♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

คติธรรมคำสอนของ- ท่านพระอาจารย์มั่นภูริทัตโต
คัดลอกจาก: เข็ญใจสู่ธรรม(คัดจากจากหนังสือขันธวิมุติสมังคีธรรม​

การตำหนิติเตียนผู้อื่นถึงเขาจะผิดจริงก็เป็นการก่อกวนจิตใจตนเองให้ขุ่นมัวไปด้วย
ความเดือดร้อนวุ่นวายใจที่คิดตำหนิผู้อื่นจนไม่เป็นสุขนั้นนักปราชญ์ถือเป็นความผิดแลบาปกรรมไม่มีดีเลยจะเป็นโทษให้ท่านได้สิ่งไม่พึงปราถนามาทรมานอย่างไม่คาดฝัน
การกล่าวโทษผู้อื่นโดยขาดการไตร่ตรองเป็นการสั่งสมโทษและบาปใส่ตนให้ได้รับความทุกข์จึงควรสังเวชต่อความผิดของตนงดความเห็นที่เป็นบาปภัยแก่ตนเสียความทุกข์เป็นของน่าเกลียดน่ากลัวแต่สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ทำไมพอใจสร้างขึ้นเอง
http://www.dharma-gateway.com/monk/monk-main-page.htm
.................................................................................
ติเตียนผู้อื่นให้ร้าย..........ร้ายสนอง กวนจิต
สั่งสมโทษบาปสู่จิต.........เหตุทุกข์
ถึงเขาผิดจริงงดติ...........ให้ร้าย
เพราะร้ายสนองกลับทุกข์...ทรมาน สร้างเอง
.......................................................

 

ยามเย็น เยื้องย่าง เยาะย้าย
กรีดกราย เกี่ยวเกาะ กุมกัน
แสงส่อง เสาะสุข สบสรรค์
เจ้าจันทร์ แจ่มจ้า จ่างใจ..

 

ช่วงเช้า....ช่วงชิง....ช่างชั่ว...
รีบเร่ง......ร้อนเร่า....รัวรัว......
แมร่งมัว....เมามัน.....เมามึน.....
สงบ........สบาย......สะดวก...
ละเลย......ลนลน.....ลวกลวก...
เอยอ้วก....อกเอียน...อืดเอย....

 

สายธารารินไหลระเรื่อยรื่น
บ้างเป็นคลื่นบ้างกระเซ็นอยู่เป็นสาย
บ้างหมุนวนดลเป็นเกลียวคดเคี้ยวกลาย
บ้างผ่อนคลายนิ่งสงบจบนิรันดร์

สายระวีทาบทาพาแสงส่อง
มาตกต้องยังท้องน้ำระยับผัน
แลเป็นริ้วทิวทองรับประดับกัน
ดุจดั่งอัญมณีที่น่ายล

พิศภูผาก็สูงเด่นเป็นตระหง่าน
แผ่ไพศาลด้วยอรัญญาป่าไพรสนฑ์
แลเป็นทุ่งทิวเขียวเลี้ยววกวน
ยิ่งช่วยดลความชุ่มชื่นรื่นฤทัย

ยามพระพายพัดโชยพริ้วระริ้วผ่าน
ให้รู้สึกซาบซ่านสะท้านไหว
แ้ม้ยังเห็นแสงทองผ่องอำไพ
แต่ก็ใกล้ซึ่งทิวาราตรีกาล

ธรรมชาติสรรสร้างอย่างวิจิตร
ประดุจดั่งนฤมิตรประดิษฐาน
ทั้งก่อเกิดประโยชน์โชติตระการ
แต่มนุษย์สาทานเฝ้าทำลาย..........


