เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ร่วมครับ

 

ขอแสดงความยินดีกับทุกๆท่านด้วยครับ แม่เสือปืนไวกลับมาตามคำขอแล้ว(ใครเป็นคนขอรีบบอกมาเร็ว..อิอิ)

 

ยินดีกับทุกท่านด้วยครับ มาไม่ทันสักรายการ เลยไม่มีโอกาสร่วมบุญกับคุณอา

 

ร่ามด้วยครับ

 

สนใจด้วยเหมือนกันครับ อีกหนึ่งเสียง ครับ

 

ยินดีกับสิงห์นิ้วไวทุกท่านครับ

 

ปิดตาวัดหนังปี 14-15 เนื้อชินตะกั่ว ชุดละ๒ องค์ มี2ชุด หลวงปู่โต๊ะเป็นประธานปลุกเสก
ชุดที่1


ชุดที่2
​

 

ขอบคุณมากเลยค่ะคุณอาที่มีจับฉลากอีกรอบ แต่ก็อดตามเคย ไม่เป็นไรโอกาสหน้ายังมีอีก

 

เฮ้อ... มากินฝุ่นตามเคย

 

แจ้งโอนเงินร่วมบุญต้นน้ำครับ พระปิดตาหลวงปู่สรวง
แจ้งคุณน้ำฝนทาง sms แล้ว

 

ตั้งแต่ได้ลูกอมหลวงปู่กลิ่นหลวงปู่โต๊ะมาจากพี่ บก.และพี่วัน
งานก็เข้าจนทำแทบไม่ทันขอบคุณมากๆครับ

 

กราบสวัสดีคุณน้า Wanwi เพื่อนๆ มายินดีกับทุกท่านที่มีโอกาสได้ร่วมบุญกันครับ ยังช้ำๆกับการเปิดภาคเรียนเลยงดไว้อีกรอบ

ก่อนอื่นต้องกราบขออภัยคุณน้า Wanwi และเพื่อนๆ ที่ให้เฝ้าคิดถึงกันครับ นานมากเลย หากต้องหาว่าเขียนถึงโบ้ ถึงใหน ยังหาไม่เจอเลยครับ เอาเป็นว่า เล่าไปเลยแล้วกันครับ ขอนำเข้าเรื่องเลย ณ. บัดนี้

โบ้...น้องหมาขนสีส้ม ชาวบ้านๆจะเรียกว่าน้องหมาสีแดง ขนสั้นเตียน นุ่ม โคนขนมีสีอ่อนกว่าปลาย ด้านหลังมีขนย้อยเป็นทางยาว สองเส้นวิ่งคู่กันปลายทั้งด้านที่วิ่งไปด้านหน้าและด้านหลังขมวดและวนออกด้านนอก มีเนื้ออวบๆ แต่ไม่อุ้ยอ้ายร่าเริง ขี้เล่น เอาแต่ใจนิดๆ อายุช่วงที่ได้มาอยู่ด้วยกันประมาณอายุได้ว่าเดือนกว่าๆ ถึงสองเดือน ยังไม่อดนมเลย

ตามปกติการเลี้ยงน้องหมาตามชนบทจะไม่นิยมเลี้ยงไว้บนบ้าน เพราะจะทำให้เลอะเทอะ ยิ่งเวลาฝนตกด้วยแล้วอยากจะบอกว่า.....ทรมานคนเลี้ยงจริงๆ อีกทั้ง การเลี้ยงนั้นเลี้ยงเป็นเพื่อน เลี้ยงเพื่อเฝ้าทรัพย์ เลี้ยงด้วยเมตตา

