จิตบังคับบัญชาได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้...จะอบรมจิตได้อย่างไร???

ไม่รู้เหมือนกัน เกินฐานะ
นึกถึงกระทู้ อวิชชารวมตัว ปกปิดจิตแท้ธรรมแท้
โดย หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
คัดมาให้อ่านบางส่วน
อวิชชา นี้เองที่ปกปิดจิตแท้ธรรมแท้เรื่อยมา จึงไม่เห็นความอัศจรรย์ในหลักธรรมชาติของจิตอันแท้จริง ผู้ปฏิบัติดำเนินมาถึงขั้นหลุมพรางตาจึงหลงยึดว่าเป็นของอัศจรรย์ไปเสีย จึงมารักสงวนหึงหวงไว้ มาเข้าใจว่าเป็นเราเป็นของเรา จิตเราสว่างไสว จิตเรามีความองอาจกล้าหาญ จิตเราเป็นสุข จิตเรานี้รู้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ธรรมชาติอันนี้ไม่รู้ตัวเอง ท่านเรียกว่าอวิชชาแท้ พอกลับมารู้อันนี้ๆ ก็สลายไป พออันนี้สลายไปแล้วก็เหมือนกับเปิดฝาหม้อขึ้นมานั่นเอง มีอะไรอยู่ในนั้นก็เห็นหมดอวิชชานี้เท่านั้นปิดไว้
อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่ http://palungjit.org/showthread.php?t=171634

 

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ วิษณุ12
ท่านธรรมภูติครับ ผู้ทีได้สมาบัติ8 นี่ จิตสงบตั้งมั่นหรือเปล่าครับ??
ผู้ที่ ได้อุปจาระสมาธิ อัปนาสมาธิ นี่ จิตสงบไหมครับ ตั่งมั่นไหมครับ??
</TD></TR></TBODY></TABLE>ธรรมภูต...ครับ ตั้งมั่นครับ แต่สมาบัติ๘ที่จอมศาสดาเคยฝึกฝนมาก่อนนั้น
พระองค์ได้ทรงปฏิเสธไปแล้วว่าไม่ใช่ทางพ้นทุกข์
เนื่องจากยังต้องยึดอารมณ์รูปฌานและอรูปฌานอย่างเหนียวแน่น
เกรงว่าอารมณ์นั้นจะเสื่อมคลาย(ยังมีความหวั่นไหวอยู่ลึกๆ)ครับ

จึงได้ออกมาจากสำนักอาจารย์เพื่อมาค้นหาอมตะธรรมด้วยพระองค์เอง
เมื่อทรงพบสัมมาสมาธิ(ในอริยมรรค) เป็นสมาธิที่ปล่อยวางอารมณ์อย่างสิ้นเชิงแล้ว
จึงได้รู้เห็นตามความเป็นจริงและทรงกล่าวไว้ว่า
อมตะธรรมอันทรงตรัสรู้เองนั้น พระองค์ทรงไม่เคยได้ยินได้ฟังจากที่ไหนมาก่อนเลยครับ
เป็นฌานที่ทำให้เกิดญาณปัญญาขึ้นได้
มีปัญญาปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นในอุปทานขันธ์๕ได้อย่างสิ้นเชิงครับ

ส่วน อุปจาระสมาธิ อัปนาสมาธิ จิตสงบตั้งมั่นเช่นกัน
ต่างกันแต่ระดับความสงบตั้งมั่นและความหวั่นไหวมากน้อยกว่ากันครับ

คุณเคยทำได้ระดับไหนหละครับ บอกวิธีด้วยนะครับ???

