ความจริงวันนี้(เรียนเชิญพระอริยมาตอบกระทู้นี้นะขอรับ)

ทำให้เขาเป็นยังงี้ โดนจิกหัวใช้ ยังไง ต้องยอม เขา เนอะ นิวอน เนอะ

เรา ก็ดู ละคร เค้า ละกัน รู้ มาก เด๋ว เค้า ก็ ว่า เอาอีก หา ว่า ไม่เก็ต ซะ งั้น

 

to2504

 

ตอบเก่ง

เมื่อย้อนกลับไปสู่ธรรมะ แห่งพระพุทธองค์ รู้จักจักรวาลไปใย
ขณะเรายังไม่รู้จักตน สาธุ...

 

ไม่มีอะไรหรอก เค เขาไม่ได้สั่งอะไรกันหรอก

เพียงแต่น้าขี้โม้คิดว่าเราพูดถึงอะไรสักอย่างที่ต้องใช้ อยาก เพื่อให้ได้มา
เขาก็เลยชิงกล่าว เพื่อว่าแทงหวย แต่ไม่รู้ว่า จริงเขากำลังชี้ตัวอยาก
หรือกำลังบอกว่า ไม่อยาก

ของบางอย่าง ไม่อยาก มันก็รู้ของมันเอง ถ้าบริสุทธิพอ

และเพราะไม่มุ่ง ก็เลยไม่แคบ พอไม่แคบ มันก็กว้าง

กว้างมากๆ ก็เป็นแบบ เค ......

 

แม๋ ชม มาได้ เรา ยิ่ง บ้า ยอ อยู่ นะ

รู้จัก ตนเอง ก็ รู้จัก จักรวาล

ตนเองมีสภาวะใด ก็ รู้จัก สัมผัส จักรวาล ได้ เท่านั้น

ระดับ อจินไตย ต้องบำเพ็ญบารมี แบบ พระพุทธองค์

 

ใจเธอเองคือผู้เดียวที่รู้คำตอบอยู่ในส่วนลึก

 

สภาวะ ภูมิธรรมของ ปุถุชน ก็ สัมผัส ธรรมชาติ ได้ตามภูมิ ที่ตนมี

พอใจน้อย ก็ ไม่ต้องเสียเวลามาก ก็จบเร็ว

พอใจจะทำมากๆ ก็ ไม่อยู่กับกาลเวลา มีแต่ปัจจุบัน บำเพ็ญไป

คนที่ คิดสั้น เห็นขอบกะลา แล้ว คิด ว่า ขอบฟ้า

มีสภาวะ ยังไม่พ้น ปุถุชน แต่ สู่รู้ ว่า บรรลุธรรมแล้ว ย่อมไม่เคย สัมผัสของจริง

สิ้นคิด คนเดียวยังไม่พอ ยังหาคนมาร่วมสิ้นคิด อีก ก็เลย เป็น ดังที่เห็น

เป็นดังว่า รู้ แต่ ไม่พ้น แล้วยัง ทิ้งเรือนตน อยู่ กับ ความไม่มี แต่ มันไม่ใช่ ยังงั้น

 

เรารู้อยู่ในภูมิ ปุถุชน เท่านั้น

ลึกกว่า นั้น เราไม่รู้ แต่เรารู้ ว่า ที่บางคนรู้ มันไม่ใช่

เพราะ อะไร เรา ก็ ไม่ รู้ (เหมือนกัน)

 

ช่ายเลย เด็กโชวพาวววว พูดได้ถูกต้อง

นะเอย นะเอย

 

อย่าเป็นมากกว่าปุถุชนถ้าเป็นได้แค่คนธรรมดา
อย่าได้คิดอยู่เหนือพระอริยะ เมื่อพระอริยะไม่สามารถเป็นคุณได้ที่อย่างที่คุณอยากได้เป็น

 

ตรงนี้มีหลักพิจารณาตนไ้ว้ง่าย ๆ เลย คือ ถามตัวเองว่าสุขแท้เป็นอย่างไร สุขที่เราไขว่คว้าเป็นอย่างไร สุขที่เราว่ามันที่สุดแล้วเป็นอย่างไร สุขที่ไม่มีอะไรเหนือกว่าแล้วเป็นอย่างไร

ถ้าตอบได้ ก็พอจะมีเป้าหมาย รู้จักคำว่า "พอ" ที่จะหักกงล้อสงสารวัฏได้

แต่ถ้ายังเลื่อนลอย ยังไม่รู้ ยังไม่ทราบอนาคต ยังกังวลกลับวันข้างหน้า ยังกลัวตาย ก็เห็นที่ควรพิจารณาเพิ่มเติม โปรดอย่าลืมว่า ยิ่งละเอียด มันก็ยิ่งเห็นทุกข์มากขึ้น

พูดเองยังงงเองเลย ว่าจะสื่ออะไร ^-^

 

คนที่ รู้ ว่า ยังไม่ใช่ ก็ จะเดิน ต่อไป เพื่อ จะ รู้ จริง

แต่คนที่หลงว่า รู้ ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่ ก็ จะหยุด เดิน นอน รอ ความตาย อยู่ที่ภูมินั้น

จึงเรียกว่า พ่าย แพ้ ปราชัย ใน ศึก ล้างภพ ล้าง ชาติ เพื่อหลุดพ้นทุกข์ ก็ มีแค่นั้น

บางคน หลงผิด มาชวนคนอื่น หยุดเดิน อีกด้วย ก็ ไม่รู้ตัว ซักที ว่าที่รู้ ที่เห็น มันไม่ใช่..