ดินอยุธยาเป็นดินที่เหนียว ติดหนึบ ล้างออกยากเพราะเป็นดินละเอียดมาก เนื้อดินดีมาก เล่าเพิ่มเติมอีกนิด หากใครต้องเดินทางเวลาฝนตก ขันขี่รถ อย่าได้หวังว่าจะได้ออกไปได้ครับ ต้องรอจนกว่าหน้าดินจะแห้งจึงออกได้ ใช้เวลาประมาณ 1 ชม. ถ้าแดดดีๆ (ไม่มีเมฆบดบังแสงแดด) ไม่เช่นนั้นก็จะใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 3 ชม. จึงจะสามารถขับเคลื่อนรถไปได้ จักยาน ไม่ต้องพูดถึงตอนหน้าดินเปียกใหม่ๆ ให้นึกสภาพได้ว่าคุณกำลังถีบจักยานบนน้ำแข็งที่หน้าสัมผัสกำลังละลาย สนุกสนานมากสำหรับเด็กครับ แต่อย่าให้พูดถึงชุดของเด็กๆครับ ดูไม่จืด.....นี่ละครับพระเนื้อดินอยุธยาจะแตกต่างจากที่อื่นๆ

โบ้ ถูกทำให้แตกต่างไป สาเหตุ ในวันแรกที่มาอยู่ด้วยกัน เขาเดินตามคุณแม่ผมมาพักใหญ่ๆ ตอนที่อยู่ใต้ถุนบ้าน แล้วเมื่อท่านขึ้นมาบนบ้านหมดแล้ว เขาเกิดความเหงา ความกลัวฟังได้จากน้ำเสียงที่อ้อนวอน เดินวนไปวนมาที่บันใด แล้วคร่ำครวญ จนคุณพ่อต้องลงไปอุ้มขึ้นมาจึงเงิยบเสียง หากสายตายังคงเห็นคนในบ้าน จะไม่ร้องคร่ำครวญ จากนั้นเป็นต้นมา โบ้ก็ขึ้นมาอยูบนบ้าน โดยไม่เข้าไปในตัวบ้านเลย จะอยู่เพีงหน้าบันใด เท่านั้น แม้ไม่มีอะไรกั้น ก็ไม่เข้าในบ้าน อาจเป็นไปได้ว่า ช่วงแรกๆจะเข้ามาแต่เนื่องจากดดนไม้เรียวคุณแม่แน่ๆ เลยพอใจอยู่ตรงนั้นตลอดมา หากพูดด้วยค่อนข้างรู้เรื่องดื้อเมื่อไรโดนไม้เรียว..... ยืนยันครับ ไม้เรียวคุณแม่ผมศักดิ์สิทธิ์มาก ไม่ต้องหาครับ เมื่อลูกทำผิด ให้ไปหาหยิบมา หาไม่ได้โดนสองเท่า (แต่ก็แทบไม่ได้ใช้ครับ เพราะลูกๆ เกรงมากเท่าที่จำได้ผมโดน 2-3 ครั้งเท่านั้นเพราะทะเลาะกับพี่ชาย การเลี้ยงลูกของท่านใช้ระบบซีเนียร์ คนโตดูแลน้องตามลำดับ ผมก็ดูแลโบ้ได้เท่านั้น )

โบ้สนิทกับคุณพ่อผมมาก เวลาไปใหนมาใหน ไปด้วยกันตลอด พ่อผมชอบค้าขายเล็กๆ น้อยๆ ตามหมู่บ้าน ใครจ้างทำอะไร ทำได้ทำเลย จึงมีคนรู้จักคุณพ่อผมเยอะมากๆ บ้านของเรามีลูกทั้งหมด 3 คนพี่สาวคนโต พี่ขายคนรองและผมคนเล็ก คุณพ่อสอนให้ทำมาหากิน ไม่เกี่ยงงานแม้ว่างจากเรียนเสาร์ – อาทิตย์ เราก็หางานทำเพื่อหาเงินจุนเจือครอบครัว อย่างที่ทุกท่านทราบกันดี การลงทุนมีความเสี่ยง แต่เราก็ต้องทำ รับจ้านำข้าวเปลือกไปสีที่โรงสี รับซื้อขายของที่ชาวบ้านหามาได้ อย่างปลาเค็ม ปลาสด ไก่บ้าน ตอนที่น้ำขึ้น ไปขายส่งตลาด เนื่องจากเมื่อน้ำขึ้นเขาจะคัดไก่ที่ไม่ต้องการขายเพราะเนื้อที่มีน้อย โบ้จึงเดินทางไปด้วยกับคุณพ่อผมเสมอๆ หากไปที่ใดๆ โบ้ไม่เคยแพ้ใครคงเป็นเพราะ คุณพ่อมียอคันใหญ่ สำหรับดักปลา เป็นเรื่องที่แปลก ที่ๆยอของคุณพ่อตั้ง จะมีปลามาให้จับทั้งปี ยอ ตลอดลำน้ำไม่มีที่ใดๆ จำหาปลาได้อย่างนี้ บางครั้งพวกประมงค์มาตรวจ มาจับ แต่เราลงทะเบียนไว้แล้ว ฤดูวางใข่เว้นวรรค โบ้จึงมีที่พำนักเป็นบ้านหลังที่สองที่เพิงยอ

