จิตบังคับบัญชาได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้...จะอบรมจิตได้อย่างไร???

เร็ตติ้งดี ไม่มีตก คนล่ะทาเก็ท ไม่ได้มาเเข่งกับใคร

เหวี่ยงเเหไปเเล้ว ใครกลับมาได้ จะส่ง ยิง สันโดษ หนึ่ง ขึ้นสู่ จักรวาล

โอเค....ตามนั้น

 

ถ้าเปลี่นเป็นอิ่มแล้ว พอแล้วได้ไหม ถ้าเราหิวแล้วให้คนอื่นก่อนก็ต้องพิจณาเหตุอีกว่าเหมาะสมไหมที่จะให้ทั้งที่ท้องหิว

 

ลูกศิษย์คนหนึ่ง ก็พูดกับอาจารย์แบบนี้ จำไม่ได้ พระท่านจะโยนนาฬิกาให้ ไงนี่แหละ

 

นิวลง

 

ฟิ้ววววววววววววววววว.............................บึ้ม !!!

 

มาจากฟังซีดีเยอะ ก็เลยเหมือนจะได้ยินเนืองๆ เพราะจิตมันชอบตรงนี้
มันก็เลยแสดงให้ฟังเนืองๆ ไม่ได้คิดเป็นอื่นหรอกท่าน

 

รู้ถูก มันก็หายโง่ในตัวนั้น มันก็แจ่มขึ้นมา

รู้ผิดมันก็ คิดไป มันก็ไม่ฉลาดขึ้นมา เพราะมันคิดไป

พอไม่ฉลาดขึ้นมา มันก็งมอยู่อย่างเดิม ใครพูดอะไรมันก็ยังรู้อยู่อย่างนั้น นั่นแหละโง่อยู่

ธรรมอื่นๆ ไม่มีผุดขึ้นมาเลย มีแต่รู้อย่างนั้น

ธรรมนี้ คือ นิวรณ์ธรรม มันผุดให้ระลึกเห็นก็ไม่เห็น พอมันเห็นมันประจักษ์ มันก็จะแจ่มในเรื่องนั้น

ก็มีแต่ปากพูดรู้ๆ เป็นนกแก้วนกขุนทอง มันจะเรียกว่ารู้ได้อย่างไร

 

ก็ถูกเราถูกเค้ายังไม่เหมือนกันทั้งที่ถูกทั้งคู่ อยู่ที่ด้านไหน แล้วต่างคนก็บอกว่าของจริงทั้งคู่ คุณจินนี่ช่วยที่ แบกมาทีนะคำตอบ

 

นั่นไง มันมีชอบใจ มันเลยมา

ของจริง ถ้าเขาจะมา เขามาเอง โดยเราไม่ได้ชอบ

หากมีเราชอบ จะก่อน หรือ หลัง นั่นของลวง ติดกับ เกยน้ำตื้น

ของจริง นิ่งเป็นใบ้เสมอ แล้วมันถึงจะย้อนกลับมาดูว่า เป็นเพราะอะไร
ก็จะรู้ว่า ตะกี้เราเป็นกลางเพราะจิตมันมีปัญญา [ refer : คุณชมพู ]


สังเกตดีๆ ที่ว่า จิตมันชอบของเขา จริงๆมันมีเราเกิดก่อน มันบางมาก
ต้องสังเกตให้ทัน

 

แล้วหิวทุกวันไหมหละ ถ้าหิวทุกวันก็อิ่มทุกวัน เพราะคุณรักหนูทุกวันเลยไง

 

ก่อนอื่นต้องขอโทษนะครับเพราะเครื่องผมช้าเอามากๆ(เต่า)
ฉะนั้นบางครั้งก็ผ่านคำถามของบางท่านมาโดยไม่ตั้งใจครับ
(เปลี่ยนหน้าไปแล้ว) เล่นเนทองค์การฟรีสองช.ม.เท่านั้น

ครับคุณจินฯครับ ผมเห็นคุณชอบอ่านมหาจัตตารีสกสูตร ใ
ในพระสูตรนั้นก็บอกไว้นะครับว่า เริ่มจากสัมมาสมาธิก่อน

ทีนี่คุณถามผมว่าจะรู้ได้อย่างไรว่าเดินอยู่บนอริยมรรค
อันนี้ต้องขยายความเพิ่มเติมหน่อยนะครับ

องค์แห่งสมาธินั้นประกอบด้วย สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิเป็นสมาธิ
เรามาดูสัมมาวายามะก่อนนะครับ
เพียรไม่ให้อกุศลใหม่เกิดขึ้น
เพียรละอกุศลเก่าให้หมดไป
เพียรเจริญกุศลที่ยังไม่เกิดให้เกิดขึ้น
เพียรเจริญกุศลที่เกิดขึ้นแล้วให้ยิ่งๆขึ้นไป

ในขณะที่เราฝึกอานาปานสตินั้น
หมายถึงการดูลมเข้า-ออกณ.จุดลมกระทบ
ถ้าเราไม่มีสัมมาวายามะคอยประคองจิตให้อยู่ที่จุดลมกระทบแล้ว
จิตก็จะแลบออกสู่อารมณ์ต่างๆที่ประทับใจเราอยู่
การประคองจิตให้รู้อยู่ที่จุดลมกระทบนั้นเป็นการสร้างกุศลที่ยังไม่เกิดให้เกิดขึ้นครับ

