เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขุมทองตะนาวศรี--ปีศาจปู่โสม !!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

นักเดินทางล้วนมีความรู้สึกไม่ค่อยแตกต่างกันนัก
"ขาขึ้น" ดูยาวไกลชิบ มักถามว่า...เมื่อไหร่ถึง?
"ขาล่อง" รู้สึกว่องไว ชอบพูด... ถึงแล้วรึ!!
แต่2ประโยคนี้ใช้กับเส้นทางล่องป่า บนป่าเหนือป่า
แห่งเทือกเขาตะนาวศรีไม่ได้ ....
เพราะมันโหดน้ำตาเล็ดเรี่ยราด
เหงื่อตกกีบหัวทิ่ม หัวตำ หรือพูดหยาบๆ
ต้องบอกว่า...แทบรากเลือด นั่นแล!!

ผมยืนมองทิวไม้เบื้องล่างที่เราต้องตะลุยผ่านไป
เพื่อกลับแค้มป์เหมืองแล้วสะท้อน สะท้านใจ
เกิดความรู้สึก ระทึกท้อหนแรกในวัย23ฝน...
เพราะผมไม่ใช่จอมพราน ไม่ใช่นักล่าผู้ยิ่งใหญ่
ไม่ใช่นักเดินป่าผู้ยิ่งยง หลับตาเห็นต้นไม้ใบหญ้า
แนวไม้ ทิวเขาแล้วรู้ว่า ควรมุ่งทางไหน?
ผมเป็นแค่เด็กหนุ่มจอมห้าว วัยห้าวอยากเรียนรู้
อยากลองผิด ลองถูก มีประสบการณ์น้อยนิด
แต่ดันมามีภาระยิ่งใหญ่เกินตัว

ผมยังต้องฝากชีวิตไว้กับลุงกะเหรี่ยงเฒ่า...
แล้วเรายังต้องเอาชีวิตเพื่อนแบกบนหลัง
ในสภาพที่เพื่อนช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้

ถามจริง...ใครจะไม่ท้อ กับภาพความจริงที่ปรากฏตรงหน้า?
ลุงพรานพูดไม่เต็มปากนักเมื่อถามว่า เราน่าจะใช้เวลากี่วันถึงแคมป์
แกเหลือกตามองฟ้า ก้มหน้ามองดิน มือเกาหัวแกรกแกรก
อย่างที่ชอบทำ ยามเจ้าความมั่นใจของแกโบยบินหนีการตัดสินใจ
"น่าจะสัก 3-5วัน" แกว่าแววตาลังเลก็สาเหตุที่เราต้องทุลักทุเลหอบหิ้วเพื่อนเกียรติ
หากผมคะเนว่าเราอาจต้องใช้เวลาสักอาทิตย์ เพราะลุงพรานชอบลดวัน..
.ผมชอบเผื่อวัน แต่จะ3-5หรือ 7ก็ได้เวลาลุยถั่วอีกครั้ง

 