โบ้เป็นเหมือนลูกคนเล็กของครอบครัว ติดตามคุณพ่อผม และมีสิทธิ์ มากในบ้านรองจากเจ้าขาวผ่อง(แมวขวัญใจของทุกๆคนในบ้าน) ช่วงที่โบ้มาอยู่แรกๆ มีทั้งขาวผ่อง พี่ใหญ่กว่า เจ้าเอี้ยง โบ้ไม่กล้ากับพี่ใหญ่เหล่านี้เลยแต่อยู่ด้วยกันได้ ทั้งน้องนก น้องแมวเกือบ 20 ชีวิต แลน้องหมาและน้องหมาอภิสิทธ์

โบ้ไม่ดุแต่ใครเห็นก็เกรงใจทั้งนั้นทั้งแขกผู้มาเยือน หากคุ้ยเคยก็จะนึกรัก ตอนยังเล็กๆ อยู่หลายๆคน เฝ้าเพียรมาขอไปเลี้ยงดู แต่เราก็ไม่ตกลงให้ใครเลย

สิ่งหนึ่งที่นึกไม่ถึง หากเท้าเลอะดิน โบ้จะไม่ขึ้นบ้านเป็นอันขาดจนกว่าเท้าสะอาดหรือมีใครไปล้างเท้าให้ ผ้าที่ใช้นอนต้องซักบ่อยๆ ไม่ซักไม่นอน ต้องซักให้รายอาทิตย์ นอนตรงใหนก็ไม่เคยเปลี่ยนที่นอนเลย

เป็นต้นหนเรือให้คุณพ่อเวลาเดินทาง คือคุณพ่อพายเรือ พายมาศ โบ้จะยืนที่หัวเรือ จนถึงที่หมาย หากคุณพ่อไปใหนไม่ชวน จะนอนซม ซึมเศร้าเฝ้ามองทางที่คุณพ่อจะกลับ
สังเกตุได้หากคุณพ่อไกล้ กลับมาจะเห็นหูเจ้าโบ้ตั้ง สักพักจะชะเง้อแล้วลุกพรวดวิ่งไปรับ แต่ถ้าไม่ใช่ก็แค่หูตั้งแล้วนอนต่อไป

ความขี้อ้อน ไม่มีให้เห็นเมื่ออิ่มแล้วหรือได้กินแล้ว จะไม่กวนเลย แต่หากถึงเวลาเมื่อไร ยังไม่ได้จะทวงเลยเสียงหงุ๋งหงิ๋งแว่วๆ แล้วเอามือ(เท้าหน้า)มาสะกิด หากยังทำไม่รู้เรื่องก็ยกสองขาหน้าและร้องเตือนเห่าเบาๆ

จากที่เคยเล่าไปแล้วว่าโบ้นั้น รักสะอาด จึงยินยอมให้อาบน้ำง่ายๆ หากวันใหนกลิ่นสบู่ไม่ชอบ จะไปคลุกฝุ่นใหม่ แล้วมายืนไกล้ๆ ที่อาบน้ำเป็นการประท้วงว่า ไม่ชอบสบู่แบบนี้นะ อาบให้ใหม่ด้วยล่ะ!!

