ธรรมหลังกึ่งกลางพุทธกาลเป็นต้นไป เป็นธรรมบัวบาน จะเปิดเผยครั้งแรกในยุคนี้นะ

ชอบประโยคนี้ของท่านวรณ์ครับ เพราะการยอมรับความจริงมันยากอะผมว่า
ผมชอบธรรมของท่านนะครับเหมือนขวานใหญ่สับกันตรงๆเลยละ เปรี้ยงๆเลย
ผมว่าท่านวรณ์มีธรรมที่เป็นเหมือนอาจารย์ที่พยายามอบรมสั่งสอนทุกคนให้ตื่น
ผมพูดตรงๆนะครับ จริงๆแล้วท่านวรณ์มีความรักอยู่ภายในมากมากเลยละครับเพราะถ้าไม่มีท่านคงไม่พยายามสอนคนโน้นสอนคนนี้ทั้งที่ท่านก็ไม่ได้อะไรด้วยซะหน่อย คนไม่มีความรักทำแบบนี้ไม่ได้หรอกครับถึงวาจาท่านจะโผงผางแต่การแสดงออกแบบนี้มาจากเนื้อแท้ภายในของท่านเอง ปล่อยมันออกมามั่งก็ได้ครับ เผื่อผมจะได้ฟังธรรมรูปแบบใหม่ของท่านวรณ์
ขอโทษนะครับที่พูดอะไรออกไปไม่เข้าท่าแต่มันก็มาจากความรู้สึกนะครับผิดพลาดอะไรก็ขออภัยท่านวรณ์ด้วยนะครับ

 

ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่เคยเห็นความโง่ของตัวเอง มาเหมือนกันครับ..และ เคยหนีการยอมรับความจริงที่เคยผิดพลาดมา แบบว่า..ยอมรับได้ยาก ว่านั่นคือ...เราเองที่ช่างเป็นไปได้

ผมเคยนั่งร้องไห้ซาบซึ่งในพระคุณของพระพุทธเจ้า ที่ท่าน ช่างอดทนเฝ้าชี้หนทางแห่งแสงสว่างแก่ผม ตลอดมา..ซึ่งแม้เราจะไม่เข้าใจในสิ่งเหล่านั้นที่ท่านทำเพิ่อเรา..เพื่อตัวผม..แต่มาถึงวันที่เราเข้าถึงความจริงของตน...ผมก็คงตอบแทนท่านได้เพียง ช่วยผู้อื่น เหมือนที่ท่านช่วยผม...ก็เท่านั้นแหล่ะครับ....การช่วยคน ต้องไม่หวังสิ่งใดตอบแทนขอเพียงเราช่วยเขาได้สำเร็จ มันคือรางวัล ที่ดี สำหรับเราแล้ว...ขอเพียง ทำให้คนอื่น เกิดปัญญา เพิ่มขึ้น กว่าที่เขาเคยเป็น..ก็มีความสุขแล้วครับ

เห็นคนอื่น มีความสุข เราถึงมีความสุขไปด้วยครับ

 

บางครั้ง ผมก็ชอบ ความเห็นของท่านดอกไม้เย็น..แต่บางอย่างผมก็ไม่เห็นด้วย เพราะธรรมความจริง..บางที เราต้องเน้นที่ เกิดประโยชน์กับมนุษย์โลกจริงๆ..ไม่เอาที่เกินจริง หรือ เข้าถึงได้ยาก และผมชอบตรงมีเหตุมีผล เป็นไปได้ ทางรูปธรรม ไม่เน้นทางนามธรรมครับ...เพราะชีวิตมีปัญหา ถ้าธรรมนั้น ช่วยแก้ปัญหาในชีวิตปัจจุบันไม่ได้ ก็เหมือน..ของที่ยังไม่เกิดประโยชน์น่ะครับ

 

เราวัดกัน ที่ รอยยิ้มของจำนวนคน ครับ ว่า ชีวิตมีความสุขจริงมั้ย..อยู่กับปัจจุบันกันมั้ย หรือ พากันวิ่งไล่งับเงา กัน ตั้งแต่ อนุบาล มา ประถม มัธยม วิทยาลัย..จนจบ ก๋ออกมาไล่งับ งาน กันต่อ ซึ่งเป็นชีวิต ที่ มองไม่เห็น หนทางแห่งความสุข ความพอดี ความพอเพียง เอาซะเลย

นี่มัน เป็นอะไรกันไปหมดแล้ว....ชีวิตคนทั้งหลาย...นี่มันเกิดมาเพื่อรับกรรม กันจริงๆเหรอ

 

ธรรมจริงๆ มันต้องมีอยู่ใน ตัวหัวหน้า ตัวผู้นำ...ถ้าหัวหน้าหรือผู้นำไม่มีธรรม ไม่งั้น..ชีวิตทั้งหลายก็เหมือน....ไร้ คุณค่า ไร้เป้าหมาย ไร้ประโยชน์...ไปเลย..เหมือนพากันมั่วสุมกันไปวันวัน ก็เท่านั้น..เอง

 

ผมเปลี่ยน มาตั้งนานแล้ว...แต่พวกคุณ ยังค่อยๆ เข้าใจผม ไปเรื่อยๆ..
ผมพยายามเปลี่ยน (เพิ่มปัญญาให้กับพวกคุณต่างหาก) เพราะ ถ้าไม่เพิ่มปัญญา มันจะคุยกันไม่รู้เรื่องเลย...ไง

 

ดูแล้ว คนละความหมายกันนะครับ

 