เหมือนกลับไปนั่งอ่านแงซายจอมจักรา รวมกับหนังสือรายสัปดาห์อย่างบางกอกที่มีคุณสิงขรคุณพันทิวา เขียนอยู่ ใครเคยอ่านตะวัน บางกอกจะรู้ว่าติดงอมแงมเป็นยังไง เร่งวันเร่งคืนให้ถึงวันเสาร์ จนเดี่ยวนี้บางกอกต้องปิดตัวไปเพราะGeneratorรุ่นลูกหลายไม่รับช่วงต่อเพราะต้นทุนสู้ ebookไม่ได้ น่าเสียดายหนังสือดีๆอย่างสกุลไทยที่ต้องปิดปกในวาระ61ปี แต่ก็ยังดีนะครับที่มีเรื่องให้อ่านในอินเตอร์เน็ตที่สนุกน่าติดตามเปิดดูเมื่อไหร่ก็เจอและดูได้ไร้พรมแดน ดูจากสไตล์คนเล่าแล้วผู้เขียน/ผู้เล่าน่าจะเป็นขาลุยคนหนึ่งมากกว่านั่งสั่งแล้วรอฟังผลไม่แน่นะเห็นมีนั่งสมาธิด้วยอาจจะเปลี่ยนจริตแล้วก็ได้ อิอิ แอบแทรกวิทยาศาสตร์ แสดงว่าไม่เชื่ออะไรง่ายๆต้องผ่านการพิสูจน์ให้เห็นจริงก่อนจะเชื่อ เป็นการเล่าที่เติมDetail เยอะแสดงว่ารอบรู้ และทั้งหมดนี่ น่าจะให้ผู้เล่าและผู้อ่านไม่พลาดอะไรๆที่สำคัญ ถือว่าเป็นการถ่ายทอดเรื่องราวให้ลูกหลานชาวสยามได้รู้เรื่องสิ่งดีในบ้านเรา เห็นว่าพี่ท่านศรัทธาหลวงปู่โต๊ะอยู่เหมือนกัน ถ้าเครียดกับเรื่องเล่าละก็ เปลี่ยนอริยบทมาเล่าเรื่องประสบการณ์พระเครื่องที่มีที่พอเล่าได้ก็บ้างก็ดีนะครับ ผมอยู่ห่างวัดท่านหลายร้อย ก.ม.แต่มีศรัทธาเดียวกันครับ เรื่องเล่าก็รอฟัง พระก็รอชม แต่แอบห่วงสุขภาพพี่ท่านด้วยยังไงก็รักษาสุขภาพไว้ก่อนSafety Firstนะครับ ด้วยความห่วงใยจากใจครับ

 

หลังออกจากถ้ำปู่ฤาษีด้วยประสบการณ์เหนือโลกให้จดจำจนชีพวาย...ผมและพวกพักกันในถ้ำต่ออีก3คืนกับ2วันให้สภาพร่างกายเกียรติพร้อมพอลากผ่านแนวป่าโหดไหว...ไม่น่าเชื่อที่คนหนุ่มฉกรรจ์อย่างเพื่อนเราจะฟื้นตัวช้า ทั้งที่นอนเต็มอิ่มทุกวันคืน ยาฝรั่งถึงทุกมื้อ อาหารค่อนข้างดีพอใช้ จากปลาและเนื้อที่เราหาได้นอกถ้ำอันอุดมสมบูรณ์ เกียรติก็ยังอิดโรยมาก แสดงว่าป่าโหดนี้ อย่าได้พลาดพลั้งให้กับมันเชียว มีหวังเป็นผีเฝ้าป่าง่ายๆ

แต่เราก็ค้างอยู่ข้างบนนานเกินกว่านี้ไม่ได้ เพราะลุงพรานบอกว่า หนาวหฤโหดนี้ มืดเร็วเดินได้ช้า ยังไงก็ต้องถอนสมอออกเดินทางวันนี้ ลุงพรานหมายมั่นใช้เวลาไม่เกิน5วันถึงเหมือง แม้จะต้องผลัดกันหามแคร่

บักสมกลายเป็นพรานหนุ่มหน้าใหม่สมใจแล้ว ปืนแก้ปกับปืนโคลท์ของเกียรติถูกยกให้บักสมดูแล ถึงไม่เอ่ยปากยกให้กันตรงๆ แต่วันหน้าสมบัติสองชิ้นนี้ ก็คงไม่พ้นต้องตกเป็นของไอ้หนุ่มหัวฝนเลือดที่ราบสูงอยู่ดี...ด้วยอุปนิสัยน่ารัก บักสมย่อมเป็นผู้สืบทอดมรดกไพรได้ไม่น่าเสียดายของ