การสู้กันกับงูนั้นเคยเห็นหลายครั้งหลายหนเขามีเทคนิกการสู้กับงู แบบพังพอนที่คุณน้า Wanwi เล่าไว้ก่อนที่พราน X จะเดินทางถึงถ้ำเลย ไปสู้เป็นหมู่ เรียกเพื่อนๆ ไปช่วย ล้อมหน้า – หลัง ข้างซ้าย ขวา งูเผลอ เข้ากัดพอเจ็บแล้วถอยฉาก หลอกล่อไปมา ท้ายสุด งูโดนรุม

เจอน้องหมาหมู่ โบ้จะเล่นไปที่ตัวจ่าฝูงก่อน ปราบจ่าฝูงได้ จบ สบาย ตัวอื่นๆ ไม่กล้าเพราะคุณพ่อต้องไปโน่นมานี่บ่อย โบ้จึงเป็นที่เกรงใจของน้องหมามากมาย ไปใหนมาใหนสบายๆ

โบ้อยุ่กับคุณพ่อผมจนวินาทีสุดท้ายของของท่านหลังจากนั้นเขาเหงามากช่วยเขาได้เพียงเพื่อนเล่นชั่วคราวตอนที่กลับมางานเรียน หรือจากงาน เมื่อคุณพ่อผมจากไปแล้วโบ้จะเผ้ามองแต่ทางที่นำศพคุณพ่อผมออกไป บางครั้งเดินหาแล้วกลับมานอนหมอบมองออกไปทางนั้นเสมอๆ โบ้คงไม่เคยลืม 2 ปีผ่านไป โบ้คงตามหาคุณพ่อ จนไปโดนรถชนเสียชีวิต ที่ถนนใหญ่ ห่างไกลบ้านไปมากกว่า 5 กิโล ผมไปพบก็นานหลายวันแล้ว จำได้ ทั้งรูปร่าง แผลเป็นตามตัว

ด้วยรักและคิดถึง


ขออภัยหากยังเขียนเล่าไม่สนุกนัก ยังต้อง Upgrade อีกหลายขั้นครับ ขอให้ฝันดีกับค่ำคืนนี้ครับ

 

จากเด็กน้อยขี้อาย(หมวกขาว) ตามภาพเลยค่ะ ไม่ชอบพูด ไม่ชอบแสดงออก
ตอนเข้าเตรียมทหารเทอมแรกต้องเป็นหัวหน้าตอน(ห้อง)จำเป็น ( เขาคัดจากอันดับผลการสอบเข้า และเป็นมาตลอดสามปีตามผลการเรียน เจ้าเอ็กซ์คงไม่เคยมีความอยากอยู่เลยในสาระบบ ) ขี้อาย พูดน้อยมากๆ อ.ที่ปรึกษาถึงกับส่ายหน้า ลูกตอนพากันทำตาปริบๆ กันเป็นแถว

แต่ก็ต้องถือว่า ร.ร.ปลุกปั้นมาดีมากจริงๆ ถึงช่วงปิดเทอมในปีถัดมา ป้าเขาพาไปเที่ยวญี่ปุ่นกับกรุ๊ปทัวร์ น้องได้ขันอาสาหัวหน้าทัวร์ ในการแนะนำและเทคแคร์ลูกทัวร์ทุกๆ คน ในทริป ซึ่งนับว่าเป็นปรากฏการณ์แปลกมากๆ สำหรับครอบครัวเรา ทำเอาป้าเขาถึงกับอ้าปากค้าง เหวอไปเลย ฮ่า ๆ
ปัจจุบันเปลี่ยนไปมากเห็นแอดเพื่อนบนเฟสไม่หยุด มนุษย์สัมพันธ์ดีพอได้เลยค่ะ



เจ้าตัวน้อยของคุณชุช่วงนี้กำลังซน ก็จะเหนื่อยหน่อย แต่ก็มีความสุขดีนะคะ ได้ใกล้ชิดเขาเต็มที่ก็วัยนี้ อีกหน่อยโตขึ้นเขาก็จะห่างพ่อแม่ออกไปเรื่อยๆ ตามวิถีของเขาอะเนอะ

 

จริงด้วยค่ะ ตอนนี้เหนื่อยมากๆ แต่ก็มีความสุขมากค่ะ ได้อยู่กับพวกเขาเกือบทั้งวันยกเว้นเวลาเรียนค่ะ
หลานเอ็กซ์เก่งมากๆเลยค่ะ น่าปลื้มใจกับพี่ธารทองมากๆค่ะ

 

ราตรีสวัสดิ์ครับ

 

