จิตบังคับบัญชาได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้...จะอบรมจิตได้อย่างไร???

1.จิต มี มีรู้สึก แต่ใจ ไม่ถือ ไม่ยึด ใจรู้แล้วละวางออกได้เอง ด้วยสัมมาสติบริบูรณ์ = มีใจ

2.จิต ไม่มี ไม่รู้สึก เพราะวางใจ(ทิ้งไปแล้ว) พอไม่มีใจ ก็ไม่มีถือ ไม่มียึด = ไม่มีใจ

ทั้ง 2 กรณี ไม่เหมือนกัน เนาะ

 

เห็นตามความเป็นจริงได้ก่อนเมื่อเห็นความจริงทุกๆวัน ทุกเวลา ทุกขณะ เห็นว่าที่เห็นนั้นเป็นทุกข์ ใจก็วางเอง แต่ถ้ายังเห็นว่าเป็นความสุขใจจะวางได้อย่างไร เราต้องรู้ก่อนว่าเห็นความจริงหรือยังถ้ายังไม่เห็นความจริงก็ให้รู้ว่ายังไม่เห็นรู้แค่นี้ก่อน

 

เจ็บท้อง..

 

เมื่ออ่านเสร็จแล้วกลับมาคิดก็ให้รู้ว่าคิด ความคิดมีทั้งดีและไม่ดีก็ให้รู้ทัน เมื่อวางใจเป็นกลางได้อย่างที่ท่านบอกแม้แต่ความคิดก็ทำร้ายเราไม่ได้

 

ไปทำงานก่อนนะบุ๋ยๆ

 

"อย่าหลงผูกจิตติดกับความปภัสสร"

แต่ให้มีสติรู้เท่าทันเพราะในจิตปภัสสรก็ยังแปรปวนเปลี่ยนแปลงอยู่เป็นนิจ

แล้วจะพบ พุทธะอยู่ที่นั่นพุทธะ
ไม่ใช่ตนไม่ตัวของเรา



​

 

เราเข้าใจแบบนี้นะ
ของเรานะ ตามรู้ไป ดูจิตมันมีอาการตอบสนองอย่างไร

ลิ้นสัมผัส รู้รส
จิตรู้รส รู้ว่าหวาน
จิตรู้หวาน รู้ว่าจิตชอบ ไม่ชอบ
จิตรู้ชอบไม่ชอบ มีคิดอะไรต่อ ให้รู้ว่าคิด

ของเรา รู้ไม่ได้นานหรอก บางทีก็ไม่ได้ขนาดนี้ รู้สัมผัส แล้วหลงไปเลยก็มี
คิด รู้ว่าคิด แป๊บนึง ก็หลงไปอีกแระ

แต่ผลงานนั้นมี จากการรู้ตัว เจริญสตินี่แหละ
การรู้ตัว รู้สึกตัว จิตจะเกิดประกอบกับอาการจิต(เจตสิก) ทุกขณะจิต
ตอนที่ เรารู้ตัว จะเกิด เจตสิกสติ เกิดประกอบด้วยจิต เป็นกุศลจิต เรียกว่ามีสติ
ตอนที่ เราหลง ไม่รู้ตัว เผลอ ลืมตัว จะเกิดเจตสิกอื่นๆที่ไม่ใช่สติ เป็นอกุศลจิต
ทีนี้ ถ้าเรารู้ตัวบ่อยๆ เนืองๆ เท่ากับเรามี เจตสิกสติ กุศลจิต เกิดบ่อยๆ
พอเกิดเป็นนิสัย เกิดมากๆ จะเกิดเป็นพลังปัญญา ตอนนี้คิดว่าเป็นแบบนี้ นะ

พอสติเกิดมากๆ จนมีปัญญารู้ลงเป็นไตรลักษณ์ จิตจะเข้าใจความจริงเอง
หวานก็ไม่มีผลอะไรต่อจิต การรู้ ก็จะไม่เหมือนเดิม เพราะจิตมีปัญญา
ที่พูดนี้ยังทำไม่ได้นะ เพราะปัญญายังไม่เกิด ได้แค่ รู้

 

สาธุ ตรงประเด็น กลางแสกหน้าเลย

 

นอกจาก รู้ตัว มีสติ แล้ว นอกนั้นไม่มีอะไรที่ควรรู้

 