ผมสอนวิธีใช้ บรรจุแก้ป ดินปืน การระวังอย่าให้ปืนเรากลายเป็นอาวุธโป้งใส่พวกเรากันเองเพราะสัพเพร่าเผอเรอ ส่วนฝีมือยิงบักสมก็พอใช้ได้ มีเวลาฝึกปรืออีกหน่อยที่ไม่ใช่ในสถานะการณ์เช่นนี้ ป่าตะนาวศรีคงได้ต้อนรับนักล่าชั้นดีเพิ่มอีกคน

เช้าวันเดินทางสู่เบื้องล่าง ลุงพรานทำพิธีเบิกไพร ผมก็เช่นเคย กราบองค์หลวงปู่ท่ากระดาน ขอความสวัสดีมีชัย รำลึกถึงพระอาจารย์ด้วยกระแสจิตมั่น ขอบารมีหลวงปู่ฤาษีตาไฟคุ้มครอง ส่วนเรื่องผจญพบพานหลวงปู่ในถ้ำ ผมนอนคิดแล้วตัดสินใจไม่บอกให้ใครรู้ เพราะนึกถึงเจ้าลายพาดกลอนขนาดม้าเทศ ขืนเล่าไป ขวัญผวาไม่กล้าเดินป่ากันพอดี แต่มีเรื่องแปลกตอนที่ผมออกจากถ้ำหลังยินลุงพรานเรียก...ลุงเล่าว่าเห็นผมหายไปจนพระอาทิตย์ส่องตรงหัว ชักห่วงจึงเริ่มตาม เห็นปากถ้ำหญ้ากระจุยจาย รู้ว่าผมอยู่ข้างในแน่ พอผมขานรับก็โล่งอก

ผมประหลาดใจไม่น้อย เพราะเวลาที่ผมอยู่กับปู่ฤาษีเห็นเหตุการณ์เมื่อพันปี เดินทางระหว่างดาวราวกับสั้นแค่ลัดนิ้วมือ แต่เวลาทางโลกเดินไปหลายชั่วโมง

แปลกอีกอย่างคือลุงพรานเล่าว่า ภูผาหินใหญ่ที่เราอาศัยพำนักพักในถ้ำนี้ คนกะเหรี่ยง ไทยใหญ่ พม่า มอญทั่วไป เรียกกันว่า "เขาฤาษี" ด้านบนถ้าถอยหลังไปดูจากที่ไกล จะเห็นยอดเขา คล้ายหมวกหรือมุ่นมวยผมฤาษี...ภูนี้มีถ้ำมากมายสลับซับซ้อน ไม่เคยมีใครสำรวจครบว่ามีกี่ถ้ำ

"น่าจะมีสมบัติบ้าง"...ลุงพรานว่า แต่ไม่มีใครหาพบ...นั่นปะไร ไหมล่ะแสดงว่าสังหรณ์ผมดี มีเค้าแห่งความจริงเรื่องสมบัติหนีภัยสงคราม เพราะลุงพรานเล่าต่อไปว่า เคยมีคนหลงเข้าถ้ำแห่งหนึ่ง พบพระพุทธรูปทองคำหลายองค์ ขากลับหยิบฉวยองค์เล็กใส่ย่าม แต่มาปากถ้ำเจอะเสือใหญ่ขวาง ต้องรีบเอากลับไปคืนที่เดิม ออกมาเสือหายไป เมื่อกลับถึงบ้านเล่าให้พรรคพวกรู้...ระดมคนหนุ่มฉกรรจ์มากันห้าคน หาถ้ำเดิมไม่เจอ พวกที่มาป็นไข้ป่าแบบเกียรติม่อยกะรอกไปสอง เหลือสามคนหอบหิ้วกันกลับบ้าน ลำบากแสนสาหัส เข็ดยันวันตาย

 

ป่าแสนลี้ลับ จึงคงเป็นป่าพิศวง สมบัติไม่ว่าจะอยู่หนใด คงสถิตย์สถาพรอยู่ ณ ที่แห่งนั้น ไม่ใช่เจ้าของตัวจริง ผีป่า ผีห่า ผีเฝ้าทรัพย์ไม่ยอมยกให้แน่

อ้อ...อย่าลืมปู่โสมเฝ้าทรัพย์ด้วยน่ะ!