อ้างอิง
<TABLE class=MsoNormalTable style="WIDTH: 100%; mso-cellspacing: 0cm; mso-padding-alt: 3.6pt 3.6pt 3.6pt 3.6pt" cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR style="mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-lastrow: yes"><TD style="BORDER-RIGHT: #ece9d8 1pt inset; PADDING-RIGHT: 3.6pt; BORDER-TOP: #ece9d8 1pt inset; PADDING-LEFT: 3.6pt; BACKGROUND: #f7f3f7; PADDING-BOTTOM: 3.6pt; BORDER-LEFT: #ece9d8 1pt inset; PADDING-TOP: 3.6pt; BORDER-BOTTOM: #ece9d8 1pt inset; mso-border-alt: inset windowtext .5pt">วิษณู12<O<?xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" /><v:shapetype id=_x0000_t75 path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f" oreferrelative="t" o:spt="75" coordsize="21600,21600"> <v:stroke joinstyle="miter"></v:stroke><v:formulas><v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"></v:f><v:f eqn="sum @0 1 0"></v:f><v:f eqn="sum 0 0 @1"></v:f><v:f eqn="prod @2 1 2"></v:f><v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"></v:f><v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"></v:f><v:f eqn="sum @0 0 1"></v:f><v:f eqn="prod @6 1 2"></v:f><v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"></v:f><v:f eqn="sum @8 21600 0"></v:f><v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"></v:f><v:f eqn="sum @10 21600 0"></v:f></v:formulas><vath o:connecttype="rect" gradientshapeok="t" o:extrusionok="f"></vath><?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"></o:lock></v:shapetype><v:shape id=_x0000_i1025 style="WIDTH: 14.4pt; HEIGHT: 14.4pt" alt="" type="#_x0000_t75"><v:imagedata src="file:///C:\DOCUME~1\wiszign9\LOCALS~1\Temp\msohtml1\07\clip_image001.gif" o:href="http://palungjit.org/images/smilies/tongue-smile.gif"></v:imagedata></v:shape></O<v:shape id=_x0000_i1026 style="WIDTH: 14.4pt; HEIGHT: 14.4pt" alt="" type="#_x0000_t75"> <v:imagedata src="file:///C:\DOCUME~1\wiszign9\LOCALS~1\Temp\msohtml1\07\clip_image001.gif" o:href="http://palungjit.org/images/smilies/tongue-smile.gif"></v:imagedata></v:shape>
ผมเข้าใจสติ มี 3อย่าง
1. สติที่ประกอบด้วยกุศล
2. สติที่ประกอบด้วย อกุศล
3. สติที่ประกอบด้วยปัญญา
สติ ที่ 1 และ 2 โดยความเข้าใจ เมื่อยังไม่มีพระพุทธเจ้ามาสอน
สติ ที่3 เข้าใจเมื่อมีพระพุทธเจ้ามาสอน
สติ ที่ประกอบด้วยปัญญา จึงเป็นสติที่น้อมไปเพื่อมรรคผลนิพพาน <o></o>
</TD></TR></TBODY></TABLE>
ธรรมภูต...ที่คุณเข้าใจ๓อย่างนั้น ยังไม่ถูกต้องนักครับ
เป็นเพียงความตั้งใจหรือที่คนในโลกเรียกว่า

 

รู้แต่ว่าต้องเอาตัณหาดับตัณหา ^-^

 

เอาความอยากให้ทุกข์มันดับ อาศัยความอยากนั่น เพียรให้ทุกข์ดับสิ้น ^-^

 

อาศัย กิเลสตัณหา เพื่อ รู้ทุกข์

รู้ ทุกข์ เพื่อ ละ เหตุแห่ง ทุกข์

ปล. อวิชชา ของเรา อยากแสดงตัวมั่ง

 

ใช่แล้ว ต้องเห็นทุกข์ ให้ได้เสียก่อน ถ้าไม่เห็นทุกข์ ก็เรียกได้เต็มปากว่า อวิชชามันบัง ^-^

 

เมื่อได้ยินได้ฟังมาว่า คนนั้นบรรลุธรรมโสดาบ้าง สกิทาคามีบ้าง อนาคามีบ้าง อรหันต์บ้าง ที่ภูเขาบ้าง ในถ้ำบ้าง เรือนร้างบ้าน ในป่าช้าบ้าง ไต้ต้นไม้บ้าง ก็มีมานะ อาศัยตัณหาความทยานอยาก อยากบรรลุอย่างเค้าบ้าง อาศัยตัณหาละตัณหา เมื่อได้บรรลุ ตัณหานั้นก็ดับตรงนั้นเองjinny95

สาธุ ๆ jinny95 อาจารย์มาขยายให้เรา
เราไม่มีใครยกขึ้น เราก็ยกตัวเองขึ้นก่อน

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 3 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิษณุ12, sriaraya5 </TD></TR></TBODY></TABLE>
สวัสดีครับท่านศรีฯ นอนดึกตามเคยนะครับ

 

กิเลส คือ มลทินโทษ เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า สัญโยชน์ธรรม
ซึ่งมัดรึงตรึงตราจิตให้เสียความบริสุทธิ์ เกิดเป็นความเศร้าหมอง ให้เสียคุณภาพนั้น
แจกไว้ปรากฏเป็น ๑๐ ประการ คือ
สกฺกายทิฏฐิ วิจิกิจฺฉา สีลพตฺตปรามาส กามราคะ พยาปาทะ
รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทฺธจฺจะ อวิชชา ดังนี้

(smile)