เอา คำหลวงปู่เทส สนับสนุนวิธีการตน
เอา คำหลวงตามหาบัว สนับสนุนวิธีการตน
เอาคำหลวงปู่ดูลย์สนับสนุน วิธีการตน
เอา คำพระพุทธองค์สนับสนุนวิธีการตน

เขาเรียกว่าขโมยธรรม
ธรรม มันต้องเกิดจากตน แล้ว ใช้วาทะตนในการแสดงธรรม
หลวงตามหาบัว ใช้วาทะตนแสดงธรรม ไม่ได้ใช้วาทะหลวงปู่มั่น
หลวงปู่เทสก์ใช้วาทะตนแสดงธรรม ไม่ได้ใช้ วาทะหลวงปู่มั่น
นายขันธ์ ใช้วาทะตนแสดงธรรม ไม่ได้ใช้วาทะหลวงตามหาบัว
หลวงปู่ดูลย์ใช้วาทะตนแสดงธรรมไม่ได้ใช้ วาทะหลวงปู่มั่น

ทีนี้ การที่จดจำมา มันก็ใช้วาทะคนอื่นแสดงธรรม แล้วก็เที่ยวหยิบวาทะคนนั้นคนนี้มารับรอง สัญญาของตน
แบบนี้ไม่ถูกต้อง

มันผิดไปหมด ที่คุยกันนั่น มันเพี้ยนไปหมด มันเอาหลักการคนอื่น มาจับรวมกับหลักการของตน อันเป็นการ เอาธรรมโลกธาตุมาอธิบาย ธรรมในกะลา เอามาเปรียบว่าเหมือนกัน

 

ชิเละ

 

ทุกอย่างอยู่ที่ใจ เเต่ที่ไม่กล้า เพราะยังคงคิดมาก

กลัวโดนคนอื่นวิจารณ์ กลัวโดนกล่าวว่า

เเต่สรุปสุดท้าย เราก็ไม่มีอะไรให้ต้องนำมาคิดให้อับอาย

อยากพูดก็พูด อยากคิดก็คิด คนที่สอน ไม่ใช่ผู้อื่น เเต่เป็น จิตตนเองผู้เดียว

 

เมื่อกินน้ำตาลแล้วหวานแล้วรู้ว่าเราชอบความหวานของน้ำตาลความชอบก็ดับตั้งแต่ที่เราเข้าไปรู้แล้วเพราะเรารู้ทันเค้า แล้วเมื่อรู้ทันว่าไม่ชอบก็ให้เอาความรู้สึกหวานนั้นหละเป็นอารมณ์ เมื่อรู้ว่ารสหวานจริงๆเป็นเช่นไรเมื่อจิตจำได้แล้วว่ารสหวานก็ไม่เที่ยงจิตเค้าจะค่อยๆละวางเองโดยเราไม่ต้องทำอะไรเลย (ถ้าขาดสติสิ่งที่พูดมาก็ทำไม่ได้เช่นกัน)

 

สาธุ

 

อยากจะทำอะไรก็ทำไป ไม่เห็นต้องเป็น ใคร

ไม่เห็นต้อง สำคัญ ไม่เห็นต้องยิ่งใหญ่

เราไม่ได้ มีอะไร คิดสำเหนียกตนว่า ต่ำ เพราะ จิตนั้นดูถูกตนเอง

เเต่จิตเเท้จริง บริสุทธิ์เเท้ เเม้ ชีวิตตนก็ไม่มีค่าที่จะครอบครอง

เมื่อไรยังคงตาม อาจารย์ ก็ยังคงเป็น ลูกศิษย์ ยังคงมีปัญญาเดียวกับครูบาอาจารย์

เเต่หาใช่ จิตอิสระที่ไร้พันธนาการอย่างสิ้นเชิง

เรียนเป็นเพื่อน เดินทางร่วมกัน เเต่เมื่อรู้จง เดินไปเอง

อย่า ทำตัวเป็น ของก๊อป เกรดเอ

เพราะ ของก๊อป ย่อมมีตำหนิ ให้คนหาข้อด้อย อยู่ร่ำไป

 