ปล.ขอบคุณ คุณkhunkik สำหรับภาพสวยๆ
ขอบคุณบทกลอนจากพี่ต้นสักใหญ่จุดประกายให้อยากแต่งกลอนบทนี้ขึ้นมาค่ะ


ปล.2 เวฯไม่ได้เข้ามาแต่งกลอนหลายวัน มีใครคิดถึงบ้างมั้ยเอ่ย..อิอิ

 

ช่างอึดอัดจริงแท้หนอเรา
อยู่ใต้ร่มเงาเมืองใหญ่
ช่างขัดสนหนทางร่ำไป
มองทางไหนมีแต่มืดมน

ด้วยความจนยากต่างเกิด
กำเนิดเกิดกายต่างถิ่น
ต้องเร่งต้องรีบหากิน
ต้องดิ้นต้องรนพ้นไป

เกิดมาก็มาตัวเปล่า
ยูกเหย้าไม่มีอาศัย
พ่อแม่ปู่ย่าพาไป
อาศัยวัดใหญ่ใช้นอน

ได้เรียนได้ร่ำคำสอน
ก็ตอนลุล่วงเสร็จงาน
อยู่วัดต้องเก็บกวาดลาน
อีกงานอื่นอื่นมากมี

เฝ้ามองเฝ้าเมียงออกนอก
เฝ้าบอกตัวเองพันหน
เกิดมาแล้วต้องอดทน
ดิ้นรนต่อไปนะเรา

เมื่อไรถึงวันหลุดพ้น
เมื่อค้นเพื่อหาทางออก
ไม่คิดส่งใจออกนอก
ทางออกอยู่ในตัวเรา

เกิดมาเอาธรรมนำทาง
พบทางสว่างกลางใจ
ไม่รีบไม่เร่งรุดไป
เส้นชัยคงอีกไม่นาน..

 

โอ้ว่าอึดอัดใจอะไรหนา
อดทนหน่อยนะพี่ยาอย่าสงสัย
แม้จะอยู่ภายใต้เงาของเมืองใหญ่
แต่หัวใจก็ยังใฝ่ซึ่งพระธรรม

แม้จะเกิดมาตามความจนยาก
ก็ใช่หากแม้นว่าดูน่าขำ
หากจิตใจใฝ่ถึงคุณธรรม
ก็สูงล้ำเกินชาติเกิดกำเนิดกาย

แม้เกิดมาตัวคนเดียวให้เปลี่ยวเปล่า
ก็ใช่ปราศจากเผ่าพงศ์วงศ์สาย
แม้ไม่มีเหย้าเรือนอย่าเคลื่อนคลาย
ได้อาศัยอยู่กับวัดก็แสนดี

ได้ฝนฝึกศึกษาได้เรียนรู้
เนื่องจากวัดย่อมมีครูอยู่ทุกที่
แม้จะต้องกรำงานบ้างตามวิธี
ก็ถือเป็นการใช้หนี้สังฆาราม

ที่พี่เฝ้ามองเมียงเลี่ยงออกนอก
เพื่อจะหาคำตอบทุกคำถาม
พี่ก็ได้คำตอบแล้วทุกยาม
นั่นคือความมานะและอดทน


สักวันหนึ่งก็จะถึงซึ่งที่หมาย
ดังที่ฝันเอาไว้ทุกแห่งหน
ก็ด้วยความมานะและอดทน
ย่อมพาตนถึงฝั่งฝันนั้นไม่ไกล

จงใช้ธรรมนำทางกระจ่างส่อง
เป็นครรลองครองชีวิตพิสมัย
จะพบความสุขสงบทั้งกายใจ
เมื่อก้าวไปในเส้นทางแห่งความดี



ปล. ขอบคุณบทกลอนของพี่ต้นสักใหญ่ที่ทำให้เวฯ แต่งบทกลอนบทนี้ขึ้นมา

 