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ วิษณุ12
ถามท่านธรรมะสวนังครับ ตกลง อวิชา (มูลเหตุ) เป็นตัวเดียวกันกับกิเลสใช่ไหมครับใช่ไหมครับ ??
</TD></TR></TBODY></TABLE>
กิเลส คือ มลทินโทษ เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า สัญโยชน์ธรรม
ซึ่งมัดรึงตรึงตราจิตให้เสียความบริสุทธิ์ เกิดเป็นความเศร้าหมอง ให้เสียคุณภาพนั้น
แจกไว้ปรากฏเป็น ๑๐ ประการ คือ
สกฺกายทิฏฐิ วิจิกิจฺฉา สีลพตฺตปรามาส กามราคะ พยาปาทะ
รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทฺธจฺจะ อวิชชา ดังนี้

ขอบคุณนะครับ ตอบได้ตรงคำถามจริงๆครับ

 

ตามภาษาคนรู้น้อย ถ้อยศึกษา ขออภัยไม่ว่ากัน 55+

แล้วตรงกับคำตอบที่ท่านต้องการมั๊ยล่ะคะ...

 

ถามท่านธรรมะสวนังครับ ตกลง อวิชา (มูลเหตุ) เป็นตัวเดียวกันกับกิเลสใช่ไหมครับใช่ไหมครับ ??

ความคิดเห็น....คำตอบ น่าจะเป็น ใช่ กับ ไม่ใช่ ที่ถามไปนะครับ เห็นท่าน ยกคำตอบมา ผมเลยงงนะครับ จึงได้ถามไป
ยังไง ก็ขอบคุณนะครับ อุส่า ตอบให้..

 

คนขายขนมชั้น ที่ได้แต่รับมาขาย ไม่ได้ทำขึ้นเอง พอลูกค้าถามว่า ทำอย่างไรเหรอจึง อร่อยแบบนี้ แต่กลับตอบไม่ได้ ...

 

อารายกันเหยอออ เล่นขายขนมกันหรอ อิอิ มั่งดิ มั่งดิ อิอิ

 

ตัวอย่างของผู้ปฏิบัติน้อย รอบรู้แต่ตำรา แต่มิอาจเข้าถึงได้ด้วยใจ
การอธิบายก็ติดๆ ขัดๆ ขาดๆ เกินๆ เป็นธรรมดา
หากเข้าใจได้ด้วยตนเอง การอธิบายก็ชัดเจน ชี้ได้ว่ามีลำดับขั้นตอนอย่างไร มีประสบการณ์เล่าสู่กันฟังได้
ขนมที่ทำขึ้นเอง นอกจากจะสะอาดมั่นใจแล้ว ยังภูมิใจและเข้าใจในศาสตร์ของการทำขนมนั้นด้วย
หากรับมาขายต่อ มันก็เป็นได้เพียงเทเลโข่งดีๆเครื่องหนึ่งเท่านั้น...

 

แหม..ท่านเทพ ชอบรับมาขาย หรือชอบทำเองแล้วมาขายล่ะครับ

 

ทำเองแล้วมาขายดีกว่าครับ ตอบได้เต็มปากเต็มคำเวลามีคนถาม อิอิ

 

ทำไงได้ท่านวิษณุ เราเป็นโพธิรุ่นพี่ ก็ต้องเสียสละ
ความสุขส่วนตัวเข้ามาดู ความเป็นไปในศาสนาพระศาสดาโคตมะเพื่อให้มีความเรียบร้อยสวยงาม ในทางธรรม

 

ครับก่อนอธิบายอะไร ผมขอท้าวความหน่อยนะครับ
คุณพูดว่า นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง
ผมก็รับว่ามีในพระสูตร ขณะเดียวกันผมก็ยกพระสูตรอีกบทขึ้นมาเทียบเคียงว่า
นิพพานสูญอย่างยิ่ง สุขก็ไม่เอา ทุกข์ก็ไม่เอา
พุทธพจน์ทั้งสองบทขัดกันมั้ยครับ???
และถามต่อว่าสุข กับ สุขยิ่ง ต่างกันอย่างไร???

คุณกลับมาให้ผมอธิบายเรื่องรสหวาน ผมก็เปรียบเทียบไปแล้ว
ส่วนความหมายของรสหวานนั้นคนทั้งโลกเข้าใจตรงกันหมดนะครับ

งั้นผมขอให้คุณ ช่วยอธิบายหน่อย รสอร่อย เป็นอย่างไร???

;aa24

 

ดีครับที่เตือนผมจะได้ระมัดระวังให้มากยิ่งขึ้น อันนี้ผมพลาดไปเองครับ
แต่เมื่อได้หวนระลึกดูแล้ว เพราะถูกเร่งรัดว่าเลยเวลามามากแล้ว
จึงทำรีบไปหน่อยจึงได้เขียนออกมาลักษณะนั้น

เนื่องจากว่าผมได้พิจารณาแล้วที่คุณพูดมานั้นมันกำกวมนะครับ เพราะคุณตอบว่า