมื่อคุณกล่าวร้ายผมแล้วว่าเห็นผิด(มิจฉัตตะ) คุณควรบอกด้วยสิครับว่าผิดอย่างไร
ในพระสูตรที่คุณยกมานั้นบอกเพียงว่าบุคคลเห็นผิด จะดำเนินต่อไปเป็นแบบนี้
เมื่อเห็นถูกเป็นอย่างไร???
เมื่อเห็นถูกแล้วทำอย่างไรจึงจะเห็นชอบ(สัมมาทิฐิ)ได้???

ขอเถอะครับ นิสัยเช่นที่ผ่านๆมาควรละทิ้งได้แล้วนะครับ
เมื่อถกธรรมกันควรชี้แจงด้วยเหตุและผลให้กระจ่างครับ
คุณสงสัยยังไม่เคลียร์ตรงไหนก็ชี้ลงไป อย่างที่คุณวิษณุ12ถกกับผมสิครับ
ไม่ใช่คิดเองเออเองแล้วสรุปเบ็ดเสร็จเองเลยว่าเป็นแบบนั้น
คุณเองอาจจะเป็นคนเห็นผิดเสียเองนะครับ

ปล.อ่านที่ผมตอบกับคุณเกสท์ด้วยนะครับ

;aa24

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 3 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>หัตถ์เทพหมื่นวิญญาณ, ขันธ์, ธรรมภูต </TD></TR></TBODY></TABLE>
สิงปืนไวมาแล้ว ยิง ยิง ยิง แล้วก็ไป อิอิอิ

 

ไปตำหนิ คนอื่น แล้วทำไมตัวเอง เป็นเอง

 

ก็ที่ท่านกล่าวมันอยู่บนทางอันเนิ่นช้า แล้วจะให้ผมตอบว่านั่นแหล่ะดีแล้ว นั่นแหล่ะถูกแล้ว

ผมคงเศร้าหมองนิดหน่อย แต่ท่านน่ะเศร้าหมองยาวนานเลย ถึงทำได้ก็ไม่ทำครับ ^-^

 

อ่านแล้วครับคุณธรรมภูต ถ้าจะให้แสดงความเห็นก็ขอบอกว่าเลิกพิจารณาตำรา เลิกพิจารณาสูตร

หันมาพิจารณาที่สิ่งที่ดำรงเป็นเรา พิจารณาความทุกข์ที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า จะดีกว่าครับ ^-^

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">จากที่ตามอ่านมาหลายๆ หน้า ก็ไม่เห็นอะไรที่เป็นหลักปฏิบัติแบบชัดๆ สักที มีแต่พูดกันไปเรื่อยๆ คุยกันเอามันส์ อารมณ์ประมาณว่าคุยไปจิบกาแฟไปยามว่าง</TD></TR></TBODY></TABLE>

ท่านเทพยังไม่แปลงร่างครับ(แซวๆ) มันมีอยู่ 2กรณี ที่ผมจะแสดงความคิดเห็น
กรณีที่1. ผู้อ่านกระทู้เมื่ออ่านแล้วเป็นที่ไม่ชอบใจเพราะดูแล้วไร้สาระ แต่กลับสังเกตุเห็นใจตัวเองขณะอารมณ์นั้น ว่ายินร้ายคือไม่ชอบ (เวทนา) ก็จะกลายเป็นมีสาระเพราะรู้ทันขณะอารมณ์นั้น เรียกรู้เห็นตามความเป็นจริง วิปัสนาเกิดขึ้นแล้ว 1 ขณะอารมณ์ แล้วก็ดับไป
กรณี1.นี้อยู่ในท่ามกลาง
กรณีที่2. ผู้อ่านกระทู้เมื่ออ่านแล้วเป็นที่ไม่ชอบใจเพราะดูแล้วไร้สาระ แต่กลับไม่สังเกตุเห็นใจตัวเองขณะอารมณ์นั้น ว่ายินร้ายคือไม่ชอบ (เวทนา) ก็จะกลายเป็นไม่มีสาระเพราะไม่รู้ทันขณะอารมณ์นั้น เรียกไม่รู้เห็นตามความเป็นจริง วิปัสนาไม่เกิดขึ้น ขณะอารมณ์นั้น แล้วก็ใส่ซอสปรุงรสไปต่อ...

ไร้สาระจึงมีสาระ
มีสาระจึงไร้สาระ

สาระแนจัง...

คู่กรณี 1.1 ผู้อ่านกระทู้เมื่ออ่านแล้วเป็นที่ไม่ชอบใจเพราะดูแล้วไร้สาระ เป็นที่ไม่ถูกใจเพราะเห็นเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องตามตำราบ้าง ที่ตนพอเข้าใจ หรืออยากอ่านเพื่อหาความรู้ของสัจจะสมมุติ กรณีนี้ ก็จะเป็นที่เข้าใจของเปลือกก่อน

คู่กรณี2.2ผู้อ่านกระทู้เมื่ออ่านแล้วเป็นที่ชอบใจเพราะดูแล้วได้สาระ ตรงตามที่ตนศึกษาและหาความเข้าใจเพิ่มเติม ก็จะได้ความรู้ของสัจจะสมมุติ กรณีนี้ ก็จะเป็นเปลือกเหมือนกัน
จึงเรียก คู่หลังนี้ว่า ในเบื้องต้น

แต่จะได้อย่างไร ก็ต้องมีเปลือกกระพี้และแก่น รวมกัน จึงเรียกว่าต้นไม้ได้

 

ใครกันรู้..ใครกัน..ที่ไม่รู้
ใครกันอยู่..ใครกัน..ที่ห่างหาย
ใครกันเอ่ย..ใครกัน..เกิดแล้วตาย
ใครกันหนอ..ใครกัน..แล้วใครกัน..
ใครกันดิ้น..ใครกัน..ทยานดิ้น
ใครกันสิ้น..ใครกัน..พบสุขสันต์
ใครกันเฉย..ใครกัน..แล้วใครกัน
ใครกันนั่น..ใครกัน..เวียนแล้ววน..
...ก็ผู้ที่พิมนะครับ