โพสไว้กระทู้โน้น...เอามาแปะกระทู้นี้...อิสระไม่เกี่ยวใครนะเอย นะเอย..^_^

..........................................................................
เริ่มศีลใสคือพื้นบำเพ็ญดี
ดุจปฐพีเจริญพืชคือกุศล
ธรรมอื่นดลหนุนสมาธิคุณ
ปัญญาหมุนตัดจบภพเพราะเริ่มดี
...........................................................................
ดุจต้นข้าวคือสมาธิ......พื้นศีล ฟูมฟัก
สมาธิเกิดเฝ้ารักษ์........ถนอมต้น
ปัญญามองกายหนัก....ขันธ์ทุกข์
รักษ์สติปัฏฐานค้น........ผลรวงข้าว ออกเอง
............................................................................
ผลเกิดตนรู้ตน...........ใครบอก ใครสน
ผลเกิดแจ้งที่ตน..........ฤานอก
ผลเกิดจากใครสน.......บ่ใช่
ผลเกิดนอกใครบอก.....บุญใหญ่ ภพวน ^_^
............................................................................

 

สุริยะยศศทาบอาบสิ้น ระบ้ดซ้อนมยุรินทร์มไหยสวรรค์
วะวับส่องประกาย ธ พระสุบรรณ ละโล้มไล้ไอยวรรณพรหมพิมาน
วารอุษาแจ่มฟ้าแจ้งสถาน นภโคมย้อมปานเมืองสวรรค์
อาบอุ่นทาบหฤทัยไร้จารบัน ต่างสุขสันต์รื่นเริ่งเพลินฤดี

​

 

อากงบอกว่า กำแพงเมืองจีน ไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว ขอให้คนทำงานทุกคนอดทนๆ แต่อย่าทนอด เพราะร่างกายจะแย่เอา แต่งกลอนไม่เป็น เลยเขียนไม่เป็นกลอน

 

อ้าแอร่มสคราญโฉม โลมเมือง ไฝฝ้าบ่ให้เคือง นวลพร้อม
ละออทอง จับต้อง ผิวอ่อน หวังเป็นภมรซ้อน คู่ชื่น เชยสมาน
-
-
-
-
-

ทติยะทรงต้อง ตรงตะวัน ต่างเพี้ยงจิตถึงกัน บ่เที่ยง
มินับวัน จักโบก เลยจาก เลือนร้างสิ้นซากเรื่อ ดั่งฟ้า แรมคืน
-
-
-
-
-
กรุ่นรักฝังจิต ฤทัยหวง ผิใจจักหมายลวง บ่ซื่อ
ขอรับธะระณีโทษ ชีวัน จันทร์บ่พ้นข้ามวัน ก่อนรุ่ง
-
-
-
-
-
-

โอมเทวะลิขิต ฤดีสมร กายมิอาจจากจร หลีกได้
หทัยแจ้ง จริงแท้ มาสู่ จักเคียงวางเป็นคู่ ตราบสิ้น ชีวา



​

 

โอ้ว่าสุริยะฉาบฉายรังสี ทาบทารัศมีส่องหล้า
ทั่วทุกแคว้นแดนดินถิ่นฟ้า แรงฤทธาร้อนทั่วมไหยสวรรค์
ยามพระพายโชยพริ้วลำเพยพัด โบกสะบัดกวัดไกวไหวแกว่งเอน
หมู่มวลพฤกษาผการ้อยคอยละเล่น ระเริงเร้นระริกระรื่นราย
นาวาน้อยลอยลำน่านน้ำหลวง อุ่นในทรวงอิ่มในจิตมิพิศหา
นาวาน้อยลอยล่องท่องธารา อาบสุริยาพาหทัยให้สราญ..

 

นวลน้องนิ่มเนื้อนะนวลน้อง
พี่เพ้อเพราะพี่พบพักตร์พริ้ง
มาเมียงมองมาดหมายมิ่งเมือง
สุขสมสองสุขสรรค์สู่สรวง..