ต้องขออภัยครับ เวลาหมด หมดเวลาครับ
ผมจะตอบใหม่ในภายหลังถ้ายังสงสัยอยู่ครับ


;aa24

 

ตราบใดยังมีกายอยู่ก็ต้องกิน ของทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติหิวก็กินอิ่มก็หยุด บ้านต้องดูแลทุกวันไหมมีฝุ่นทุกวัน ถ้าไม่กวาดฝุ่นก็เกาะนะ

 

ก็ยัง ไม่เข้าทางสายกลาง ไงล่ะท่าน เฉี่ยวไปเฉี่ยวมา
แค่รู้ว่าชอบใจ ไม่ชอบใจ ก็ยังยากอยู่เลยนะ เพราะหลงประจำ
รอวันที่จิตมีปัญญา ด้วยการปฏิบัติเจริญสติ รู้ชอบใจ ไม่ชอบใจ ไปก่อนอยู่เนี่ย

 

เรื่องความหนา ความบาง ขอบ หรือ เขต

แรกๆ ก็เห็นง่ายๆ ว่า อัตตา มันมีเขา มีเรา แต่พอภาวนาได้ชำนาญ
ขอบเขตนี่จะหายไป เริ่มไม่เห็นมีเขา มีเรา มีแต่ เรา กับ จิตเรา

พอภาวนาไปอีก จิตเราก็จะไม่มีขอบเขต กว้างไปหมด แต่มันเหมือน
มีอะไรไม่รู้กั้นอยู่ [ refer : คุณจีรพันธ์ : แต่ด้วยปัญญามาก จิตไว
มองไปเห็นมุมสงบมุมหนึ่งเข้า เลยเข้าไปหลบ ไม่ยอมออกมารู้ทุกข์ ]
สุดท้ายก็ต้องกลับมามีเชา มีเราเหมือนเดิม ( ยอมรับสัจจ การปรุงแต่งเสีย )
แล้วยกเรื่องไม่มีเขา ไม่มีเราเป็นเรื่องทัศนะ

ขอบเขตที่ไม่เห็น แต่รู้อยู่ว่ามันมีอะไรกั้น(อวิชชา) ก็เพราะยัง
ไม่แจ้งในทุกข์ รู้ทุกข์ยังไม่พอ พอรู้ทุกข์พอ มันก็เกิดแรงดีด
พระกระโดดกำแพง แหวกอาสวะออกไปได้ แต่ข้ามไปอีกฝั่ง
หรือแค่เห็นอีกฝั่ง แล้วตกปุ๊ ที่เดิม อันนั้นแล้วแต่ วาสนา บารมี
ที่ทำมาถึงพร้อมหรือเปล่า

 

เอาชอบกับไม่ชอบมารวมกันแล้วหารด้วย 2 ได้ไหมน่าอาจารย์ขาช่วยหนูที

 

ก็แบบนั้นแหละ แล้วจะเห็นว่า ชอบใจ ไม่ชอบใจ มันมีหลายระดับ

มันทำแบบว่า ไร้ตัวตน ก็ได้ อันนี้แสบ คงไม่ต้องอธิบายอ้างอิง
ชื่อใครนะ

 

การวางกิเลสเราควรวางที่ใจหรือวางที่ก่อนกเลสจะเข้าถึงไจ กิเลสอยู่ที่คิดหรือกิเลสอยู่ที่ใจ ใจจะปลาสสะจากกิเลสหรือไม่มีเหตุแห่งกิเลสเข้าถึงใจ

 

บุ๋ยๆ

 

กิเลส หากมันเกิด มันก็แปลว่า มันมีเหตไปกระทบแล้ว กิเลสจึงปรากฏ
เป็นสังขารธรรม จิตเราจึงอาศัยสังขารแล้วก็รู้เข้า พูดง่ายๆ กิเลสเป็นวิบาก
ที่เกิดขึ้นไปแล้ว

หากคุณบอกว่า จะละกิเลส มันเลยเป็นเรื่องที่ ไฟมันไหม้ไปแล้ว แล้วพี่จะ
ไปดับไฟ ไฟมันก็ต้องดับ แต่มันดับไม่จริง ไปเล่นดับไฟ เล่นมากๆ ก็โง่
เกิดอัตตาคิดว่า กูเก่ง ดับไฟได้ขึ้นมา

แต่ก็รู้ๆกันว่า มันเป็นเรื่องของเชื้อ ที่ทำให้เกิดสังขาร ซึ่งก็คือ อวิชชา

ดังนั้น จะจับโจร ก็ต้องไปจับที่หัวหน้าโจร อันนี้ก็ไปอ่านที่ หลวงตา
มหาบัวกล่าวไว้อีกทีละกาน แล้วอ่านให้ดีๆนะ อวิชชา นั้นแท้จริงก็
ไม่มี ทำไมพระท่านจึงกล่าวอย่างนั้น ทั้งๆที่ชักชวนให้ไปจับหัวหน้าโจร
อยู่หยกๆ

อวิชชารวมตัว ปกปิดจิตแท้ธรรมแท้

 

ไปก่อนนะขอบคุณทุกท่านที่ให้ปัญญา