ความคิด ความเห็น ห้ามกันไม่ได้
คิดอย่างไรก็แสดงอย่างนั้น
รู้เพียง ชอบ หรือไม่ชอบ
ธรรมใดๆ ล้วนเป็นของกลาง มีแต่เรา ปรุงมันเข้าสู่ตัว แล้วยึดว่าเป็นของเราของเขา

 

เห็นสิ่งใด ดีมีประโยชน์ ก็น้อมมาศึกษา น้อมมารู้
ถ้าน้อมมายึด ก็กลายเป็น รู้มาก
ถ้าน้อมมารู้แล้วปรับปรุงตัวเอง ก็ได้เป็นสติปัญญา

 

คนบางคน ทำอะไร เพื่อสร้างกระเเสให้ตนเอง เพราะกลัวไม่ดังเท่าคนอื่น

เเต่คนบางคนอยากทำอะไร เพียงแค่รู้สึกมีความสุขที่ได้ทำ

นั้นคือ ธรรมชาติของจิต เมื่อไม่ถูกเปรียบทียบ

เมื่อไม่โดนดูถูก จากเจ้าของ จิตย่อมทำในสิ่งที่ตนเองมีความสุข

รักลูกให้ถูก รักจิตต้องดู

ดูเเลจิตดี เเล้วปัญญาย่อมเกิดเอง

มองคนอื่นให้น้อย มองตัวเองนานๆ

รักนะ จุ๊บๆ ดูเเล้วอย่าคิด คิดเมื่อไร นั้น จิต มิใช่ตนเอง

 

โลภ ในธรรม
โลภ ในกิเลสตัณหา ความสุขชั่วคราว
โลภ ในโลกธรรม

ขอเพียงเพียงรู้ตัว ว่าโลภ ก็มีสติปัญญาพาตัวพ้นจากโลภได้
ในวันข้างหน้าที่มีปัญญาช่วยตัวเองได้ ถ้าวันนี้ไม่รู้ วันหน้าไม่รู้ ปัญญาก็ไม่มีต่อไป

 

การแสดงออกนั้นแหละ ถูกแล้ว แต่ เมื่อกล้าแสดงออกก็ต้องกล้ารับ ความผิดพลาดของตนด้วย
และจะต้องกล้าที่จะ ทบทวนด้วยว่า สิ่งที่คนอื่นเขาแสดงความเห็นมาถูกไหม ถ้าเรายึดมั่นในความเห็นตนแบบไม่สนใจในธรรมของคนอื่น ก็กลายเป็นสุดโต่ง แต่ถ้าเชื่อคนอื่นไปเสียหมด ก็สุดโต่ง

ทีนี้ ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ การไม่กล้าแสดงออกหรือกล้าแสดงออก มันอยู่ที่ว่า กล้าแสดงออกนั้นถูกต้องหรือเปล่า คำว่าถูกต้องนี้ก็คือ ถูกต้องตามความจริงของธรรม ถูกต้องตามความจริงที่จะทำให้เกิดประโยชน์จริงๆ ไม่เช่นนั้นมันไม่ต่างอะไรกับ ขจร ที่นำเสนอวิธีการของตนโดยปราศจากการพิสูจน์
แนวทาง นั่งรู้ดูเฉยนี้ แย่ยิ่งกว่าขจร ตรงที่ว่า อ้างคำพระท่านนั้น ท่านนี้ เพื่อสนับสนุนหนทางของตน
ถ้า ตนเอง ปฏิบัติ ได้ดีแล้ว ก็เอาคำตนเอง มาอธิบาย มาโต้แย้งเลย
ทำตามพระพุทธองค์สิ ท่านท้าให้มาพิสูจน์ ให้ใครก็ได้มาพิสูจน์ ผมท้าให้คนมาพิสูจน์เช่นกัน และไม่เคย อ้างคำพระอาจารย์ มาเป็นพยานให้แนวทางของตนเองถูกต้อง

ในเมื่อ มีคำอธิบายอื่น ที่ทำให้ธรรมของตนเอง ตกไป แก้ต่างไม่ได้แล้ว เราก็ควรต้องยอมรับว่า ธรรมนั้นไม่ครอบ ยังมีข้อที่ไม่สมบูรณ์ ไม่ใช่เอา ศรัทธามาบังหน้าไม่ลืมหูลืมตา อ้างแต่ พระท่านอย่างนั้น พระท่านอย่างนี้

โมโห