ปล.เฉพาะ ปุถุชน เท่านั้น พระอริยะที่รู้แจ้งเห็นจริง ด้วย ญาณทัสนะ ก็ย่อมรู้แล้ว ประจักษ์แจ้งในความจริง

ปล.2 เมื่อถึงภูมิพระอริยะ แล้ว ย่อมพ้น อบาย แน่นอนแล้ว มีแต่ ขึ้น ไม่มี ลง
ก็ย่อมประเสริฐสุด แต่ปุถุชน นะ ... ตกได้เสมอ

 

ผู้ที่เดินทางเข้าไปข้างในใจย่อมมองเห็นหนทางที่ถูกต้องว่านิพพานคืออะไร ต่อให้มีคนพยายามทำให้สัจธรรมที่แท้จริงบิดเบือนขนาดไหนก็ตาม
ผู้ที่รักผู้อื่นได้เช่นเดียวกับรักตัวเองอย่างแท้จริง ย่อมถึงพระนิพพาน แม้มีสัจธรรมที่คนพยายามทำให้บิดเบือน หรือมีฟากฟ้า ผืนน้ำมาขวางก็ไม่อาจกั้นให้คนๆนั้นสำเร็จมรรคผลได้หรอกครับ
ผู้ที่พยายามใช้วาจาของตนทำร้ายและผู้อื่นต่างหากคือผู้ที่ดวงจิตไม่บริสุทธิ์จะไม่สามารถมองเห็นความเป็นจริงได้เลย เพราะความคิดภายในใจของคุณไม่กลับคืนดั่งความบริสุทธิ์แห่งต้นกำเนิด

 

กลัวตายไหม กลัวว่าหลังจากตายจะไปโผล่ที่ไหนไหม กลัวถ้าตายแล้วจะดับสูญไหม ^-^

 

อืม....เด็กโชวพาวก็กล่าวได้ดีนะ ที่ว่า ผืนน้ำไม่อาจขวางกั้นคนสำเร็จ

ที่นี้ มันขาดอยู่ประเด็นที่ว่า

ถ้าหาก คนที่ใช้ปัญญาขบคิด เปรียบเทียบ นิพพาน นั้น อันนี้คือพวกถอย
หลัง ถอยห่างจากความสำเร็จ เมื่อถอยห่าง น้ำตรงหน้าก็ไร้ความหมาย

แต่ถ้า คนที่ใช้การปฏิบัติจริง ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ นิพพานจะอยู่ข้างหน้า
น้ำที่ขวางกั้นนั้น อย่างน้อยต้องได้ลุยลงไป จนข้ามฝั่ง

แต่ถ้า กำลังลุย แล้วแอบทำความสงบ รักสงบอยู่กลางลำน้ำ มันก็เย็นสบาย
แบบนี้น้ำก็ไม่ได้ขวาง พอเพราะใจที่อยู่ในน้ำ เรียกว่า พักอยู่

คุณโชวพาว เห็นนิพพานในแบบไหนหละ เห็นอริยะของเด็กโชวพาว
เขาทำกริยาไหนกันอยู่...?

 

เฉย เฉย ไม่เห็น จี๊ด เลย ^-^

 

การมีจิตใจข้องความกลัวในฐานะความเป็นไปของผู้อื่น อันนี้คือ กริยาจิตของ เปรตานัง

 

ถ้าต้องลุยเข้าไปในน้ำแล้วเสียชีวิตแต่เข้าใจสิ่งที่จริงแท้ในความรู้สึกก่อนตายก็ไม่เสียดาย แต่ถ้าหากไม่ได้ทำสิ่งที่ตั้งใจแล้วอยู่ไปวันๆจนตายมันจะมีความหมายอะไร หากคุณใช้ชีวิตไปวันๆแล้วมองไม่เห็นชีวิต ผู้ที่ใช้ชีวิตอย่างที่ควรจะใช้แล้วตายก่อนวัยควร ย่อมดีกว่าผู้ที่มีชีวิตไปวันๆจนอายุยืนแล้วตายอย่างมองไม่เห็นความหมายแห่งชีวิต
(ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่านิพพานเป็นแบบไหน)

 

การที่กล่าวอะไรออกไป เหมือนพ้น แต่ไม่พ้นจากการถามคน
อื่นว่าเชื่อตนไหม อันนี้ก็ กริยาจิตของ เปรตานัง

 

มีความกล้าหาญมากที่กล่าวว่า ไม่รู้นิพพาน

ตรงที่ว่า รู้จุดยืนที่ให้คุณค่ากับชีวิตโดยให้มีผลต่อผู้อื่น อันนี้ต้องแยกประเด็น

ถ้า เป็นการเห็นว่า เขาต่ำต้อย เราเข้าเสริม อันนี้ไม่ถูก

ถ้า เป็นการเห็นว่า เขาแค่ไม่รู้ เราเข้าเสริม อันนี้ใกล้เคียง