 

ต่างหมายชมชื่น เชยทราม
ฤาใดใคร่จะลาม โลมเนื้อ
บ่เคยหวังปักแทรก พานทอง
เจ้าของเค้าจักรื้อ รานโรย เลยลืม

 

หรุจีทาบทาราศรีส่อง
ฉาบธาราเป็นสีทองพ้องสวรรค์
ไหวพลิกพริ้วระริ้วคลื่นทุกคืนวัน
เหมือนเทพธรรพ์นฤมิตรเมื่อพิศมอง

ครั้นเมื่อยามสุริยาลาฟ้าร้าง
ดลดวงใจฝ้าฟางพลางเศร้าหมอง
แต่ไม่นานม่านจันทราก็มาครอง
ดลฟ้าหมองให้สดชื่นรื่นฤดี

 

กราบสวัสดี พี่ ๆ และเพื่อน ๆ
ฮันนี่มา เยี่ยมเยือน เพื่อนแก้เหงา
เข้ามาอ่าน คำกลอนเก๋ เท่ห์ไม่เบา
ทั้งคลายเหงา ได้ความรู้ คู่ปัญญา
เขียนเป็นกลอน เป็นคำสอน เป็นภาษา
มีคุณค่า ภาษาไทย ไว้แก้เหงา
ขอขอบคุณ ทุกคำกลอน ที่สอนเรา
หนูขอเข้า เป็นศิษย์น้อง ของพี่เอย..

สวัสดีค่ะ พี่ ๆ และเพื่อน ๆ ทุกท่าน ฮันนี่มาขอสมัครเป็นลูกศิษย์ด้วยนะคะ

 

ยามอุษาตะวันคลาไห้คิดถึง
แดดจะสายบ่ายคำนึงถึงเสมอ
แสงจะคล้อยใกล้ลาลับคิดถึงเธอ
โอ้นะเออใกล้จะค่ำร่ำอาดูร

 

อย่าทนอดให้อดทน

อากงของช่ายม่านกวั๋อบอก
กำแพงขอบเมืองจีนอันสูงใหญ่
หลายคนอดทนสร้างทำงานไป
ยิ่งใหญ่ได้ไม่เสร็จในวันเดียว

อดทนทำแต่อย่าทนทำอด
เพราะกายอดไม่ทนพางานแย่
หวังสิ่งใดอดทนทำทำได้แน่
หากกายแย่สิ่งหวังกลายเป็นลม

เขียนกลอนไม่เป็นเลยไม่เป็นกลอน
แต่ก็สอนได้เนียนไม่สงสัย
อย่าทนอดให้อดทนทำงานไป
หวังสิ่งใดได้ตามนั้นเพราะกายดี

 

หากกายดีอดทนทำ.....ถูกทาง
เพียรบารมีเริ่มทาน......ถูกมรรค
เพียรทำดีละชั่ววาง.....ใจใส
ผลประจักษ์ตนชัด.......ถูกทาง รู้เอง

 

กุหลาบน้อยช่อนี้แสนงามนัก
พี่ทึกทักว่าให้แก่พี่หนา
ขอต้อนรับน้องน้อยกัลยา
มาหรรษาสรวลเสฮาเฮกัน..

 

ฮั่นแน่ฮันนี่เยี่ยมเยือน .......แก้เหงา (ตีเนียนๆ)
"แอ๊บ"แค่แต่งกลอนเดา.....เตือนตน
หวังตนได้ขัดเกลา...........ปัญญา
เสนอกลอนให้ยล............เห็นตาม ติได้
.......................................................................
เรื่องเป็นศิษย์น้องพี่.........ต่างเป็น
เสนอกลอนธรรมเย็น........เห็นได้
ทำดีตามธรรมเห็น...........พี่น้อง ในธรรม
ธรรมผูกพันธ์เกี่ยวให้........ศิษย์ร่วม ธรรมอาจารย์
......................................................................
ผู้ประพฤติธรรมอาจารย์ธรรมตามรักษ์
ดุจน้ำรักษ์ปลาอยู่ได้อาศัย
หากผิดธรรมพี่น้องจำจากไกล
บุญบาปให้จำต้องแยกเป็นตามกรรม
.............................................................................