คิดถึงเช่นกันนะคะพี่สุทิน
อ่านเรื่องราวของเจ้าโบ้แล้ว นับว่าเป็นสุนัขแสนรู้ที่ฉลาดและน่ารักมากจริงๆ ค่ะ

พึ่งทราบว่าคุณมุไม่สบาย ขอให้หายป่วยกลับมาสุขภาพแข็งแรงไวๆ นะคะ

พูดถึงเรื่องป่วยทำไห้ระลึกถึงประสบการณ์ คาถารักษาอาการเจ็บป่วยได้โดยบังเอิญ

เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อปีที่แล้วได้เดินสายร่วมถวายกฐินสามัคคีตามวัดต่าง ๆ ละแวกบ้าน โดยใช้รถจักรยานยนต์เป็นยานพาหนะ เพราะคล่องตัวในเรื่องที่จอดกว่ารถยนต์มาก เพื่อจะได้เดินสายหลายๆ วัดได้ทันเวลา เนื่องจากวัดมักจะจัดวันเสาร์และอาทิตย์ ซึ่งจัดตรงกันในหลายวัด

ด้วยความที่อากาศแปรปรวนค่อนข้างมาก แดดร้อนเปรี้ยงสลับฝนตก พอกลับถึงบ้านก็ถึงกับทรุดด้วยอาการหนักศรีษะอย่างแรงพร้อมกับไข้ขึ้น ครั่นเนื้อตัว ปวดเมื่อยไปหมด อาการอย่างกับว่าไข้หวัดจู่โจมอย่างกะทันหัน ปกติเคยค้นในเนตคร่าวๆ ดูเกี่ยวกับการรักษา ปรับสภาพร่างกายที่พร่องด้วยการนั่งขัดสมาธิ มือทั้งสองข้างวางที่เข่าโดยหงายขึ้น หรือนั่งตัวตรงบนเก้าอี้โดยมือทั้งสองข้างวางบนเข่าแล้วหงายขึ้น พร้อมกับทำสมาธิเพื่อปรับสภาพร่างกายเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วยได้ แต่ก็ไม่เคยลองแต่อย่างใด

สภาพในวันนั้นเกิดทุกขเวทนาอย่างหนักจนไม่สามารถที่จะพยุงกายให้นั่งหรือแม้แต่เอนนั่งได้ เลยทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาในท่าตะแคงขวา นึกทิ้งร่ายกายแบบไม่แยแสใดๆ พร้อมกับภาวนาคาถาเงินล้านของวัดท่าซุงในใจ (ซึ่งปกติคาถานี้จะให้ผลทางโชคลาภ มีผู้พบเจอประสบการณ์มากมายในเนต ) พอนึกว่าทิ้งร่างใจก็ท่องคาถาแบบสบายๆ ไปเรื่อยๆ จนลืมทุกขเวทนาไปตอนไหนไม่ทราบ สะดุ้งรู้สึกตัวอีกทีก็พลันมีเสียงระเบิดดังลั่นอยู่ในศรีษะ (ดังขนาดไหน ? ลองนึกถึงหม้อแปลงไฟฟ้าระเบิดดังสนั่นอยู่ในหัวดู)

หลังจากสะดุ้งจนลุกขึ้นนั่งแล้ว จึงได้พบว่าอาการป่วยได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง แถมยังสดชื่นกระปรี้กะเปร่ามีแรงขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่เหลือร่องรอยความเจ็บป่วยทิ้งไว้ใดๆ ระยะเวลาในการท่องคาถาก็ไม่ได้นานอะไร รู้สึกว่าแป๊บเดียวเองค่ะ

นี่คือประสบการณ์คาถามหาลาภแต่รักษาโรคได้โดยบังเอิ๊นบังเอิน ฮ่า
พี่ๆ น้องๆ และเพื่อนสมาชิกจะลองดูบ้างก็ได้นะคะ ไม่สงวนลิขสิทธิ์ใดๆ

 

เสาร์สดใส ใครใคร่พักผ่อนก็ให้สบาย ใครใคร่ทำงานก็ให้มีความสุข สดชื่น สนุกสนานร่วมบุญกันต่อครับ

 

สวัสดีวันเสาร์ทุกท่านครับ