ผมเล่ามาถึงตอนนี้ และเกริ่นนำแบบไม่หวงไคลแม็กซ์ เพราะขาล่องนี้ ผจญภัยกับ"ปู่โสม"แทบแดดิ้น ถ้าไม่มีอิทธิฤทธิ์องค์พระท่ากระดานช่วยไว้

ผมอาจต้องเป็น"ปู่โสม"สืบทอดเฝ้าสมบัติรายต่อไป

ว่าแล้ว ออกเดินทางเข้าไพรดิบเถื่อนกันเถิด อุปสรรคเป็นกระบุงรอดาหน้าเข้ามากระทุ้งยุ้งข้าว กระหน่ำลิ้นปี่พวกเราอยู่ ตะละเรื่อง รอดได้ก็คางเหลือง!!!

 

พักล่ะครับ ขอบพระคุณไมตรี
ความปรารถนาดีจากทุกท่าน
พบกันพรุ่งนี้ครับ...ราตรีสวัสดิ์ทุกคน

 

....ดีใจ...ที่ได้รู้จัก...ผมเองก็ล่วง 60 มาเกือบสองปีแล้ว ได้แต่พักผ่อนอยู่กับบ้าน ผมเองก็สะสมพระเครื่องไว้พอประมาณ ผมเริ่มสะสมพระตั้งแต่เริ่มทำงาน .....จะรอติดตามเรื่องพระเครื่องด้วยความสนใจนะครับ

 

เผลอแป๊บเดียวจากหน้า 11 วิ่งพรวดมาถึงหน้า 25 แล้ว
ตามอ่านอย่างกระหือกระหอบ ขึ้นเขาลงห้วยแบบตามมาติด ๆ เช่นกัน
สนุกมาก ขอบคุณที่พิมพ์ให้อ่านครับ

 

หยุดอ่านไป 1 วันไป กราบพ่อ ที่สนามหลวง
มีทั้ง
วุ่นวาย
เศร้าหมอง
และ นานาอารมณ์
กลับมา จาก 19 เป็น 25 หน้า

มิอาจไม่นับถือ

อ่านตรงที่ กระทู้ ถึงเมื่อไร แจกพระ
แอบลุ้นเล็กๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณครับพี่
ที่ นำเรื่องดีๆ มีความรู้ ทั้งทางโลก ทางธรรม
มาให้อ่านกัน
ได้ทั้ง ข้อคิด คติ และ อื่นๆอีกมากมาย

ขอบคุณและ ขอบคุณ.....

 

ติดตามอ่านมาถึงวันนี้ ความรู้สึกยากจะอธิบายจริงๆที่ได้มาเจอกระทู้นี้ เหมือนเราเดินสะเปะสะปะเข้าป่าเพียงเพื่อล่ากระต่าย แต่ดันเจอ "ช้างเผือก"

 

....พระท่ากระดานที่ปิดทองจะดูยากมากครับ พี่ที่ทำงานแกเอาของพ่อมาให้ดู พ่อแกเป็น นายอำเภอศรีสวัสดิ์ ได้องค์นี้จากหลุมขุดเลย หลายๆคนดู ว่าเก๊ มีเพียง อาจารย์ผมดูว่าแท้ แกบอกว่าเมื่อปิดทองจะทำให้มองไม่เห็นสนิมแดง

 

มิได้เข้ามาอ่านแค่วันเดียว รู้สึกถึงบางอย่างที่พร่องไป

เหมือนได้เจอสาวสวยแล้วเกิดรักแรกพบ หากแม้ต้องได้เจอะเจอทุกวัน

วันไหนไม่ได้เห็นหน้าเจ้า ปานใจจะขาดดดดดดดดดดด


ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าครับ สนุก ยอดเยี่ยมจริง ๆ ครับ

 

มาร่วมเป็นแรงใจให้ท่านพี่ wanwi ในวันจันทร์สุดท้ายของเดือนมหาวิปโยคของผองไทย ครับ

 

ขอบคุณครับคุณอาและทีมผบ.