ไช่ครับ ที่ผมแปลคือ ความเข้าใจ เป็นความหมายของผมว่า...มีมรรคแปดเป็นสัจธรรมแห่งชีวิต

ส่วนที่คุณแปลคือ..ถ้าให้จนหมดคือจบกิจ ดับจบ..เลยไม่เหมือนกันครับ

 

ความแตกต่าง ไม่ได้ผิดอะไร
แต่จะแปลกตรงที่ ผมโพสในความหมายหนึ่ง
แล้วถูกแปลให้มีความหมายไปอีกอย่างหนึ่ง แค่นั้นเองครับ

 

เพราะเคยได้รับความรักจากพระองค์จึงรู้ว่ารักเป็นเช่นไร
การเรียนรู้ของผมเริ่มจากการรักพระองค์(และพระพุทธเจ้าทุกพระองค์)ละครับรักที่สุด รักสุดจิตสุดใจ(รักจนยอมตายถวายชีวิตชั่วกัปกัล)รักจนมองว่าทำไมพระองค์ต้องเสียสละมาแบกเหล่าอรหันต์ไว้ด้วยเพราะรักผมจึงต้องการให้พระองค์เป็นอิสระจากทุกสิ่งไม่ถูกผูกมัดไว้ด้วยสิ่งใดไม่สนด้วยว่าตัวเองจะเป็นเช่นไรถูกลงโทษขนาดไหนใครจะมองอย่างไร เพราะทนไม่ได้จริงๆ
ผิดถูกดีชั่วตอนนั้นผมไม่รู้จักรู้อย่างเดียวว่ารัก ขอโทษครับท่านวรณ์ที่เล่าเรื่องเพ้อฝันให้ฟังตอนนั้นผมเป็นอย่างนั้นจริงๆครับ

 

คุณใช้คำว่า...ความดับสนิทก็พึงมีพึงเกิดกับเรา....

ผมอ่านแล้ว มันเหมือนจบ แต่จบตรงไหนครับ..ความดับสนิท ก็ พึงมีพึงเกิด..(แน่นอนหรือไม่แน่ใจครับฺ)...เพราะความดับสนิท สำหรับผมคือ..ดับที่ ตัวตน ครับ...ดับที่รองรับ ครับ .ไม่มีที่รองรับ ทุกความอยาก

 

อย่างนี้ ค่อยกลมกลืนกับที่ผมโพสนะครับ

 

คุณก็แปล แบบคุณมาให้อ่านบ้างสิครับ

 

สัมผัสด้วยใจ ก็ไม่ต้องแปลให้ยากละครับ
เพราะยิ่งแปล ยิ่งห่างไกลออกไปนะฮะ

 

แปล -> เปลี่ยน

 

ผมขอเล่าต่อนะ..ว่า..ไช่ครับที่พระองค์รักและทำให้คนอื่น...ความจริงแล้วพระองค์ไม่ได้ต้องการให้ สาวก มาทดแทนอะไรหรือ มารักพระองค์ ในฐานะ พระศาสดา อะไรหรอกครับ...ความจริงคนที่จะปล่อยพระองค์ ก็คือสาวก หรือพวกเรา นี่แหล่ะครับ...แค่เพื่อนที่ดี กัลยาณมิตรที่ดี...ก็เพียงพอแล้วครับ...พระองค์ความจริงก็ไม่ได้ต้องการ สาวกเลย แต่เพราะปัญญาของสาวก ยังไม่เต็ม เลยเหมือน จะต้อง เป็นพี่เลี้ยงเอาไว้ก่อนน่ะครับ...ครูทุกคนล้วนสอนศิษย์ให้ พึ่งพาตนเองได้กันทั้งนั้นครับ..เช่นกัน..พ่อแม่ย่อม อยากให้ลูก..ช่วยตัวเองได้จนพ่อแม่หมดห่วงแหล่ะครับ

 

เพชรแท้ต้องผ่านการทดสอบ
รักแท้จะผ่านการถูกทดสอบเช่นกัน

ที่เรียกว่า "การถูกบีฑาธรรม" นั่นเองครับ

 

สายโหด อ่ะเนาะ....ผ่านด่านทดสอบ...ได้ คือ..ถูกวางใจ...พ้นจากกันและกัน หายห่วง...นั่นเอง

 

~ เพื่อพ้นจากกันและกัน หายห่วงหรือ? ~


แท้แล้วเราทั้งหลายล้วนเป็นหนึ่งเดียวกัน
แต่เมื่ออัตตาอันไม่มีอยู่จริง ยังคงอยู่นั้น

เราและเขาก็เกิด การพบและการลาจึงมี
ความห่วงหาและการตัดความห่วงหาจึงมี

แลทั้งหมดล้วนเกิดจากอัตตาอันไม่มีอยู่จริง
เมื่อสิ้นแล้วซึ่งอัตตานั้น สิ่งเหล่านั้นก็ว่างเปล่า

~ แต่มิใช่ธรรมนั้นว่างเปล่า อนัตตาก็เป็นเช่นนั้นเอง ~

 

เพื่อพ้นจากกันและกันคือ....ไม่มีอะไรต้องไปเบียดเบียน ด้วยความอยาก ต่อกัน
ไม่มีอะไรที่ต้องหวังจากกัน..แต่มีแต่อยากให้ อยากช่วย อยากเห็นความสุขจากอีกฝ่ายไงครับ

เรียกว่า ทุกคนล้วน เพียงพอ และพอเพียง ไม่ก่อปัญหาต่อตนเองให้คนอื่นเป็นห่วง ไม่ก่อปัญหาต่อคนอื่น ให้คนอื่นเดือดร้อน...