 

ไม่รู้จะกล่าวอะไรดี เพราะแฟนคลับทุกคนกล่าวไว้หมดแล้ว ได้แต่เป็นกำลังใจให้ครับและนี่ก็เป็นอีกเรื่องของนวนิยายที่น่าติดตาม...เมื่อเริ่มต้นแล้วขอให้ไปจนถึงฝากฝั่ง...อย่าหักมุมหรือหายไป เพราะแฟนคลับไม่รู้จะไปหาอ่านต่อได้ที่ไหน ยิ่งพวกหนอนหนังสือถ้าได้อ่านหรือชอบเข้าแล้วอยากไปให้สุดถ้าไม่สุดมันคาใจยังไงไม่รู้ จริงไหมครับ...ดูแลสุขภาพและดูแลแฟนคลับไปพร้อมๆกัน นับถือและเคารพยิ่ง

 

อ่านจบแล้วไม่รู้จะพูดไงดีเช่นกัน
ขอประกันว่าต้องไปให้ถึงฝั่ง
ไม่ล่มเรือเมื่อจอด ตาบอดเมื่อแก่แน่นอนครับ

 

โอ...ถ้าผบ.เห็นข้อความนี้คงไม่ต้องรบกันทุกวันหน้าคอมพ์ฯ
แต่เชื่อไหม ผบ.ผมเป็นคนโบราณที่สุด..มือถือยังกดปุ่ม
เปิดคอมพ์ไม่เป็น เปิดให้อ่านไม่เอา บอกตาลาย อย่ามาชวนเล่น
หรือชวนอ่าน...แต่ไปเที่ยวเมื่อไหร่ อย่าลืมชวน(เมืองนอกนะครับ)

 

ร่วมส่งใจอาลัยด้วยกัน เดือนนี้เป็นเดือนสุดโหดมหาอาถรรพ์
ล้นเกล้า ร.5ก็เสด็จสู่สวรรคาลัยเดือนนี้
สมเด็จย่าก็ใช่...สมเด็จพระสังฆราชก็ใช่
ไม่นับ14ตุลากับ6ตุลา...ท่านหมื่นลองตรึกดู
ยิ่งกว่ามหาวิปโยคโศกศัลย์จริงๆ!!!

 

ว้าว...ท่านจาตุรงคร์เขียนยังกับตาเห็น ว่าตอนต่อไปเป็นเรื่่องไร
เกี่ยวกับ"รักแรกพบ"จริงๆครับ สุดโหดกลางความหวานชื่นที่ได้
บันทึกไว้ของพี่เค้า...ผ่อนคลายบรรยากาศเหมือนหนังไทย
มีครบทุกรสชาติ โหด มันส์ ฮา หวานซึ้งและธรรมชาติที่งาม
ตรึงอุรา...ฝอยล่วงหน้าให้เลยครับ

 

บอกพี่ที่ทำงานเลยครับ...จุดธูปขอชมบารมี

ขอให้ถูกคน..."ปู่ฤาษีตาไฟ"แค่นี้เดี๋ยวก็เจอดี..เรื่องดี

แค่ผมเขียน ไม่บอกไม่กล่าวท่าน ยังเจอะขนหัวลุกหลายครั้ง

จุดสามดอกพอนะครับ อย่าปักกลางแจ้ง ปักที่ไหว้พระนั่นแหละ

เพราะท่านคือหนึ่งในผู้ค้ำจุนพุทธศาสนาให้อยู่รอดปากเหยี่ยว

ปากกามายาวนาน...!!!